به گزارش ایسنا، یک تابلو نقاشی اثر «پابلو پیکاسو» که اخیرا کشف شده است و در حقیقت پرتره‌ای از «دورا مار»، عکاس و نقاش فرانسوی است، پس از اینکه ۸۰ سال از نظرها پنهان مانده بود، در یک حراجی واقع در پاریس رونمایی شده است.

این اثر که در دوران اشغال آلمان در پاریس در سال ۱۹۴۳ میلادی خلق شد، با عنوان «نیم‌تنه‌ی زن با کلاه گلدار (دورا مار)» در حراجی «لوسیَن پاریس»(Lucien Paris) در ۲۴ اکتبر ارائه خواهد شد. پیش‌بینی شده است که این نقاشی حدود هشت میلیون یورو (۹.۴ میلیون دلار) فروش برود.

وجود این تابلو نقاشی پیش‌تر فقط از طریق عکسی که توسط «براسایی» (Brassaï)، عکاس مجارستانی ـ فرانسوی در استودیوی «پیکاسو» در سال ۱۹۴۴ میلادی گرفته شد، مشخص شده بود.

یک نمایشگاه در سال ۲۰۱۹ در «تیت مدرن» واقع در لندن جایگاه «دورا مار» را در خط مقدم جنبش سوررئالیستی مطرح کرد. گالری «Amar» در همان شهر در سال ۲۰۲۴ نمایشگاهی از فوتوگرام‌ها و عکس‌های او برگزار کرد، از جمله از شاهکار ضدجنگ «پیکاسو» به نام «گرنیکا»، که «دورا مار» عکاس رسمی‌اش بود. همچنین در سال ۲۰۲۴ میلادی، عکس‌های «دورا مار» در یک نمایشگاه بزرگ درباره‌ی عکاسی سوررئالیستی در «موزه‌ی دالی» در فلوریدا، گنجانده شد.

درباره پیکاسو

پابلو پیکاسو در سال ۱۸۸۱ میلادی متولد شد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک‌های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی‌های رنگ روغن دست پیدا کند.

پیکاسو در سن ۱۳سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه‌هایی با مضامین مذهبی و پرتره‌های اعضای خانواده‌اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی‌های الهام‌گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همچون نقاشی‌های «مرد کلیسا»‌ و «پرتره مادر هنرمند»‌ آشکار است.

با این حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشی‌های پیکاسو از سبک واقع‌گرایانه فاصله گرفت.

نقاشی‌هایی همچون «لولا،‌ خواهر هنرمند»‌ بدون شک تحت تأثیر «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسیونیست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسیونیست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می‌دهد.

پیکاسو در سال ۱۹۰۱ میلادی به نظر می‌رسید که کاملا رئالیسم را رها کرده است. این موضوع را به وضوح می‌توان در انتخاب رنگ‌های او متوجه شد که از رنگ‌های طبیعی به طیف آبی تغییر کرده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می‌شود.

هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛‌ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک‌رنگ این دوره اغلب دارای چهره‌هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می‌کنند، مانند نوازنده گیتار لاغر در «گیتاریست پیر» و مادری که در نقاشی «مادر و کودک»،‌ فرزندش را در آغوش گرفته است.

هنگامی که پیکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ‌های آبی هنوز در این نقاشی‌ها وجود دارد، اما با سایه‌های گرم‌تر همراه شده‌اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل مکان به منطقه «مون‌مارتر» در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می‌کردند، به سرگرمی‌ها از جمله آکروبات‌ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.

پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می‌شود، گرمای دوره رز او را حفظ کرد اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات‌ها،‌ نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را آغاز کرد. یکی از خودنگاره‌های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است. 

کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه‌های شکسته‌شده به تصویر می‌کشد. «پیکاسو»‌ و «ژرژ براک» از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم‌ترین جنبش‌های هنری تبدیل شد.

انتهای پیام