به گزارش ایسنا، طبق گزارش رسیده، مراسم بزرگداشت عباس یاری - منتقد سینما و یکی از بنیان‌گذاران مجله فیلم - عصر یکشنبه ۱۶ آذرماه به همت ششمین جشنواره فیلم و عکس «پنج»  برگزار شد.

در این مراسم که حمید نعمت‌الله، پوران درخشنده، ابوالحسن داودی و احمد امینی حضور داشتند؛ برای نخستین بار نشان درخت طلای عباس کیارستمی به عباس یاری اهدا شد.

مهدی شادی‌زاده دبیر جشنواره فیلم و عکس «پنج» در ابتدای مراسم بیان کرد: شاید همه ما خاطرات و الفبای آکادمیک سینما را ابتدا با نقدها و قلم زیبای عباس یاری شناختیم. او برای من یکی از افراد نازنین سینمای ایران است و شاید بعدها بتوان با عنوان پدر نقد سینمای ایران از ایشان نام‌ برد. امیدوارم که بتوانیم با همدلی هم مراسمی در شان نام این بزرگوار برگزار کنیم.  

پوران درخشنده کارگردان سینما سپس روی صحنه آمد و درباره عباس یاری گفت: خوشحالم در جمعی هستم که عاشقان سینما اینجا نشسته‌اند. برای من عباس یاری انسانی بی‌بدیل، آرام و سرشار از انسانیت است. او خنده‌های واقعی دارد که هربار او ‌را دیدم به من‌ انرژی داده است. اگر سرشار از غم هم ‌باشید وقتی سراغ عباس یاری می‌روید سرشار از انرژی می‌شوید. او پله ‌پله تمام مراحل را با شور و اشتیاقی که در نوشته‌هایش است طی کرد تا امروز به این مرحله برسد. خوشحالم که امروز جشنواره فیلم و عکس «پنج» با نام عباس کیارستمی عزیزم از عباس یاری تجلیل می‌کند.

وی تاکید کرد: مجله فیلم برای من با نام عباس یاری معنا شده بود و حتی در دوره‌ای دیگر مجله فیلم ‌را پیگیری نکردم اما باعت خوشحالی ما و نسل آینده سینمای ایران است که او کار رسانه را همچنان ادامه می‌دهد.  

در ادامه ابوالحسن داودی کارگردان سینما بیان‌ کرد: من می‌توانم ساعت‌ها درباره عباس یاری صحبت کنم زیرا خاطرات زیادی باهم داریم و موقعیت‌های مختلفی را باهم تجربه کرده‌ایم. من اولین کارهای نقدنویسی‌ام ‌را با مجله فیلم و ۳ تفنگدار معروف آن یعنی عباس یاری، هوشنگ‌ گلمکانی و مسعود مهرابی آغاز کردم. به نظر من این ۳ نفر عجیب ترین ترکیب دنیا بودند زیرا خصوصیات اخلاقی کاملا متفاوتی داشتند و با تمام این اوصاف سال‌ها کنار هم ماندند. در واقع راز ماندگاری آن‌ها برای من‌ همیشه جذاب بود که می‌توان اینگونه متفاوت بود اما ‌بازهم کنارهم‌ کار کرد.  

وی تصریح کرد: روزگاری سینما برای ما دوران‌ امید بود و یکی از دلایل آن نیز وجود مجله فیلم بود. مجله فیلم ‌مهم ترین مجله ایران پس از انقلاب بود و همه ما منتظر بودیم تا عکس فیلم‌مان روی جلد مجله برود.  

این کارگردان درباره عباس یاری گفت: گویی زندگی عباس یاری از همان ابتدا مانند یک فیلم بوده است. به نظر من فیلم زندگی عباس را با سرعت تند و فریم پایین ضبط کرده‌اند و در همه جای این فیلم شتابی از جنس اشتیاق وجود دارد. برای من عجیب است که یک نفر چگونه می‌تواند آنقدر انرژی داشته باشد.

داوودی در پایان متذکر شد: چیزی که بیش از همه ‌من‌ را ناراحت کرد از هم پاشیدن گروه سه نفره مجله فیلم بود. دور شدن این ۳ نفر برای من‌ مانند تصویری از ایران‌ امروز بود و این‌ گذر از امید به ناامیدی را که امروزه در کشور ما وجود دارد من‌ در سرنوشت این‌ دوستان دیدم.  

حمید نعمت الله کارگردان سینما در ادامه روی صحنه آمد و عنوان کرد: من در این ‌جمع به اندازه باقی دوستان به عباس یاری نزدیک ‌نبودم ‌اما به عنوان مخاطب مجله فیلم حس می‌کردم‌ که چقدر انسان صمیمی است. آدم در هر نسبتی که با آقای یاری قرار می‌گیرد از او احساس صمیمیت دریافت می‌کند. عباس یاری خیلی زود با آدم‌ها ارتباط می‌گیرد و معاشرت با او بسیار لذتبخش است. به عنوان یک‌ فیلمساز ایده آل من این است که با عباس یاری مصاحبه کنم زیرا آدم‌ با او راحت است و ‌محبت و ‌مهرش را احساس می‌کند.  

احمد امینی منتقد سینما و کارگردان هم یادآور شد: من و عباس یاری هم‌دانشگاهی بودیم و ۲۵ سال باهم در تلویزیون تصویربرداری می‌کردیم. ۲۰ سال در مجله فیلم‌ همکاری داشتیم. عباس یاری بسیار آدم خوش‌خنده ای است اما بخش اداری، تبلیغات و… مجله فیلم برعهده او بود و در اختلافاتی که ایجاد می شد نقش واسطه‌گر را ایفا می‌کرد تا اختلافی به وجود نیاید. این ویژگی عباس یاری است که حتی در سخت‌ترین شرایط نیز روحیه مقاومی دارد.

در ادامه با حضور پوران درخشنده، ابواحسن داوودی، حمید نعمت الله، احمد امینی و مهدی شادی‌زاده نشان درخت طلای عباس کیارستمی به پاس سال‌ها فعالیت در حوزه رسانه برای اولین بار به عباس یاری اهدا شد.  

عباس یاری پس از دریافت نشان خود گفت: دوستان نازنین قدم روی چشم های من گذاشتید. پس از نکاتی که دوستان گفتند صحبت کردن بسیار سخت است. آقای شادی زاده دبیر جشنواره‌ تلاش بسیاری ‌برای راضی کردن من کردند تا این مراسم تجلیل را برگزار کنند زیرا احساس می‌کردم کار خاصی انجام نداده‌ام.  

وی ادامه داد: من‌ همان کودکی هستم ‌که اولین حضورم در تعزیه بود و گاهی از اشقیا سیلی می‌خوردم‌ زیرا نمی‌توانستم سرم‌ را به موقع برگردانم. من‌ همیشه کراوات داشتم‌ و عینکی بودم به همین دلیل در نمایش‌های مدرسه همیشه نقش بازپرس را به من می‌دادند. روزنامه برای من‌ از دیوار مدرسه شروع شد و وقتی می‌دیدم که ‌بچه‌ها روزنامه دیواری‌هایم‌ را می‌خوانند بسیار هیجان زده می‌شدم. در کیوسک روزنامه‌فروشی کار ‌می‌کردم‌ زیرا این‌ امکان‌ را به من‌ می‌داد تا تمام‌ نشریات‌ را ورق بزنم. در تئاترشهر نمایشگاهی از نشریات سینمایی برگزار کردم.
این منتقد سینما تاکید کرد:عشق عامل اصلی هرکاری بود که انجام دادم و هرگز از زندگی ‌و کسی طلبکار نبودم.

وی در ادامه این مراسم که در رزمال برگزار می‌شد با یادی از علی حاتمی عنوان کرد: این مراسم با یاد علی حاتمی برگزار می‌شود. این مراسم برای من‌ نیست بلکه برای سینمای ایران، عباس کیارستمی، کیومرث‌ پوراحمد و برادران فوت شده‌ام است. همچنین من خودم را مدیون همسر نازنینم می‌دانم که در تمام این سال‌ها از من حمایت کرد.

انتهای پیام