هائوهائو ژانگ، پزشک ارشد بیمارستان وابسته به دانشگاه ژنگژو، چین گفت: این تحقیق، اولین پژوهشی است که اثرات سه مداخله غذایی مختلف شامل محدودیت متناوب انرژی، محدودیت زمانی غذا خوردن و محدودیت مداوم انرژی را در کنترل دیابت نوع ۲ همراه با چاقی مقایسه می‌کند.

اگرچه محققان بهبود سطح میانگین قند خون سه ماهه (HbA۱c) و عوارض جانبی مشابه را در هر سه گروه مشاهده کردند، اما گروه محدودیت متناوب انرژی مزایای بیشتری در کاهش قند خون ناشتا، بهبود حساسیت به انسولین، کاهش تری‌گلیسیرید و تقویت پایبندی به مداخلات غذایی نشان داد.

ژانگ افزود: نتایج این تحقیق، شکاف موجود در مقایسه مستقیم «محدودیت انرژی متناوب ۵:۲» با محدودیت زمانی ۱۰ ساعته در بیماران مبتلا به چاقی و دیابت نوع ۲ را پر می‌کند. این یافته‌ها شواهد علمی برای پزشکان فراهم می‌کند تا هنگام درمان چنین بیمارانی، راهبردهای غذایی مناسب را انتخاب کنند.

لازم به ذکر است، رژیم غذایی «محدودیت انرژی متناوب ۵:۲» که با نام «رژیم غذایی ۵:۲» نیز شناخته می‌شود، شامل خوردن غذای معمولی به‌مدت پنج روز در هفته و محدود کردن کالری به ۵۰۰ برای زنان و ۶۰۰  برای مردان در دو روز غیر متوالی است. این رویکرد روزه‌داری متناوب، نوعی محدودیت کالری محسوب می‌شود و ممکن است منجر به کاهش وزن و سایر مزایای سلامتی شود.

ژانگ و همکارانش از ۱۹ نوامبر ۲۰۲۱ تا هفتم نوامبر ۲۰۲۴، کارآزمایی تک مرکزی، تصادفی و کنترل‌شده موازی را در بیمارستان وابسته به دانشگاه ژنگژو انجام دادند. ۹۰ بیمار به‌طور تصادفی در گروه محدودیت انرژی متناوب، غذا خوردن با محدودیت زمانی یا محدودیت انرژی مداوم قرار گرفتند و میزان کالری دریافتی هفتگی در همه گروه‌ها ثابت بود.

گروهی از متخصصان تغذیه بر مداخله ۱۶ هفته‌ای نظارت داشتند و از بین افراد ثبت‌نام‌شده، ۶۳ نفر تحقیق را به پایان رساندند که شامل ۱۸ زن و ۴۵ مرد با میانگین سنی ۳۶.۸ سال، میانگین مدت ابتلا به دیابت ۱.۵ سال، شاخص توده بدنی پایه ۳۱.۷ کیلوگرم بر متر مربع و سطح میانگین قند خون سه ماهه ۷.۴۲ درصد بودند.

در پایان تحقیق، هیچ تفاوت معنی‌داری در کاهش میانگین قند خون سه ماهه و کاهش وزن بین گروه‌های محدودیت انرژی متناوب، غذا خوردن با محدودیت زمانی و محدودیت انرژی مداوم وجود نداشت. با این حال، کاهش مطلق میانگین قند خون سه ماهه و وزن بدن در گروه محدودیت انرژی متناوب بیشترین مورد بود.

طبق گزارش سایت نیوز مدیکال‌نت، در مقایسه با غذا خوردن با محدودیت زمانی و محدودیت انرژی مداوم، محدودیت انرژی متناوب به‌طور قابل توجهی قند خون ناشتا و تری‌گلیسیرید را کاهش و شاخص «ماتسودا» (معیاری برای حساسیت به انسولین کل بدن) را افزایش داد. سطح اسید اوریک و آنزیم‌های کبدی هیچ تغییر آماری معنی‌داری نسبت به سطح پایه در هیچ یک از گروه‌های مورد تحقیق نشان نداد.

دو بیمار در گروه محدودیت انرژی متناوب و گروه غذا خوردن با محدودیت زمانی و سه بیمار در گروه محدودیت انرژی مداوم، دچار هیپوگلیسمی خفیف شدند. گروه محدودیت انرژی متناوب، بالاترین میزان پایبندی با رقم ۸۵ درصد را داشت و پس از آن گروه محدودیت انرژی مداوم با ۸۴ درصد و گروه غذا خوردن با محدودیت زمانی با ۷۸ درصد قرار داشتند. هر دو گروه محدودیت انرژی متناوب و محدودیت انرژی مداوم در مقایسه با گروه غذا خوردن با محدودیت زمانی، تفاوت آماری معنی‌داری نشان دادند.

به گفته ژانگ، این یافته‌ها قابلیت اجرا و اثربخشی مداخلات غذایی برای افرادی که چاقی و دیابت نوع ۲ دارند را برجسته می‌کند.

نتایج  این تحقیق در نشست سالانه «انجمن غدد درون‌ریز» در سانفرانسیسکو، کالیفرنیای آمریکا (ENDO ۲۰۲۵) ارائه شده است.

انتهای پیام