او که امسال برای دومین بار در جشنواره موسیقی نواحی حضور پیدا کرده بود، دارای سبک مقام خوانی مختص به خود و از هنرمندان به نام تنبور است.

خبرنگار بخش موسیقی ایسنا در ابتدای این گفت وگو درباره تاثیر تعدد برگزاری جشنواره‌هایی چون جشنواره موسیقی نواحی با محوریت موسیقی اقوام می پرسد که مهرابی چنین پاسخ می‌دهد: هنر موسیقی نواحی، یک میراث ملی، مذهبی و فرهنگی هر قومی است. اگر یک هنرمند بتواند این مقام‌ها را به نحو احسنت یاد بگیرد و به شاگردان خود منتقل کند، او را یک هنرمند و میراث‌دار می‌نامند.

این هنرمند ادامه می‌دهد: خود من دارای نشان درجه یک هنری هستم و اگر به این جایگاه رسیده‌ام به خاطر تلاشی بوده که در این عرصه داشته‌ام، پس هر فرد دیگری هم که بخواهد، می‌تواند با تلاش و پشتکار برای رسیدن به جایگاه دلخواه خود تلاش کند.

تیمور مهرابی تصریح کرد: البته گاهی تلاش هنرمندان نواحی به تنهایی کافی نیست و برگزاری چنین رویدادهایی باعث می‌شود آن دسته از جوان‌هایی که علاقه دارند، تشویق شوند. اکنون نیز از من و هم نسلانم سنی گذشته و اگر دست اندرکاران، رویدادهایی چون جشنواره موسیقی نواحی را با همین کیفیت چند بار در سال برگزار کنند، آنچه که ما سال‌ها برایش تلاش کرده و به جوان‌ها منتقل کرده‌ایم، هدر نخواهد رفت و به ما پیرمردها کمک کرده و بها و ارزش خواهد داد.

او درباره لزوم حمایت‌ مالی از هنرمندان موسیقی نواحی می‌گوید: بسیاری از افرادی که به خصوص در شهرستان‌ها به دنبال کار هنری می‌روند از لحاظ مالی ضعیف هستند؛ چون هر چه داشته‌اند پای هنر خود گذاشته‌اند. البته به عده‌ای از هنرمندان مبلغی به عنوان مستمری پرداخت می‌شود ولی این مبلغ آنقدر پایین است که حتی به عنوان کمک خرج نیز روی آن نمی‌توان حساب کرد. اگر دولت میزان این مبلغ را اضافه کند، به هنرمندان نواحی کمک شده و باعث تشویق آنها می‌شود.

این هنرمند درباره اجرای خود در جشنواره موسیقی نواحی بیان می‌کند: همیشه عادت دارم هر کجا که اجرا داشته باشم ابتدا یک شعر را مربوط به آن رویداد همراه با ساز تنبور بخوانم. پس از آن نیز به اجرای مقام‌های اصیل می‌نشینم. تنبور ۷۲ مقام دارد که هزاران سال است اجرا می‌شود و از نسل‌های قبل به صورت سینه به سینه و بکر و دست نخورده به ما منتقل شده است که ما نیز همانگونه که یاد گرفته‌ایم به اجرای آنها می‌پردازیم.

این نوازنده تنبور همچنین درباره سابقه یادگیری تنبورنوازی خود می‌گوید: تنبور در منطقه ما یک ساز موروثی و سنتی است که در اکثر خانواده‌های این منطقه وجود دارد. ساز تنبور از دوران کودکی ام چون یک ساز موروثی در خانواده ما حضور داشت که من نیز به همین جهت از همان زمان مقام‌ها را پیدا کرده بودم و دستم با ساز آشنا بود ولی از ۱۷ سالگی به عنوان شاگرد، تنبور را به صورت حرفه‌ای شروع کردم.

او ادامه می‌دهد: در کودکی در شب نشینی‌ها به پای تنبورنوازی عمویم که در همسایگی ما منزل داشت، می‌نشستم و در نزد او تا حدی با ساز آشنا شدم و چند مقام را یاد گرفتم. در ادامه روزها به کارگاه استاد چنگیز فرمانی می‌رفتم تا اینکه به مرور نواختن را آموزش دیدم. اما نواختن تنبور را به صورت حرفه‌ای، نزد دایی خود استاد سیدمحمود علوی فرا گرفتم. استاد سیدمحمود، پنجه‌ای داشت که وقتی سرانگشتان خود را روی تنبور می‌آورد گمان نمی‌کردی که شاید پنج انگشت روی دست اوست بلکه اینگونه تصور می‌کردی که شاید ۱۵ انگشت روی دستان او است.

این هنرمند در پایان یادآور می شود: همچنین مقام خوانی را نزد سیدولی حسینی آموزش دیدم. او حنجره عجیبی داشت که درواقع صدایش شش دانگ بود. این دو استاد از میراث داران این تمدن و فرهنگ و از استادانی بودند که این ساز را به نحو احسنت و کامل می‌نواختند.

انتهای پیام