به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، در دورانی که بی‌اعتمادی به شرکت‌های بزرگ فناوری در اوج است، سیلیکون‌ولی در حال روی آوردن به یک اکوسیستم رسانه‌ای جدید است؛ جایی که هر مدیرعامل، ستاره‌ای محبوب محسوب می‌شود.

علاوه بر تلاش رسانه‌ای اندریسن هوروویتز، شرکت پالانتیر نیز اوایل امسال نشریه‌ای دیجیتال و چاپی با نام ریپابلیک (جمهوری) راه‌اندازی کرد که ساختاری شبیه به ژورنال‌های دانشگاهی و نشریات اندیشکده‌ای مانند فارین افرز دارد. این نشریه توسط «بنیاد پالانتیر برای سیاست دفاعی و امور بین‌الملل» تأمین مالی می‌شود؛ بنیادی که الکس کارپ، مدیرعامل پالانتیر، رئیس آن است. 

در بیانیه ریپابلیک آمده است: «افراد بسیار زیادی که نباید تریبون داشته باشند، تریبون دارند؛ و افراد بسیار زیادی که باید تریبون داشته باشند، ندارند.» هیئت تحریریه این نشریه از مدیران ارشد پالانتیر تشکیل شده است.

منتخبی از مقالات منتشرشده در این نشریه شامل یادداشتی است که استدلال می‌کند محدودیت‌های قانون کپی‌رایت آمریکا مانع تسلط آمریکا بر حوزه هوش مصنوعی خواهد شد؛ و مقاله‌ای دیگر از دو کارمند پالانتیر که همکاری سیلیکون‌ولی با ارتش را امری مفید برای جامعه معرفی می‌کنند؛ نکته‌ای که خود کارپ بارها تکرار کرده است.

نشریه ریپابلیک به مجموعه فزاینده‌ای از رسانه‌های حامی فناوری پیوسته است؛ از جمله مجله آرنا که اواخر سال گذشته توسط سرمایه‌گذار آمریکایی، مکس مایر، در آستین تگزاس تأسیس شد. 

در نخستین شماره آرنا، سردبیران نوشتند: «ما اخبار (نیوز) را پوشش نمی‌دهیم؛ ما چیزهای جدید (نیو) را پوشش می‌دهیم. مأموریت ما در آرنا تشویق کسانی است که آرام‌آرام و گاهی خیلی سریع، آینده را وارد زمان حال می‌کنند.»

این رویکرد بازتاب دیدگاه بنیان‌گذار مجله است که از نشریاتی مانند وایرد و تک‌کرانچ به دلیل «بیش‌ازحد انتقادی بودن» نسبت به صنعت فناوری انتقاد کرده است.

مایر در گفت‌وگویی با جو لانزدیل، از بنیان‌گذاران پالانتیر، گفت: «مجلاتی که به صورت سنتی این حوزه را پوشش می‌دادند، اکنون بسیار منفی شده‌اند. ما با جسارت و نگاه مثبت، قرار است با آن‌ها بجنگیم.»

برخی بخش‌های این صحنه رسانه‌ای جدید، به‌صورت طبیعی و بدون ایجاد رسمی یک بازوی رسانه‌ای شرکتی شکل گرفته‌اند؛ هرچند لحن کلی خوش‌بینانه مشابه است. پادکست ویدیویی «TBPN» که جزییات صنعت فناوری را پوشش می‌دهد، از زمان راه‌اندازی در سال گذشته به سرعت رشد کرده است. حال‌وهوای خودآگاه اما فناوری‌دوست این برنامه، مهمانان برجسته‌ای از جمله مارک زاکربرگ، مدیرعامل متا را جذب کرده است؛ او سپتامبر گذشته برای تبلیغ عینک‌های هوشمند متا در این برنامه شرکت کرد.

پادکستر دیگری به نام دوارکش پاتل، ۲۴ ساله، طی سال‌های اخیر یک مینی‌امپراتوری رسانه‌ای را از طریق مصاحبه‌های طولانی و دوستانه با مدیران و پژوهشگران حوزه هوش مصنوعی بنا کرده است. او اوایل ماه جاری با ساتیا نادلا، مدیرعامل مایکروسافت، گفت‌وگو کرد و نادلا یکی از جدیدترین مراکز داده این شرکت را به او نشان داد.

همانند بسیاری از روندهای فناوری، ایلان ماسک نیز یکی از نخستین پذیرندگان این سبک از حضور رسانه‌ای طرفدار تکنولوژی بوده است. از زمانی که او توییتر را در سال ۲۰۲۲ خرید، این شرکت لینک‌های رسانه‌های منتقد را محدود کرد و برای پاسخ به خبرنگاران، پیام‌های خودکاری شامل شکلک تنظیم کرد. ماسک به‌ندرت با رسانه‌های تثبیت‌شده گفت‌وگو می‌کند، اما در مصاحبه‌های طولانی با میزبان‌های خود مانند لکس فریدمن و جو روگان ظاهر می‌شود؛ جایی که معمولا چالش جدی‌ای متوجه او نیست.

استقبال ماسک از ایجاد یک «حباب رسانه‌ای» شخصی، همچنین نشان داده است که چگونه این سبک از محتوا می‌تواند از واقعیت جدا شود و به سمت تولید «حقایق جایگزین» حرکت کند.

نارضایتی دیرینه ماسک از ویکی‌پدیا باعث شد او امسال نسخه مصنوعی خود با نام «Grokipedia» را بسازد که خروجی‌هایی کاملا نادرست و سازگار با جهان‌بینی راست‌گرای او تولید می‌کند. چت‌بات او با نام  «Grok»، بارها نظراتی همسو با دیدگاه‌های مالک خود بیان کرده و حتی در مواردی او را به شکلی اغراق‌آمیز تحسین کرده است؛ از جمله این‌که ادعا کرد ماسک از لبران جیمز آماده‌تر است و می‌تواند مایک تایسون را در مشت‌زنی شکست دهد.

ظهور رسانه‌های جدید فناوری، بخشی از تغییر بزرگ‌تری در شیوه ارائه چهره‌های عمومی و میزان دسترسی آن‌ها به خبرنگاران است. صنعت فناوری سابقه طولانی در حساسیت نسبت به رسانه و محافظه‌کاری در افشای عملیات داخلی خود دارد؛ روندی که پس از رسوایی‌هایی مانند پرونده‌های فیس‌بوک تشدید شد. خبرنگار کارن هائو می‌نویسد که کمپانی «OpenAI» پس از انتشار یک گزارش انتقادی او در سال ۲۰۱۹، به مدت سه سال هیچ گفت‌وگوی رسمی با وی انجام نداده است.

حرکت فناوری به سوی رسانه‌های همدل و ایجاد رسانه‌های درون‌سازمانی همچنین شبیه راهبردی است که صنعت سرگرمی سال‌ها پیش اتخاذ کرد. تورهای تبلیغاتی فیلم و موسیقی مدت‌هاست تحت کنترل شدید هستند؛ جایی که هنرمندان در مصاحبه‌های ساده و غیرچالشی حضور می‌یابند. سیاستمداران نیز همین مدل را پذیرفته‌اند؛ چه در حضور دونالد ترامپ در پادکست‌هایی مانند تئو وان در کارزار ۲۰۲۴، چه در راه‌اندازی پادکست سیاسی توسط گاوین نیوسام، فرماندار کالیفرنیا، که دسترسی آسان‌تر و فضای امن‌تری برای خود تبلیغی فراهم می‌کند.

 اگر بسیاری از این رسانه‌های جدید هدفشان افشای خطاها یا به چالش کشیدن قدرتمندان نباشد، کاملا بی‌ارزش هم نیستند. محتوایی که صنعت فناوری تولید می‌کند، اغلب بازتابی از تصویری است که نخبگان فناوری از خود دارند و جهانی که می‌خواهند بسازند؛ جهانی با مقررات کمتر و پرسش‌های مزاحم کمتر درباره نحوه اداره شرکت‌هایشان. حتی پیش‌پاافتاده‌ترین پرسش‌ها می‌تواند دریچه‌ای به ذهن افرادی باشد که معمولا پشت درهای بسته و مجتمع‌های حفاظتی زندگی می‌کنند.

در یکی از این برنامه‌ها، مجری از کارپ پرسید: «اگر یک کاپ‌کیک بودید، چه کاپ‌کیکی می‌بودید؟»

کارپ پاسخ داد: «نمی‌خواهم کاپ‌کیک باشم، چون نمی‌خواهم خورده شوم. من در برابر کاپ‌کیک شدن مقاومت می‌کنم.»


انتهای پیام