به گزارش ایسنا، تالار وحدت این روزها میزبان تمرین‌های ارکستر سمفونیک تهران برای اجرای اوراتوریوی «نامیرا» بود؛ اثری از بهزاد عبدی با رهبری نصیر حیدریان که در روزهای ۲۸ و ۲۹ مردادماه روی صحنه رفت.

این اثر در قالب ۹ پرده اجرا شد: «کاروان امام در کربلا بار می‌افکنند»، «خطابه امام (ع) با یاران، اصحاب و سپاه کوفه»، «شهادت جناب حر»، «شهادت حضرت علی‌اکبر (ع)»، «شهادت حضرت علی‌اصغر (ع)»، «رجزخوانی شمر و عمر و شهادت اصحاب و یاران امام»، «شهادت حضرت عباس (ع)»، «شهادت حضرت امام حسین (ع)» و در نهایت «کاروان کربلا و مویه حضرت زینب (س)».

در این روایت موسیقایی، وحید تاج به عنوان راوی حضور داشت. همچنین حسین علیشاپور در نقش امام حسین (ع)، مجتبی عسگری در نقش حضرت عباس (ع) و حبیب‌بن‌مظاهر، هادی فیض‌آبادی در نقش حضرت علی‌اکبر (ع)، محمود صالحی در نقش جناب حر، محسن زرآبادی در نقش شمر، حسین میرزاییان در نقش عمر سعد، بهناز نادری در نقش حضرت زینب (س) و سعید بحرالعلومی در نقش خولی ایفای نقش کردند.

نقطه عطف این اجرا را می‌توان حضور وحید تاج به عنوان راوی دانست؛ بسیاری از مخاطبان تنها به انگیزه شنیدن صدای او به تالار آمده بودند. با این حال، برخی نیز در میانه اجرا ترجیح دادند سالن را ترک کنند.

از نظر موسیقایی، ارکستر تحت رهبری نصیر حیدریان صدادهی قابل قبولی داشت. هرچند اجرای قطعه در برخی بخش‌ها با مشکلاتی همراه بود، اما در مجموع انسجام خود را حفظ کرد. خوانندگان نیز در جایگاه خود تلاش کردند، گرچه اجرای آنان در برخی لحظات نیازمند پرداخت و دقت بیشتری بود. با این حال انتخاب نقش‌ها سنجیده به نظر می‌رسید و هر خواننده از شمر گرفته تا حضرت عباس، لحن و حالتی را ارائه می‌کرد که در ذهن مخاطب از این شخصیت‌ها شکل گرفته است.

در برخی لحظات صدای ارکستر آن‌چنان پرحجم بود که بر خوانندگان غلبه می‌کرد و درک اشعار را دشوار می‌ساخت. با این وجود، اثر در کل از فراز و فرودهای مناسبی برخوردار بود و روایت عاشورا را متناسب با اوج و فرودهای داستانی پیش می‌برد.

«نامیرا» از حیث روایت و ساختار، یادآور آثاری چون «نینوا» یا «اپرای عاشورا» بود؛ با این تفاوت که در این اجرا نشانی از سازهای ایرانی دیده نمی‌شد، اما لحن خوانندگان ریشه در موسیقی ایرانی داشت.

از نکات مهم در مواجهه با این اجرا آن بود که مخاطب ناگزیر می‌بایست تمام تمرکز خود را بر شنیدن اشعار و روایت خوانندگان معطوف کند تا داستان را دنبال کند؛ نکته‌ای که گاه می‌توانست برای شنونده خسته‌کننده باشد. با این حال، هر خواننده توانسته بود حس و حال نقش خود را منتقل کند. به عنوان نمونه، اجرای نقش شمر دقیقا همان صدایی را بازتاب می‌داد که از این شخصیت در ذهن و حافظه جمعی شکل گرفته است.

به طور کلی، «نامیرا» اثری شنیدنی بود؛ هرچند نوآوری چشمگیری نسبت به آنچه در سال‌های گذشته درباره عاشورا شنیده‌ایم نداشت، اما توانست بار دیگر فضایی حماسی و عاطفی از واقعه کربلا را در قالبی سمفونیک به مخاطب منتقل کند.

انتهای پیام