به اعتقاد موسي بيدج، ترجمه‌ به دلسوزي، كارشناسي و اقدام نياز دارد. اين مترجم در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در پي مطرح شدن تأسيس مركز ساماندهي ترجمه، عنوان كرد: ترجمه مثل هر كار ديگري دو شق دارد؛ يكي نيروي كار و ديگري بودجه براي كار. اين دو اگر به‌طور سلامت با يكديگر متحد شوند، مشكل رفع مي‌شود. به اداره و دفتر و دستك و منشي و پسرخاله هم نياز ندارد. او در ادامه تأكيد كرد: اين كار حيثيتي است و به آبروي فرهنگ و ادبيات يك ملت ارتباط دارد. در حال حاضر در بعضي كشورها پروژه‌ي ملي ترجمه راه انداخته‌اند، مثلاً مصر. ادبيات جهان را به عربي ترجمه مي‌كند و ادبيات خودشان را به زبان‌هاي زنده‌ي جهاني. بيدج همچنين در بخشي از صحبت‌هايش گفت: در گذشته روستاهاي كنار هم نيازي به يكديگر نداشتند و مايحتاج خود را خودشان تأمين مي‌كردند. اما امروزه با گسترش شبكه‌ي ارتباطات،‌ فاصله‌ي قاره‌ها از بين رفته، به‌طوري‌كه انگار جامعه‌ي جهاني در يك مجتمع مسكوني زندگي مي‌كند. قاعدتاً ساكنان يك مجتمع براي پيش بردن زندگي به تفاهم نياز دارند. وقتي زبان همسايه‌ها مختلف است، اين تفاهم را ترجمه ايجاد مي‌كند. ما وقتي ندانيم همسايه‌ي ما چه دارد و چه مي‌خواهد و او هم از داشته‌ها و خواسته‌هاي ما بي‌خبر باشد، نمي‌توانيم با هم ارتباط برقرار كنيم. ترجمه چنين نقشي دارد. او افزود: اگر در اين صد سال ترجمه نبود، دانش‌هاي گوناگون منتقل نمي‌شدند. ولي علاوه بر ترجمه‌هاي علمي، از آن‌جا كه فرهنگ هر جامعه در شكل‌دهي خواسته‌ها و داشته‌ها نقش تعيين‌كننده دارد، ترجمه‌ي فرهنگي از ضرورت‌هاي اوليه‌ي هر جامعه است. بيدج گفت: ما براي اين‌كه در جهاني آسوده‌تر زندگي كنيم، به ترجمه‌ي افكار و گفتارمان نياز داريم. اما اين ترجمه چگونه اتفاق مي‌افتد؟ در حال حاضر مقاديري بي‌سر و سامان است. اين بي‌سر و ساماني، هم از نظر كيفي است و هم كمي. معمولاً جايي براي بررسي امانت‌داري ترجمه وجود ندارد و چه بسا بدون تطابق با اصل هم به بازار بيايد. از نظر كمي هم خيلي ديده شده كه يك كتاب را سه چهار مترجم دست مي‌گيرند و چه بسيار كتاب‌هايي كه شايستگي ترجمه شدن را دارند و بدون ترجمه مي‌مانند. انتهاي پيام