آیین گرامیداشت هشتاد و سومین سالروز تولد زنده‌یاد فریدون شهبازیان (موسیقیدان و آهنگساز) در قالب چهارمین برنامه «نغمه‌های نقره‌ای» با حضور علی دهکردی (مدیرعامل خانه سینما)، محمدمهدی گورنگی (آهنگساز)، علی جعفری‌پویان (نوازنده ویلن)، نیما جوان (مدیر نشر و پخش جوان)، حمید غلامعلی (خواننده) در خانه سینما برگزار شد.

شهبازیان، ستون شرافت و اقتدار در موسیقی ایران بود

در ابتدای این برنامه، محمدمهدی گورنگی که اجرای برنامه را هم برعهده داشت، گفت: امروز ۱۵۱ روز از وقتی که موسیقی ایران یکی از ستون‌های خود را از دست داد، می‌گذرد. اما یادگاری‌های فریدون شهبازیان تا همیشه در تاریخ این سرزمین مظلوم باقی خواهد ماند و موسیقی او زینت بخش هنر ایران، مانا و ماندگار خواهد بود.

او ادامه داد: آثار استاد شهبازیان همیشه الهام‌بخش خواهد بود. در آثار او همیشه رد پای شرافت، تکنیک و احساس موج می‌زد؛ به همین جهت می‌توان گفت بسیاری از آهنگسازان ایرانی به نوعی شاگرد او هستند. او سنبل جوان‌گرایی و حمایت از بخش‌های مختلف موسیقی بودند. او در عین اقتدار بسیار هم مهربان و حامی بود.

این هنرمند تصریح کرد: نام فریدون شهبازیان برای من سمبل اقدار و شکوه است. او با اینکه سال‌ها با تلویزیون ملی ایران و بعد از آن با صدا و سیمایی که به مرور از ملی بودن فاصله گرفت کار کرد و در جهت اعتلای موسیقی زحمت کشید، اما در زمانی که باید، برای مردمش و همراهی با آنها در جای درست تاریخ ایستاد و حاضر به هر کاری نشد. او به من و خیلی‌ها آموخت که هنرمند در هر جایی که هست اگر از استقلال فکری و هنری فاصله بگیرد رو به افول و خاموشی خواهد رفت. او به من آموخت که هیچ‌وقت برای مراقبت از شرافت انسانی دیر نیست. فریدون شهبازیان به خصوص در سال‌های آخر مستقل بودن را زندگی می‌کرد و می‌آموخت.

شهبازیان مشوق همیشگی جوان‌ها و استاد بی‌ادعا بود

ستار اورکی (آهنگساز) نیز در ادامه گفت: درباره استاد شهبازیان بزرگ گفتنی بسیار است ولی اگر من بخواهم از روحیه بی‌تکرار او حتی نسبت به کسانی که هم‌سن ایشان بودند صحبت کنم، باید بگویم که او همیشه بین جوانترها حضور داشت و مشوق بسیار خوب و باعث دلگرمی صنف ما بود. او فردی بود که دوستان را نصیحت و کارشان را دنبال می‌کرد. اگر کاری را می‌شنید، یکی از عادات پسندیده او این بود که تماس می‌گرفت و نظر خود را اعلام می‌کرد. زمانی که فردی مانند او در آن کسوت و جایگاه از جوان‌ترها تعریفی به عمل می‌آورد، یک شور و نشاط را در آنها به وجود می‌آورد.

او ادامه داد: درباره آثارش می‌توانم بگویم که جزو تکرارنشدنی‌هاست. افسوس که گاهی همه ما دچار غفلت‌هایی می‌شویم و چشم که باز می‌کنیم، می‌بینیم که این عزیزان دیگر نیستند و نبود آنها خلا بزرگی برای ما و نسل‌های بعدی به وجود می‌آورد. من فکر می‌کنم که آقای شهبازیان خواسته یا ناخواسته استاد همه ما بوده است؛ گاهی فردی شاگرد و دانشجوی مستقیم او بوده و گاهی کسی مثل من از آثار او الهام و یاد گرفته است.

هر کجا بود، شهبازیان پشت ما ایستاده بود

مزدا انصاری (نوازنده پیانو) هم یکی دیگر از سخنران‌های این برنامه بود و گفت: من خاطرات بسیاری با استاد شهبازیان به واسطه همکاری طولانی که با ایشان در صدا و سیما داشته‌ام، دارم. آشنایی من با استاد شهبازیان به ۱۰ سالگی من برمی‌گردد که یک ضبط سونی داشتیم که آثار گلها را با آن ضبط می‌کردیم. گلهای ۷۷ با اثر «پر کن پیاله را» برای من خیلی شاخص بود و من اولین بار با استاد شهبازیان توسط این آهنگ آشنا شدم؛ البته در همان زمان رفت و آمدی هم با استاد شجریان داشتیم که درباره این آهنگ در منزل ما با ایشان صحبت شد. فکر نمی‌کردم زمانی که وارد صدا و سیما می‌شوم، شروع کارم توسط استاد شهبازیان تأیید شود. خیلی از کارهای من به خاطر نظر لطف استاد شهبازیان به انجام می‌رسید.

او ادامه داد: در آن زمان انجمن آهنگسازان جوان را تشکیل دادیم که استاد شهبازیان به تمام بچه‌ها گفتند که کاری بی‌کلام بسازند و تمام این آثار را خودشان تأیید کردند و پخش شد. بسیاری از آهنگسازانی که امروز فعالیت می‌کنند بخاطر لطف آقای شهبازیان است که اینجا هستند. همیشه کارهایی که چند ماه در یک شورا می‌ماند، با یک امضای ایشان ضبط و اجرا می‌شد. خنده‌ها، شوخی‌ها و یادگارهای زیبای ایشان هیچ‌گاه از یادم نمی‌رود. استاد شهبازیان شیوه‌های کاری متعدد و رنگ بسیار خاصی در آهنگسازی داشتند و قطعا یکی از تأثیرگذارترین آهنگسازان تاریخ موسیقی ایران هستند. همه ما به نوعی شاگردی ایشان را می‌کنیم.

شهبازیان سختگیر، دقیق و بی‌رقیب بود

حمید غلامعلی(خواننده پیشکسوت پاپ) نیز طی سخنانی گفت: اولین باری که ایشان را در سال ۶۲ ملاقات کردم، ۱۶ سال داشتم و به خواندن بسیار علاقه داشتم و در گروه‌های کر می‌خواندم. بعدا با دیدن آقای احمدعلی راغب به همراه گروه کری که داشتیم به رادیو رفتیم و شروع به خواندن کردیم و به اجرای اولین کار با ارکستر رسیدیم. برادرم علی غلامعلی نیز در آن زمان به همراه آقای محمد میرزمانی از مدیران موسیقی رادیو بودند.

او ادامه داد: برادرم در آن زمان از من پرسید: «ناظر ضبط چه کسی است؟» که گفتم: «گویا آقای فریدون شهبازیان» و برادرم گفت: «گفت پوستتان کنده است.» گفتم: «چرا؟» گفت: «او در عین اینکه بسیار خوش‌اخلاق و خندان است اما با کسی شوخی ندارد و مو را از ماست می‌کشد و باید حسابی حواس خود را جمع کنید.» من هم کمی دست و پای خود را گم کردم. به استودیو که رفتیم، مو از ماست کشیده شد و کار ضبط نشد. آقای شهبازیان گفت: «این چیست که می‌خوانید؟» گفتیم همانی است که شما گفتید! گفت: «نه بروید و تمرین کنید.»

این هنرمند ادامه داد: بعدها که این خاطره را به یاد می‌آوردم، فیلم ماتریکس به ذهنم می‌آید که اگر قرص قرمز را می‌خورد پوستش کنده بود و اگر آبی را می‌خورد همه چیز حل و فصل می‌شد. من آن روز قرص قرمز را انتخاب کردم و آنقدر ادامه دادم که افتخار این را داشتم چند کار را در کنار ایشان باشم و بعد از سال‌ها کاری را اجرا کنم که خود ایشان به زیبایی خوانده بودند. به خاطر دارم نخستین باری که اثر «پاییزان» را شنیدم، گفتم این صدای خواننده‌ای است که صدای او را نشنیده‌ام. وقتی فهمیدم خود ایشان این کار را خوانده است گفتم از هر خواننده‌ای این کار را بهتر اجرا کرده است. اگر جسارت کرده‌ام و کاری را خواندم که ایشان به بهترین نحو خوانده است، فقط برای یادبود ایشان بود. هیچ‌وقت او را فراموش نخواهیم کرد و یاد استاد شهبازیان همواره در دل ما زنده است و آثار او هم ماندگار خواهد بود.

بازنویسی «پاییزان»، ادای دینی بود که دیر رسید

مهران اکرمی (آهنگساز) نیز درباره آشنایی خود با شهبازیان و چگونگی بازنویسی اثر «پاییزان» گفت: در جریان همکاری با استاد شهبازیان بسیار آموختم. با همکاری علی جعفری پویان تصمیم گرفتیم که تیتراژ پایانی فیلم «پاییزان» را بازآفرینی و به مناسبت تولدشان به ایشان تقدیم کنیم که استاد شهبازیان فوت کردند. براساس آن چیزی که وجود داشت، تنظیم مجدد اثر امکانپدیر نبود و تصمیم گرفتیم که آن را بازنویسی کنیم.

کار کردن برای شهبازیان همیشه سخت بود، حتی بعد از رفتنش

علی جعفری‌پویان (آهنگساز و نوازنده ویلن) هم طی سخنانی گفت: کار کردن برای استاد شهبازیان سخت بود. اکنون که او در قید حیات نیست، کار کردن برای او سخت‌تر بود. بسیاری از آثار آهنگسازان موسیقی ایران همچون فریدون شهبازیان، مجید انتظامی، کامبیز روشن‌روان در دهه ۶۰، ۷۰ به خصوص در زمینه موسیقی فیلم خاطره‌انگیز بوده‌اند. بعد از انقلاب موسیقی محوریت پیوندش با سینمای خوب قابل توجیه‌تر بوده است. آثار این آهنگسازان تاثیر زیادی بر فرهنگ شنیداری جامعه ایران گذاشت و ارتباط قلبی با این موسیقی ایجاد شده است.

او افزود: در ۲۰ سالگی در ساخت موسیقی فیلم «هیوا» به عنوان نوازنده ویلن با آقای شهبازیان همکاری داشتم و ارتباط خیلی عمیقی میان ما شکل گرفت. اعتمادی که به من و دوستانم داشت بسیار قابل احترام و ارزشمند بود. سعی کردیم تیتراژ پایانی فیلم «پاییزان» را با حساسیت‌هایی که آقای شهبازیان داشت، بازنویسی و اجرا کنیم.

در پایان این برنامه از بازنویسی اثر «پاییزان» رونمایی شد.

انتهای پیام