به گزارش ایسنا  روابط عمومی انجمن اهدای عضو ایرانیان گفت‌وگویی کوتاه با حافظ علی سیاه کوشی  از رزمندگان دوران دفاع مقدس که با اهدای عضو همسرش موافقت کرده داشته است. این پیشکسوت دوران جنگ تحمیلی درباره اهدای عضو می‌گوید: اهدای عضو مانند دفاع از سرزمین یا دفاع از هم‌وطن، وظیفه هر انسانی است. همه افراد باید درزمانی که نیاز است این تصمیم مهم را در زندگی خود بگیرند. مطمئناً رضایت به اهدای عضو عزیز مرگ مغزی شده با خود آسایش روانی را به همراه خواهد آورد همان‌گونه که فرد پس از دفاع از کشور، وجدانش آسوده است که تمام تلاش خود را برای مقابله با دشمن انجام داده است.

وی خاطرنشان کرد: به دلیل جراحات جنگی، هرساله مدتی را در بیمارستان بستری هستم. آن روز هم در بیمارستان بودم که پسرم به من خبر داد حال مادرش خوب نیست. شب هم پزشک معالج اطلاع داد که احتمال مرگ مغزی همسرم زیاد است. من از همان ابتدا رضایت به اهدای عضو داشتم اما فرزندانم قبول نمی‌کردند. به فرزندانم یادآوری کردم که مادرشان، فردی رئوف بود. زمانی که به جبهه رفتم او رضایت داشت. پس‌ازآن هم تا قبل از رحلتش با صبوری و مهربانی از من که در جنگ مجروح شده بودم نگهداری می‌کرد.

این جانباز دفاع مقدس گفت: حتی با رضایت او ۹ سال پیش یکی از کلیه‌های خود را به دوستم که ازنظر جسمانی وضعیت مناسبی نداشت اهدا کردم. مطمئنم که او هم به اهدای اعضایش و نجات جان دیگران رضایت دارد. ضمن اینکه به بچه‌ها گفتم که به دلیل مرگ مغزی، قلب مادرشان با دستگاه می‌تپد و اگر جدا شود، قلب از کار می‌ایستد و از آن‌ها خواستم که مانع ادامه تپش قلب او نشوند. خوشبختانه آن‌ها به‌موقع با اهدای اعضا موافقت کردند و شش عضو همسرم موجب زندگی دوباره ۶ هم‌وطن شد.

وی در پاسخ به این پرسش که توصیه شما به خانواده‌هایی که رضایت به اهدای عضو نمی‌دهند چیست؟ یادآور شد: در زمان‌های گذشته افراد پس از مرگ عزیزانشان، آن‌ها را مومیای می‌کردند تا آن‌ها را همیشه کنار خود داشته باشند، اما الآن می‌توان با اهدای عضو و بدون مومیای کردن عضوی از عزیز خود را زنده نگاه داشت و جان چندین نفر را از مرگ نجات داد. چه چیزی بهتر از این؟ اگر واقعاً خانواده‌ای عزیزش را دوست داشته باشد اجازه نمی‌دهد که اعضایش که می‌تواند ادامه حیات یابد به زیرخاک رود. بهترین کار برای زنده نگه‌داشتن عزیزشان اهدای عضو است.

انتهای پیام