به گزارش ایسنا، محمد فرزاد میرزایی قلعه گفت: سال‌هاست در اسناد بالادستی، برنامه‌های توسعه و حتی شعارهای رسمی مسئولان، از مشارکت اجتماعی به عنوان یکی از پایه‌های توسعه گردشگری یاد می‌شود، اما واقعیت میدانی متفاوت است. جوامع محلی و انجمن‌های تخصصی این حوزه همچنان در حاشیه قرار دارند و نقش آن‌ها به حضور نمادین در مراسم و افتتاحیه‌ها محدود شده است.
او با انتقاد از تصمیم‌گیری‌های متمرکز و از بالا به پایین افزود: وظیفه مدیران، ایجاد سازوکارهای واقعی برای حضور جامعه محلی و انجمن‌ها در تصمیم‌گیری‌هاست. تجربه موفق مقاصد گردشگری جهان نشان می‌دهد وقتی ذی‌نفعان از ابتدا در برنامه‌ریزی مشارکت دارند، پروژه‌ها ماندگارتر و اثرات مثبت اقتصادی و فرهنگی گسترده‌تر خواهد بود.
میرزایی سه چالش اساسی در این مسیر را چنین برشمرد: «نبود بستر نهادی برای مشارکت مردم؛ انجمن‌های محلی گردشگری اختیار و قدرت واقعی ندارند و شوراها و کارگروه‌ها بیشتر حالت فرمایشی دارند تا تصمیم‌گیرنده.»، «بی‌توجهی به ظرفیت کارآفرینی بومی؛ به جای حمایت جدی از کسب‌وکارهای محلی، بخش عمده انرژی و بودجه صرف رویدادهای مقطعی و پروژه‌های بزرگ‌مقیاس می‌شود که سهم واقعی مردم از آن ناچیز است.» و «نگاه کوتاه‌مدت و پروژه‌محور؛ بسیاری از طرح‌ها با تغییر مدیران نیمه‌کاره رها می‌شود و به دلیل نبود پیوند با جامعه، عمر کوتاهی دارند.»
او اظهار کرد: این کم‌کاری‌ها باعث شده گردشگری در بسیاری از مناطق نه تنها به ابزار توانمندسازی جوامع محلی تبدیل نشود، بلکه گاه فشار بیشتری بر منابع طبیعی، هویت فرهنگی و بافت اجتماعی وارد آورد.
میرزایی افزود: خروج از این چرخه ناکارآمد تنها با بازتعریف رابطه دولت با مردم ممکن است؛ واگذاری بخشی از قدرت تصمیم‌گیری به جامعه محلی، حمایت پایدار از کارآفرینان بومی، و شفاف‌سازی فرآیندهای تخصیص بودجه و پروژه‌ها.
او تاکید کرد: با این اصلاح مسیر، شاید بخشی از شکست‌های برنامه‌های توسعه گردشگری، به‌ویژه پس از رکود جنگ ۱۲ روزه، جبران شود. در غیر این صورت، توسعه گردشگری کشور همچنان پروژه‌ای از بالا، بی‌ریشه در زمین و بی‌اثر بر زندگی مردم باقی خواهد ماند.
انتهای پیام
نظرات