به گزارش ایسنا، «ماری براکموند» (Marie Bracquemond)، نقاش امپرسیونیست در دوران زندگی‌اش، از تحسین منتقدان، حمایت پشتیبانان سرشناس و حضور منظم در نمایشگاه‌های معتبر برخوردار بود. با این حال، در نهایت توسط همسرش دلسرد شد؛ چراکه انتقادهای مداوم او باعث شد «براکموند» زود بازنشسته و به فراموشی سپرده شود. پس از مرگ «براکموند» در سال ۱۹۱۶ میلادی، «آرسن الکساندر» منتقد هنری، وضعیت او را چنین توصیف کرد: «یکی از آن هنرمندانی که نادیده گرفته شدند و آیندگان از استعداد نادر و سایه‌ای که این استعداد در آن فرو رفت، شگفت‌زده خواهند شد.»
«براکموند» بیش از یک قرن بعد، همچنان یک امپرسیونیست نسبتا ناشناخته باقی مانده که به تازگی از سمت نهادها توجه دریافت کرده است، که از جمله آن‌ها به خرید اخیر آثارش توسط Walker Art Gallery در لیورپول می‌توان اشاره کرد. علاوه‌بر این، با توجه به قیمت‌های رکوردشکن در حراج‌ها و حضور چندین نقاشی در نمایشگاه‌های مهم هنری، بازار آثار او در سال گذشته پیشرفت چشمگیری داشته است. این توجه شامل غرفه‌ای اختصاصی در آرت بازل پاریس در ماه اکتبر امسال نیز می‌شود که توسط «پلین پاوک» (Pauline Pavec)، فروشنده هنری مستقر در پاریس، ارائه خواهد شد.
«پاوِک» گفت: «آنچه این لحظه را هیجان‌انگیز می‌کند این است که برای نخستین‌بار یک نمایشگاه انفرادی از یک زن هنرمند امپرسیونیست در یک نمایشگاه هنری بین‌المللی، با آثاری که همگی پیش از سال ۱۹۰۰ خلق شده‌اند، برگزار می‌شود. در زمانی که دنیای هنر به‌طور اضطراری روایت‌های خود را از منظر چهره‌هایی که مدت‌ها به حاشیه‌رانده‌شده‌اند بازنگری می‌کند، کشف دوباره براکموند نه‌تنها ضروری بلکه انقلابی به نظر می‌رسد.»
ماری براکموند که بود؟
«ماری آن کارولین کیورون» (Marie Anne Caroline Quivoron) در سال ۱۸۴۰ در «برتانی» متولد شد. او در کودکی حاصل یک ازدواج ناخوشایند بود و زندگی پرجابه‌جایی میان فرانسه و سوئیس داشت. در نوجوانی، در کلاس‌های نقاشی یک هنرمند بازنشسته شرکت کرد و خیلی زود موفقیت به دست آورد. در سال ۱۸۵۷ میلادی، پرتره‌ای از مادر، خواهر و استادش که در آتلیه ایستاده بودند، توسط نمایشگاه رسمی «سالن پاریس» پذیرفته شد.
این موفقیت اولیه «براکموند» را در معرض توجه «ژان اوگوست دومینیک اَنگر» (Jean Auguste Dominique Ingres)، نقاش برجسته آکادمیک، قرار داد. این هنرمند «براکموند» را زیر پر و بال گرفت و به کارگاه خود در پاریس دعوت کرد. «براکموند» بعدها گفت که از «انگر» می‌ترسید و احساس می‌کرد «او به شجاعت و پشتکار یک زن در عرصه نقاشی شک داشت.» او معمولا به شاگردان زن خود موضوعات ملایم‌تر مانند طبیعت بی‌جان گل و میوه یا صحنه‌های ژانر اختصاص می‌داد.
«براکموند» پس از ترک کارگاه «انگر»، توانست مسیر خود را بسازد و سفارش‌های متعددی را از افراد مهمی همچون «کنت دو نیوورکرک»، مدیرکل موزه‌های فرانسه و دربار ملکه «اوژنی دو مونتیژو»، همسر ناپلئون سوم، دریافت کرد. آثار او بارها در نمایشگاه رسمی «سالن» به نمایش گذاشته شد.
«براکموند» با اوج‌گیری جنبش امپرسیونیسم در دهه ۱۸۸۰ میلادی، تحت تاثیر قرار گرفت و نقاشی در فضای باز را آغاز کرد، به طوری که پالت رنگی او زنده‌تر و بیانگرتر شد. گرچه او در طراحی ترکیب‌بندی‌هایش بسیار دقیق بود، اما توانست حسی از خودانگیختگی را ثبت کند که با زندگی واقعی هماهنگ بود. موضوعات او بیشتر به صحنه‌های خانگی تمایل داشتند تا خیابان‌های شلوغی که همتایان مردش بیشتر به آن می‌پرداختند. با این حال، «براکموندـ» از امپرسیونیسم ستایش می‌کرد زیرا «نه تنها روشی تازه، بلکه روشی بسیار مفید برای نگاه کردن به اشیا» معرفی کرده بود.
«کلود مونه» و «ادگار دگا»، دو هنرمند برجسته، استعداد «براکموند» را تحسین می‌کردند و او به یکی از معدود زنانی تبدیل شد که در نمایشگاه‌های مهم امپرسیونیستی در سال‌های ۱۸۷۹، ۱۸۸۰ و ۱۸۸۶ میلادی شرکت کرد.
این رویدادهای تاریخی، سبکی را ارتقا دادند که به طور کامل توسط نهادهای رسمی رد شده بود و به آن کمک کردند تا تاثیری تحول‌آفرین بر هنر در پاریس و فراتر از آن بگذارد.
«براکموند» در سال ۱۸۸۶ میلادی، با «پل گوگن» نقاش پست‌امپرسیونیست ملاقات کرد. او به «براکموند» توصیه‌هایی درباره چگونگی آماده‌سازی بوم‌هایش برای تقویت رنگ‌ها ارائه داد. این آشنایی توسط همسر «براکموند»، به نام «فلیکس براکموند»، که در سال ۱۸۶۹ میلادی با او ازدواج کرده بود، صورت گرفت. «آرت‌نت» نوشت، اگرچه این زوج در ابتدا اتحادی خلاقانه و متقابل داشتند، اما یک زندگینامه منتشرنشده که توسط پسرشان، «پیِر» (Pierre)، نوشته شده، نشان می‌دهد که فلیکس به تدریج نسبت به ماری احساس رنجش پیدا کرد. او یادداشت کرده بود که پدرش دستاوردهای مادرش را پنهان می‌کرد تا جایی که «هیچ‌یک از دوستان هنرمندشان به آثار او توجهی نشان نمی‌دادند یا درباره تلاش‌هایش سخنی نمی‌گفتند و زمانی که او امید به موفقیت را ابراز می‌کرد، فلیکس بلندپروازی‌هایش را به خودبینی علاج‌ناپذیر نسبت می‌داد.»
سرانجام، «براکموند» با دلسردی، در سال ۱۸۹۰ میلادی بیش از دو دهه پیش از مرگش در سال ۱۹۱۶ میلادی، نقاشی حرفه‌ای را کنار گذاشت.
میراث دوباره‌زنده‌شده این هنرمند
در سال ۱۸۹۴، «گوستاو ژفروآ» (Gustave Geffroy) منتقد فرانسوی، «براکموند»، «برت موریسو» و «مری کسات» را سه «بانوی بزرگ» امپرسیونیسم نامید. علاقه پایدار به دستاوردهای رادیکال این جنبش که زمانی به حاشیه رانده‌شده بود، همچنین توجه به مشارکت‌های تاریخی زنان نادیده‌گرفته‌شده، در سال‌های اخیر منجر به برگزاری نمایشگاه‌های موزه‌ای مهمی درباره «موریسو» و «کسات» شده است. هر دو هنرمند در حال حاضر موضوع یک نمایشگاه مشترک در موزه هنر «Fenimore» در شمال ایالت نیویورک هستند که تا ۱ سپتامبر ادامه دارد.
در این زمینه بیشتر بخوانید:
در همین حال، «ماری براکموند» هنوز چندان میزان توجه نهادی را دریافت نکرده است. هرچند که نشانه‌هایی وجود دارد که این روند در حال تغییر است. آثار «براکموند» سال گذشته میلادی در نمایشگاه‌های گروهی برجسته‌ای حضور داشت، که از جمله آن به «زنان امپرسیونیست» در گالری ملی ایرلند و «پاریس ۱۸۷۴: لحظه امپرسیونیست» در گالری ملی هنر واشنگتن، دی. سی. می‌توان اشاره کرد.
امسال، Walker Art Gallery واقع در لیورپول به نخستین مؤسسه در بریتانیا تبدیل شد که اثری از او را خریداری کرده است. نقاشی «La pêche aux écrevisses» (ماهیگیری خرچنگ) (حوالی ۱۸۷۰-۱۸۸۰) تصویری دلنشین از زنی جوان و خوش‌پوش است که در کنار رودخانه زانو زده و با تمرکز کامل درحالی مشغول گرفتن خرچنگ‌های کوچک است که کودکان پشت سرش بازی می‌کنند. آثار دیگر «براکموند» در مجموعه‌های مهم فرانسه از جمله در موزه اورسی، لوور و Petit Palais در پاریس و همچنین موزه هنرهای زیبای روآن نگهداری می‌شوند. علاوه‌بر این، چندین موزه ایالات متحده نیز از جمله موزه متروپولیتن نیویورک و مؤسسه هنر شیکاگو، آثار او را در اختیار دارند.
بازار براکموند به اوج می‌گیرد
بیش از یک قرن گذشته است و این نقاش، به‌ویژه در شرایطی که موزه‌ها و مجموعه‌داران برای به‌دست‌آوردن آثار زنان هنرمندی که در زمان خودشان کم‌ارزش شمرده می‌شدند، رقابت می‌کنند، طرفداران جدید جذب می‌کند. در حالی که آثار «براکموند» در طول دهه‌ها گهگاه به حراج گذاشته می‌شد، طبق پایگاه داده قیمت‌های آرت‌نت (Artnet Price Database)، سال ۲۰۲۴ به نقطه عطفی برای این امپرسیونیست تبدیل شد و ۱۶۲ اثر زیر چکش رفت و همگی به فروش رسیدند. این امر عمدتا به دلیل فروش تاریخی مجموعه ماری و فلیکس براکموند توسط وارثانشان در خانه حراج Artcurial در پاریس بود. این مجموعه که عمدتاً از آثار خود هنرمندان تشکیل شده بود و در دو فروش جداگانه در آوریل و اکتبر سال گذشته عرضه شد.
در فروش ماه آوریل، رکورد کنونی حراج «براکموند» با ۲۸۸,۶۴۰ یورو (۳۰۸,۸۷۶ دلار) برای نقاشی «بازیکنان تخته‌نرد» (۱۹۱۶) ثبت شد. این مبلغ بیش از ۱۳۰۰ درصد بالاتر از برآورد پیش‌فروش بود. این رقم همچنین هفت برابر رکورد قبلی او بود؛ ۳۰,۲۰۰ یورو (۴۲,۱۸۴ دلار) برای پرتره‌ای از «فلیکس» که در سال ۲۰۰۸ در خانه حراج Artus Enchères فروخته شده بود.
پلین پاوِک، دلال هنری، آثار این هنرمند را در غرفهٔ خود در نمایشگاه TEFAF ماستریخت در ماه مارس به نمایش گذاشت، جایی که او صحنه‌ای ساده از یک خیابان روستایی، Paysage à la ruelle (۱۸۷۰-۱۸۸۵)، را با قیمت ۵۲,۰۰۰ یورو عرضه کرد.
اکنون یک نمایشگاه انفرادی اختصاص‌یافته به «براکموند» در آرت بازل پاریس در دست برنامه‌ریزی است که در ۲۲ اکتبر برای بازدیدکنندگان ویژه (VIP) افتتاح می‌شود. این غرفه شامل مجموعه‌ای از طبیعت بی‌جان‌ها، پرتره‌ها و مناظر خواهد بود که دوره‌ای بین ۱۸۷۴ تا ۱۸۹۵ میلادی، زمانی که براکموند به‌طور فزاینده‌ای در سبک امپرسیونیستی کار می‌کرد، را در بر می‌گیرد.
به گفته گالری‌دار، این آثار با قیمت‌هایی بین ۳۵,۰۰۰ تا ۶۰,۰۰۰ یورو (۴۰,۰۰۰ تا ۷۰,۰۰۰ دلار) عرضه خواهند شد و بسیاری از آن‌ها هرگز به‌طور عمومی دیده نشده‌اند.
انتهای پیام
نظرات