به گزارش ایسنا، «موزه منچستر» که در ماه مه به عنوان موزه اروپایی سال ۲۰۲۵ انتخاب شد، درحال گرفتن مشاوره درباره آینده «آسرو» (Asru)، ‌ زنی است که ۲۷۰۰ سال پیش در تبس، شهر باستانی واقع در محل کنونی شهر اقصر، زندگی می‌کرد.

«گاردین» نوشت، ‌تابلویی در این موزه نصب شده است که به واسطه آن از بازدیدکنندگان این پرسش مطرح می‌شود: «آیا باید به نمایش پیکر آسرو ادامه دهیم؟» و از آنها دعوت می‌کند پاسخ خود را در صندوقی بیندازنند که در زیر آن نصب شده است.

در بخشی از این تابلو آمده است: «بدن مومیایی‌شده «آسرو» در آوریل سال ۱۸۲۵ در انجمن تاریخ طبیعی منچستر باز شده بود. او از آن زمان تاکنون به‌طور منظم در معرض دید عموم قرار داشته است. در این مدت، ما نیز به عنوان یک موزه تغییر کرده‌ایم و اکنون بیشتر درباره چگونگی مراقبت از انسان‌ها می‌اندیشیم.»

داستان پیکر آسرو یکی از چندین نمونه‌ای است که نشان می‌دهد چگونه رشد بخش موزه‌داری در بریتانیا از استعمار و برده‌داری فرااطلسی سود برده است، آن هم در زمانی که اخلاقیات مربوط به نمایش اجساد انسان‌ها و غنائم ناشی از گسترش امپریالیستی زیر سؤال رفته است.

در ماه مارس، گزارشی از سوی گروهی میان‌حزبی نمایندگان مجلس خواستار ممنوعیت فروش بقایای اجدادی و نمایش عمومی آنها بدون رضایت شد.

تابوت چوبی آسرو  که دارای تزئینات ظریف است، جزئیاتی اندک از زندگی او را آشکار می‌کند. او زنی ثروتمند بود که در حدود ۶۰ سالگی درگذشت. نام پدرش «پا-کوش» (Pa-Kush) بود که به معنای «اهل کوش» است. مردی سیاه‌پوست از سودان امروزی. «پا-کوش» به‌عنوان کاتب، که شغلی با منزلت بالا محسوب می‌شد، در دورانی که فرعون‌های کوشی بر مصر حکومت می‌کردند، کار می‌کرد.

طبق پژوهشی که توسط یکی از متصدیان موزه به نام «کمپبل پرایس» انجام شده است، در قرن نوزدهم، تابوت‌دان آسرو توسط رابرت و ویلیام گارنت، پسران یک تاجر پیشین برده، که خود نیز وارد صنعت پنبه شده بودند، خریداری شد. گارنت‌ها پیکر آسرو را به انجمن تاریخ طبیعی منچستر، که بعدها تبدیل به موزه منچستر شد، اهدا کردند.

در کنار مشاوره مربوط به آسرو، موزه برنامه‌ای به نام «مسیر استعمارزدایی!» راه‌اندازی کرده است.

انتهای پیام