به گزارش ایسنا، زهره مسکنی، نویسنده و روزنامه‌نگار در یادداشتی به مناسبت هفته کتاب نوشته است: «هفته کتاب به پایان می‌رسد و همۀ کتاب‌بازی‌های نمایشی تا سال دیگر همین موقع‌ها تعطیل می‌شود. اما روز و هفتۀ کتاب برای آنهایی که به قول معروف کتاب‌بازند، مفهوم ندارد. آنها پول سیگار و پیتزا و چیپس و لباس را کتاب می‌خرند و لذتش را می‌برند. اما در این مطلب می‌خواهیم به این بپردازیم که اگر بخواهیم به نهضت ترویج کتاب و کتابخوانی بپیوندیم و از این پس بابت هر مناسبتی کتاب را جایگزین شیرینی و شکلات و... کنیم به چه کسی چه کتابی هدیه بدهیم. 
صرف‌نظر از تمام شیوه‌های درست و نادرست ترویج کتابخوانی آیا تا به حال با خودمان فکر کرده‌ایم که چه کتابی را باید به چه کسی بدهیم؟ آیا ما برای همۀ عزیزان‌مان یک نوع هدیه تهیه می‌کنیم؟ آیا همۀ اطرافیان ما یک نوع خوراکی دوست دارند یا یک جور لباس می‌پوشند یا همگی با هم ژانر خاصی از فیلم‌ها را می‌بینند؟ نکتۀ دیگر اینکه آیا ما هر چه خودمان دوست داریم برای دیگران تهیه می‌کنیم یا موقع تدارک و خرید به علایق آن افراد هم می‌اندیشیم؟ حالا که هفتۀ کتاب است و حتماً مناسبت‌های زیاد پاییزی و زمستانی و بهاری در پیش روست که بخواهیم بابت آنها به کسانی هدیه بدهیم، بد نیست گروه‌های مختلف علاقه‌مندان رمان ایرانی را برای انتخاب کتاب مناسب آنها بررسی کنیم. 
اگر برای کسی کتاب می‌خرید که روحیۀ کنجکاوی دارد و به ماجراهای معمایی علاقه‌مند است، آثار اسماعیل فصیح را به شما پیشنهاد می‌کنم. فصیح در آثاری چون «ثریا در اغما»، «زمستان ۶۲ »، « خاک آشنا» و ... علاوه بر توجه به  موضوعات بومی از عناصر داستان‌نویسی معمایی یا کارآگاهی در بستر جامعه ایرانی استفاده کرده است. سبک ساده و طنزآلود اسماعیل فصیح موجب خلق آثار گیرا و پرکشش او شده است. همچنین فصیح از نخستین نویسندگانی است که طبقه متوسط شهری و مناسبات شهری را وارد رمان فارسی کرد.
اگر به فکر خرید کتاب برای افرادی هستید که نگاهی متفاوت به خواسته و زندگی زنان ایرانی دارند، به سراغ رمان‌های زویا پیرزاد بروید. این نویسنده در آثاری چون «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» و «عادت می‌کنیم» روال طبیعی و روزمرۀ زندگی زنان ایرانی را دستمایه قرار می‌دهد و با زبانی ساده و نثری گویا به انتقال دقیق حس زنانگی می‌رسد. شخصیت‌های داستان‌های زویا پیرزاد واقعی و از جنس زنانی هستند که هرروز در اطراف خود می‌بینیم و مدام در تلاش‌اند تا زندگی‌شان را آن‌گونه که می‌خواهند بسازند.
حتماً کسانی را می‌شناسید که روحیۀ حقیقت‌جویی، عدالت‌خواهی و ظلم‌ستیزی آنان در مقایسه با دیگران بیشتر است. برای این گروه از افراد آثار محمود دولت‌آبادی را تهیه کنید. رمان «کلیدر» توصیف و ستایش کار و زندگی و طبیعت ایران در خطۀ خراسان و حماسه‌ای از شجاعت و مردانگی است. دولت‌آبادی در کتاب «روزگار سپری‌شدۀ مردم سالخورده» نیز به روایت آنچه در طول تاریخ بر سه نسل از مردمان سخت‌کوش و ستمدیدۀ روستایی ایران رفت می‌پردازد. دولت‌آبادی با افزودن چاشنی عشق به موضوع اصلی داستان‌هایش، آنها را متفاوت و خواندنی‌تر کرده است.

اگر کسانی را می‌شناسید که به خواندن داستان‌هایی از مناطق جنوبی ایران علاقه‌مند هستند، به سراغ آثار احمد محمود بروید؛ نویسنده‌ای که داستان‌های بومی و محلی او بیشتر در یکی از شهرهای جنوبی ایران اتفاق می‌افتد. او در کتاب‌هایش از لهجۀ محلی استفاده می‌کند و ریتم کلی و تند داستان‌هایش، موجب خستگی مخاطب نمی‌شود. او در آثاری چون «همسایه‌ها»، «داستان یک شهر» و «مدار صفر درجه» به مسائل اجتماعی توجه ویژه‌ای دارد. داستان این کتاب‌ها، روایت زندگی مردم عادی است و همین مسئله باعث می‌شود تا مخاطب بتواند با شخصیت‌های کتاب‌هایش همراه شود.
شاید در اطراف خود کسانی و به ویژه زنانی را بشناسید که تسلیم محض شرایط موجود نیستند و برای تغییر موقعیت و زندگی خود فعالیت‌هایی انجام می‌دهند. به این افراد آثاری از سیمین دانشور را هدیه کنید. زنان داستان‌های دانشور از هر طبقه‌ای که باشند، در جامعه فعالیت می‌کنند. او نخستین نویسندۀ زن ایرانی است که در تمام آثار خود نظیر «سووشون»، «شهری چون بهشت»، «جزیرۀ سرگردانی» و ... به شیوه‌های گوناگون، در پی بیان حقوق از دست‌رفته زنان است. دانشور در آثار خود به مشکل هویت و جایگاه زن ایرانی در مرحله‌ای از تغییر و تحول اجتماعی توجه دارد و به تلاش زنان برای خودیابی می‌پردازد.
و در پایان برای افرادی که به خواندن داستان‎هایی در بستر تاریخ ایران تمایل دارند، آثار علی‌محمد افغانی پیشنهاد می‌شود. شخصیت‌های داستان‌های او غالباً زنانی هستند که با مشکلات اجتماعی و خانوادگی روبه‌رو شده‌اند. این نویسنده به‌خوبی توانسته در آثاری چون «شوهر آهو خانم»، «شادکامان دره قره‌سو»، «سیندخت» و... موضوعات اجتماعی و سیاسی ایران را مورد بررسی قرار داده و تصویری از زندگی واقعی مردم ایران، به‌ویژه زنان ارائه دهد. افغانی در به‌کارگیری اصطلاحات و ضرب‌المثل‌های عامیانه نیز مهارت داشته است.»


انتهای پیام