به گزارش ایسنا، نامزدهای امسال اسکار با شکستن قواعد گذشته، نگاه تازه‌ای به رقابت بهترین فیلم دارند و فیلم‌های ترسناک، موزیکال‌ها و دنباله‌ها می‌توانند پیشتاز باشند.

روزی روزگاری در هالیوود، برداشت مشخصی از آنچه یک فیلم را به «فیلم برنده اسکار» تبدیل می‌کرد وجود داشت. این اصطلاح اغلب به فیلم‌هایی اطلاق می‌شد که می‌خواستند جدی و باشکوه به نظر برسند؛ آثاری پرزرق‌وبرق از استودیوها که با پرداختن به موضوعات سنگین، خود را درخور عنوان «بهترین فیلم» جلوه می‌دادند.

اما در سال‌های اخیر، تعریف فیلم اسکاری بارها دگرگون شده است. دهه‌ها پیش، کمتر کسی تصور می‌کرد یک فیلم عاشقانه و فانتزی درباره عشق میان یک زن و موجودی دریایی بتواند بر آثار تاریخی استیون اسپیلبرگ، کریستوفر نولان و پل توماس اندرسن غلبه کند؛ اما همین اتفاق در سال ۲۰۱۸ با پیروزی فیلم«شکل آب» رخ داد.

در طول تاریخ، همیشه دلایلی وجود داشت که چرا برخی فیلم‌ها شایسته برنده شدن نیستند؛ اما این دلایل یکی‌یکی در حال فروپاشی هستند. کافی است به دو سال پیش نگاه کنیم؛ زمانی که فیلم جسورانه و منحصربه‌فرد «همه‌چیز همه‌جا به‌یک‌باره» تقریبا تمام جوایز اسکار را درو کرد.

با وجود این تغییرات، هنوز هم برخی منتقدان به قواعد قدیمی چسبیده‌اند و با صداهای بلند می‌گویند چرا فلان فیلم نمی‌تواند نامزد یا برنده شود. در ادامه نگاهی می‌اندازیم به رایج‌ترین این استدلال‌ها و دلایل نقض‌شدنشان:
 

فیلم‌های غیرانگلیسی نمی‌توانند برنده شوند

بیش از ۹۰ سال این قاعده نانوشته پابرجا بود تا اینکه در سال ۲۰۲۰ فیلم «انگل» از «بونگ جون هو» همه را شگفت‌زده کرد و بر «۱۹۱۷» سام مندس پیروز شد. پیش از آن، تنها «ببر خیزان، اژدهای پنهان» در سال ۲۰۰۰ نزدیک به بردن این جایزه بود، اما در نهایت به «گلادیاتور» باخت.

اکنون، این روند به نفع مجموعه‌ای از فیلم‌های غیرانگلیسی‌زبان امسال تمام شده است؛ از جمله  «ارزش احساسی» از نروژ، «مامور مخفی» از برزیل، «یک اتفاق ساده» از فرانسه و «هیچ انتخاب دیگری نیست» از کره جنوبی. مورد خاصی هم وجود دارد به نام «موج نو» ، فیلمی از ریچارد لینکلیتر که با وجود آمریکایی بودن کارگردان، عمدتاً به زبان فرانسه ساخته شده است.--

آکادمی ژانر وحشت را دوست ندارد

تا امروز هیچ فیلم ترسناک کاملی جایزه بهترین فیلم را نبرده است؛ نخستین فیلم ترسناکی که نامزد شد، «جن‌گیر» در سال ۱۹۷۳ بود. معمولاً این نوع آثار تنها در بخش‌های چهره‌پردازی، طراحی صحنه یا فیلمنامه‌ی غیراقتباسی جایگاهی می‌یابند.

با این حال، امسال فیلم‌های ترسناک قدرتمندی در میدان هستند؛ از «گناهکاران» ساخته رایان کوگلر گرفته تا«سلاح‌ها» از زک کرگر و شاید بیش از همه  «فرانکشتاین» ساخته گیلرمو دل تورو با بازی جیکوب الوردی شانس شکستن این قانون نانوشته را داشته باشد.

دنباله‌ها و بازسازی‌ها نمی‌توانند از نسخه اصلی بهتر باشند

 «پدرخوانده ۲» نخستین دنباله‌ای بود که برنده جایزه بهترین فیلم اسکار شد، اما فیلم قبلی‌اش هم همین جایزه را گرفته بود. تنها دنباله‌ای که بدون چنین پیشینه‌ای پیروز شد، «بازگشت پادشاه» در سال ۲۰۰۳ بود. امسال دنباله‌های پرقدرتی مانند «آواتار: آتش و خاکستر» و «ویکد: برای همیشه» می‌توانند این روند را بشکنند.

بازسازی‌ها نیز معمولاً موفق به کسب جایزه اصلی نمی‌شوند، اما استثناهایی چون «رفتگان» و «کودا» که بازسازی فیلم‌های غیرانگلیسی بودند، توانستند اسکار را ببرند. از این رو  «بوگونیا» ساخته یورگوس لانتیموس که اقتباسی از فیلم کره‌ای«نجات سیاره سبز» است، می‌تواند شانس زیادی داشته باشد.

دوران طلایی موزیکال‌ها به سر آمده است

در دهه ۱۹۶۰، موزیکال‌ها پادشاهی می‌کردند؛  «اشک‌ها و لبخندها»، «بانوی زیبای من» و  «داستان وست‌ساید» همگی برنده شدند. اما از زمان  «شیکاگو» در سال ۲۰۰۳، هیچ موزیکالی برنده‌ بهترین فیلم نشده است.

امسال اما چند موزیکال قدرتمند در رقابت‌اند؛ از جمله اقتباس سینمایی تازه  «بوسه‌ زن عنکبوتی» ، موزیکال «وصیت‌نامه آن لی» با بازی آماندا سایفرید، و البته قسمت دوم «ویکد».

گزارش‌ها حاکی از آن است که  «ویکد ۲» حال‌وهوایی تیره‌تر و احساسی‌تر دارد، درست همان چیزی که آکادمی می‌پسندد.

پایان قواعد قدیمی

 هیچ قانون ثابتی وجود ندارد. هر سال پیش‌فرض‌ها فرو می‌ریزند و آمارها در برابر هنر رنگ می‌بازند. تنها ژانری که هنوز هرگز برنده بهترین فیلم نشده، انیمیشن است، اما با موفقیت گسترده‌ «شکارچیان شیطان کی‌پاپ» ، شاید این پیش بینی هم به‌زودی تغییر کند.

انتهای پیام