یک پیشکسوت حوزه‌ی موسیقی گفت: چشمم آب نمی‌خورد که ارکستر سمفونیک تهران به‌دردی بخورد، اما بودنش خوب است.

به گزارش خبرنگار بخش موسیقی ایسنا،‌ احمد پژمان درباره‌ی چالش‌های ارکستر سمفونیک تهران در چند سال اخیر، گفت: در ایران، ارکستر در دست رهبر آن است، مثلا یک رهبر جوان را می‌آورند که تازه می‌خواهد تجربه کسب کند. رهبر درجه‌ی یک هم ارکستر سمفونیک تهران را رهبری نمی‌کند. خیلی از آدم‌های بی‌تجربه آمدند و با ارکستر سمفونیک رهبری یاد گرفتند، چون ارکستر ضعیف بود.

آهنگساز فیلم «شازده احتجاب» ادامه داد: این موضوع دو دلیل دارد که مورد اول، خودخواهی رهبران است، آن‌ها می‌خواهند خودشان را مطرح کنند و بعد در کشور دیگری روی صحنه بروند. اگر هم ارکستر سمفونیک داشته باشیم، همه می‌خواهند کارهای کشورهایی را اجرا کنند که می‌خواهند چند سال بعد، ارکستر آن کشور را رهبری کنند. البته ارکستر ملی، تمرین‌های خوبی با «بردیا کیارس» داشت و خیلی خوب پیشرفت کرده بود.

او با بیان این‌که به هر حال، جوانان امروز پیشرفت کرده‌اند و حتی خودشان هم ارکستر مجلسی درست می‌کنند، اظهار کرد: دولت ارکستر را برای خودنمایی می‌خواهد. ای کاش مقداری از آن بودجه‌ای را که به سازمان‌های دیگر اختصاص می‌یابد، به موسیقی می‌دادند.

این آهنگساز پیشکسوت همچنین گفت: چند سال پیش، به قطر رفته بودم که به‌نظر من، یکی از بهترین ارکسترهای دنیا را دارد. من از ارکستر سمفونیک تهران چیزی ندیده‌ام که حالا اگر بخواهد کاری از من را اجرا کند، خوشحال باشم. رهبران درجه‌ی یک هم این ارکستر را رهبری نمی‌کنند. رهبر درجه‌ی یک «علی رهبری» بود که از ایران رفت، البته می‌دانم که آرزو دارد برگردد.

پژمان با بیان این‌که وقتی به موسیقی توجه زیادی نمی‌شود نباید انتظار خاصی داشته باشیم‌، افزود: وقتی تلویزیون ساز را نشان نمی‌دهد، شما انتظار دارید؟ ارکستر سمفونیک را برای‌تان در طبق بگذارند‌؟

او گفت: من خوشحالم که موسیقی کار می‌کنم و عده‌ای هم موسیقی من را دوست دارند.

این هنرمند در پاسخ به پرسشی مبنی بر تغییر فضای روحی هنرمندان جوان، بیان کرد: پیش از انقلاب، موزیسین‌های درجه‌ی یکی فعالیت می‌کردند که محل فعالیت‌شان رادیو بود. سال‌ها پیش، شارلاتان‌بازی در موسیقی وجود نداشت و در موسیقی پاپ و موسیقی ایرانی، فضای بدی حاکم نبود؛ اما نمی‌دانم چرا حالا شارلاتان‌بازی مد شده است. بعضی‌ها برای این‌که به موفقیت برسند شارلاتان‌بازی می‌کنند وسیله‌اش هم برای‌شان محیا است. از همین فیس‌بوک و یوتیوپ برای فعالیت‌های‌شان استفاده می‌کنند، به خارج از کشور می‌روند و خودشان را مطرح می‌کنند. آدم باید حواسش باشد که تحت تأثیر این شارلاتان‌بازی‌ها قرار نگیرد.

پژمان در بخش دیگری از سخنانش گفت: خیلی جالب است که دولت کاسب شده است؛ دم از موسیقی فاخر می‌زند، ولی دست کم کارهای خوب موسیقی را معرفی نمی‌کند، این کاش دست کم فقط اعلام می‌کردند که مثلا احمد پژمان یا هوشنگ کامکار فلان اثر را منتشر کرده است.

آهنگساز فیلم «روسری آبی» که در نشست نخستین دوسالانه‌ی «آهنگسازی احمد پژمان» سخن می‌گفت،‌ درباره‌ی دلیل تشکیل چنین مسابقه‌ای اظهار کرد: چندی پیش، حمیدرضا دیبازر و امیرحسین اسلامی‌بانی این کار شدند و به من پیشنهاد برگزاری چنین مسابقه‌ای را دادند؛ من اول فکر کردم که دوست ندارم مسابقه‌ای با نام من ایجاد شود، اما بعد با خودم گفتم در محیطی که موسیقی علمی مخصوصا موسیقی ایرانی علمی مورد توجه قرار نمی‌گیرد‌، ایجاد چنین فضایی خوب است‌.

او ادامه داد: گاهی در دانشگاه می‌دیدم که محیط به موسیقی علمی آوانگارد تبدیل شده است. برای همین تصمیم گرفتیم این مسابقه برگزار شود. وقتی هم فهمیدم که دانشجویان در دانشگاه دارند برای این مسابقه قطعه می‌نویسند، خوشحال شدم.

پژمان در ادامه‌ی سخنانش اظهار کرد: کسانی که در زمینه‌ی موسیقی علمی فعالیت می‌کنند، باید به این نکته توجه داشته باشند که موسیقی وطن خودمان را هم در نظر بگیرند. در این سال‌ها به این نتیجه رسیده‌ام که کشور ما از هر گوشه، موسیقی جالبی برای خود دارد و سعی می‌کنم در کارهایم به آن‌ها توجه کنم.

وی گفت: شرکت کردن خیلی از آهنگسازان جوان که راهی پیش روی خود ندارند‌، در این مسابقه می‌تواند دریچه‌ی کوچکی به امید باشد. نمی‌خواهم خودم را مطرح کنم، اما خوشحال می‌شوم تا افرادی را که در زمینه‌ی موسیقی سمفونیک فعالیت می‌کنند تا حدی به سمت خودمان بکشم. دوست دارم عده‌ای به سمت موسیقی ایران بیایند. امیدوارم کسانی که فضایی برای نشان دادن خودشان ندارند، از این فرصت برای مطرح شدن استفاده کنند.

پژمان درباره‌ی روند برگزاری این مسابقه توضیح داد: افرادی که در دوسالانه‌ی «آهنگسازی احمد پژمان» شرکت می‌کنند، باید از مصالح موسیقی ایرانی بهره بگیرند. حالا از دستگاه گرفته تا ریتم و ... هدف این است که به موسیقی خودمان توجه کنیم.

او در پاسخ به پرسش خبرنگاری درباره‌ی فضای موسیقی در زمان جوانی‌اش، گفت: محیطی که ما در آن بزرگ شدیم، چندان هنری نبود‌؛ ما در محیطی بزرگ شدیم که وقتی ویلن دستم بود، خجالت می‌کشیدم. قرار بود من و «تیمور پورتراب» با هم یک دوئت داشته باشیم که باید برای تمرین به خانه‌ی پورتراب به سلسبیل می‌رفتم، من با ترس از آن محله رد می‌شدم و سرانجام یک جعبه برای سازم پیدا کردم تا دیده نشود.

وی افزود: اما مثلا شخصی مانند «خاچاطوریان» در یک کنسرواتوآر تحصیل می‌کرد و فضایش با ما فرق داشت. ما باید آرام‌آرام فضا را می‌ساختیم و شروع به ایجاد موسیقی علمی می‌کردیم، البته این، تقصیر ما نبود.

به گزارش ایسنا، در این نشست که صبح امروز (دوشنبه، 24 آذرماه) در سازخانه‌ی تهران برگزار شد، هوشنگ کامکار به‌عنوان یکی از اعضای هیئت داوران این مسابقه، اظهار کرد: این مسابقه را موسسه‌ای برگزار می‌کند که با جایی ارتباط ندارد و مستقل است و این برای من جای خوشحالی دارد.

این آهنگساز پیشکسوت ادامه داد: روزی که از من دعوت کردند تا به این مسابقه بیایم، گفتم برای من اتفاق بزرگی است که داور باشم. به هر حال، جوانان در این مسابقه شرکت می‌کنند و تجارب جدیدی عرضه خواهند کرد، دوستانی هم با عشق و علاقه در کنار هم هستند. امیدواریم با حضور این صاحب‌نظران قطعات شایسته‌ای را در کمال آزادی انتخاب کنیم.

کامکار در پاسخ به پرسش خبرنگاری مبنی بر این‌که بعضی هنرمندان قصد مطرح کردن خود را به هر نحوی دارند، گفت: در هر نوع موسیقی، تکنیک و ارزش وجود دارد. اگر کسی گفت سمفونی می‌سازد به این معنا نیست که آهنگساز خوبی است. شاید سمفونی‌اش دوزار نیارزد و نتوان 15 ثانیه به آن گوش کرد؛ اما یک نفر هم سمفونی باارزش می‌سازد.

او ادامه داد: موسیقی پاپ هم همین است، یک موسیقی پاپ می‌تواند با ارزش باشد و از طرفی هم می‌تواند بی‌ارزش و حاوی هیچ باشد. باید تکنیک کار را بلد بود و خلاقیت داشت.

وی در پایان سخنانش، با انتقاد از رسانه‌ها گفت: شما خیلی بی‌مسوولیت هستید؛ گاهی خبرهایی را پیگیری نمی‌کنید، شما باید به ما کمک کنید. من برای‌تان ارزش زیادی قائل هستم. مثلا اگر من بگویم دو روز پیش، از دانشگاه هاروارد جایزه گرفته‌ام آیا شما نباید این خبر را پیگیری کنید،‌ متأسفانه امروز زمانی رسیده است که همه الکی از خودشان تعریف می‌کنند.

در بخش دیگری از این نشست، امین هنرمند به‌عنوان یکی از اعضای هیئت داوران این مسابقه، گفت: امسال مسابقه در قالب «کوئینتت کلارینت» برگزار می‌شود‌، اما ترکیب سازی هر سال به این صورت نیست و تغییر خواهد کرد. در نهایت هم آثاری انتخاب می‌شوند که در چارچوب باشند.

وی افزود: این مسابقه چند جنبه‌ی مثبت دارد؛ نخست، ایجاد انگیزه برای تولید یک اثر که باعث رقابت می‌شود و دوم، برگزاری یک کنسرت برای اجرای آثار منتخب و ضبط آن‌ها.

حمیدرضا دیبازر نیز که به‌عنوان یکی دیگر از اعضای هیئت داوران مسابقه در این نشست حضور داشت‌، گفت: برای نوازندگان قطعات موسیقی، محدودیت سنی وجود ندارد. درباره‌ی انتخاب ساز کلارینت نیز باید بگویم که در سال‌های اخیر، نوازندگان خوبی همراه مدرسان حرفه‌ای در این عرصه وارد شده‌اند و مطمئن باشید که نتیجه‌ی کار، خوب است.

انتهای پیام