به گزارش ایسنا، امیر سرتیپ محمدحسین دادرس که صبح امروز (چهارشنبه) در همایش «سرزمین مجاهدت‌های خاموش» گرامیداشت شهدا و پیشکسوتان غرب و شمال غرب (کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی)  در سالن همایش‌های فرهنگی هنری مروارید سخن می‌گفت، اظهار کرد که خدمت به کشور و همراهی با این بزرگواران از افتخارات زندگی من است. من با شهید امان‌اللهی که معلم و استاد من بود، در دانشگاه افسری تحصیل کردم. ایشان در دوره‌ای به منطقه خرمشهر اعزام و در آنجا مجروح شدند. شهید امان‌اللهی پس از مجروحیت به اسارت دشمن درآمد و به بیمارستان بغداد منتقل و پس از مدتی نیز در جریان مبادله اسرای مجروح، به ایران منتقل شد. در زمان مرخصی، با ایشان تماس گرفتم و تصمیم گرفتم که ایشان را زیارت کنم. ایشان در دانشگاه افسری بودند و در آن زمان، اسرای عراقی در این دانشگاه نگهداری می‌شدند.

وی ادامه داد: در دیدار با شهید امان‌اللهی، شاهد لحظات احساسی و پر از درد و رنج ایشان بودم. این تجربیات نشان‌دهنده ایثار و فداکاری شهدای ماست که همیشه در یادها باقی خواهند ماند.

امیر سرتیپ دادرس ادامه داد: در یکی از دیدارهای خود با شهید امان‌اللهی و یک اسیر عراقی، شاهد صحنه‌ای تکان‌دهنده بودم. این اسیر به پای امان‌اللهی افتاده بود، به‌شدت گریه می‌کرد و می‌لرزید. خود امان‌اللهی نیز در حال گریه بود و رنگش قرمز و ملتهب شده بود. ما نمی‌دانستیم که چه مسئله‌ای بین آن‌ها وجود دارد، تا اینکه فهمیدیم این اسیر، شکنجه‌گرِ شهید امان‌اللهی بوده است. این فرد بعثی در زمانی که شهید امان‌اللهی اسیر و در بیمارستان بغداد در حال مداوا بود، هر هفته به بیمارستان می‌آمد و با قاشق، محل زخم‌های امان‌اللهی را دوباره ملتهب می‌کرد تا از او اطلاعات تخلیه کند. او که حالا به اسارت نیروهای ایرانی درآمده بود، تصور می‌کرد که به خاطر رفتارهای خشنی که در دوره بازجویی شهید امان‌اللهی داشت، به‌زودی اعدام خواهد شد و به همین دلیل از ترس می‌لرزید.این صحنه دو یا سه دقیقه طول کشید و در نهایت، شهید امان‌اللهی تصمیم گرفت که این اسیر را به سالن دیگری ببرد. در آنجا، او از جیب خود پولی بیرون آورد و به دژبان دانشگاه افسری داد تا برای اسیر یادشده ساندویچ بگیرد. این اقدام امان‌اللهی نشان‌دهنده بزرگی روح او بود.

امیر دادرس با تأکید بر عظمت شخصیت شهید امان‌اللهی گفت: این شهید نه‌تنها به نیازهای جسمی این اسیر توجه کرد، بلکه با این عمل انسانی خود، نشان داد که حتی در سخت‌ترین شرایط نیز می‌توان به دیگران کمک کرد. او در وصیت‌نامه‌اش بر اهدای اعضای بدن خود تأکید کرد و پس از شهادتش موجب تداوم حیات چندین نفر از بیماران شد.امیدوارم که همه ما بتوانیم در زندگی خود به گونه‌ای عمل کنیم که رضایت خداوند را جلب و همانند شهدا عمل کنیم.

انتهای پیام