به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی صداوسیما، علیرضا عبدالحمید افزود: در این زمینه، پویش‌هایی مناسب در تاریخ‌هایی مشخص را طراحی کرده‌ایم؛ مثلاً نقش نوجوان در بازگشایی مدرسه چیست و از آنان خواستیم که برای ما ویدئو، عکس و پیامک بفرستند و… این نقش دادن است که آرام‌آرام هویت‌بخش می‌شود.
وی در پاسخ به این پرسش که رسانه چگونه می‌تواند نقش مرجعیت فرهنگی را برای نسل نوجوان ایفا کند، عنوان کرد: شناسایی نیازهای نوجوانان و ایستادن بر نقطه نیاز این گروه سنی، آنان را به‌سمت ما جذب می‌کند؛ اما با مرجع شدن فاصله داریم. مسئله اصلی ما فعلاً جذب مخاطب نوجوان است و به دلیل سیال بودن فضای فکری نوجوانان و اینکه دائم درحال تغییرند، ایجاد مرجعیت فرهنگی کار سختی است. در باب مخاطب کودک و بزرگ‌سال هم این تغییر فضای فکر هست، اما کمتر.
مدیر گروه امید مرکز کودک‌ونوجوان با اشاره به جایگاه صداوسیما در میان نوجوانان، عنوان کرد: شاید باید بگوییم که مخاطبان نوجوان هنوز آن‌گونه که باید، جذب این رسانه نشده‌اند؛ به‌ویژه نوجوانان شهرهای بزرگ. از شهرهای کوچک‌تر مخاطبان جدی‌تری داریم که در پویش‌هایمان متوجه آن شده‌ایم که تا چه اندازه با ما همراه‌اند. براین‌اساس، سعی کردیم تا فضای مجازی رسانه را هم تقویت کنیم؛ چراکه زیست فرهنگی نوجوانان در این فضا چشمگیر است.
وی افزود: به‌منظور تحقق این مهم، برنامه‌های ما به‌شکلی طراحی می‌شوند که قابلیت تقطیع داشته باشند و در ادامه، قسمت‌های جذاب آن‌ها را جدا می‌کنیم و در فضای مجازی قرار می‌دهیم تا شاید پیام برنامه به‌صورتی گسترده‌تر منتقل شود.
عبدالحمید در پاسخ به این سؤال که راهکارهای عملی شما برای ارتقای سواد رسانه‌ای نوجوانان چیست، اظهار کرد: پیش از جنگ ۱۲روزه، با دوستان المپیاد سواد رسانه‌ای مشورت کردیم تا برنامه‌ای در قالب مسابقه ـ که جذاب‌ترین برنامه برای این رده سنی است و به آن اقبال زیادی نشان می‌دهند ـ برگزار کنیم. به‌معنای دیگر، می‌خواستیم آموزش سواد رسانه‌ای را در قالب یک مسابقه تلویزیونی جذاب با رویکرد استعدادیابی ببریم که متأسفانه پس از جنگ، در آن وقفه افتاد. این مسابقه هنوز هم جزو برنامه‌هایمان است و یک مسابقه استعدادیابی در حوزه سواد رسانه‌ای می‌تواند آغاز مطلوبی درزمینه آگاه‌سازی در این حوزه باشد.
وی با اشاره به اینکه چگونه می‌شود میان سرگرمی، آموزش و هویت‌سازی تعادل برقرار کرد، افزود: چیزی که نوجوان دنبالش می‌کند، سرگرمی است. بنابراین، آنچه ما دستمایه انتقال پیام می‌کنیم، چیزی است که هم سرگرم‌کننده باشد و هم جذاب و هم آموزش‌دهنده. برنامه مهم‌تر از هر چیز باید سرگرم‌کننده و جذاب باشد که نوجوان پای آن بنشیند و به‌اصطلاح قلاب رسانه او را بگیرد؛ وگرنه هرچقدر هم یک برنامه پربار باشد، اگر مخاطب را جذب نکند، در راه خواهد ماند. پس از سرگرم کردن، باید دنبال آموزش و هویت‌سازی رفت.
وی در پاسخ به این سؤال که اگر صداوسیما بتواند پیوند تازه‌ای میان خانواده و نوجوان برقرار کند، آن پیوند از نظر شما چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد، اظهار کرد: شاید نوجوانان به‌خصوص درباره سبک زندگی‌شان کمتر به پدر و مادر در تصمیم‌گیری‌ها اعتماد و با آنان مشورت کنند؛ ترمیم و اصلاح این ارتباط - میان نوجوان و خانواده - و اینکه رسانه این اعتماد را بازگرداند که شاید حرف والدین برای نوجوانان خلاف سلیقه آنان باشد اما خلاف مصلحتشان نیست، قطعاً می‌تواند پیوندی تازه برقرار سازد.
انتهای پیام
نظرات