به گزارش ایسنا،هشتم ربیع‌الثانی مصادف است با سالروز ولادت احیاگر فقه جعفری حضرت امام حسن عسکری (ع). این امام همام در سال ۲۳۲ هجری قمری در شهر مدینه دیده به جهان گشود، پدر آن حضرت امام بزرگوار حضرت امام هادی (ع) بود و مادرشان "حدیثه" نام داشت.

از آن‌جایی ‌که امام حسن عسکری (ع) به دستور خلیفه عباسی در سامرا و در محله عسکر سکونت اجباری داشتند، «عسکری» نامیده می‌شوند. نام ایشان حسن، و کنیه آن بزرگوار ابومحمد و از القاب ایشان "زکی" و "عسکری" است.

امام حسن عسکری (ع) چون در حصر و کنترل حکام عباسی بودند و هم به لحاظ آنکه در عصری نزدیک عصر غیبت می‌زیستند، غالبا پنهان بوده و اکثر امور و ارتباط آنان با شیعیان از طریق مکاتبات، توقیعات و وکلا انجام می‌گرفت تا آنان آمادگی دوران غیبت را بیابند می‌توان گفت که زمینه‌سازی برای عصر غیبت، از مهم‌ترین ویژگی‌های امام یازدهم است.

از جمله مسائل روزگار امام حسن عسکری (ع) این بود که از طرف خلافت وقت، اموال و اوقات شیعه، به دست کسانی سپرده می‌شد که دشمن آل محمد (ص) و جریان‌های شیعی بودند تا بدین گونه بنیه مالی نهضت تقویت نشود. چنانکه نوشته‌اند که احمد بن عبیدالله بن خاقان از جانب خلفا، والی اوقاف و صدقات بود در قم، و او نسبت به اهل بیت رسالت، نهایت مرتبه عداوت را داشت.

همچنین اصحاب امام حسن عسکری (ع) متفرق بودند و امکان تمرکز برای آنان نبود. کسانی چون ابوعلی احمد بن اسحاق اشعری در قم و ابوسهل اسماعیل نوبختی که در بغداد می‌زیستند. فشار و مراقبتی که دستگاه خلافت عباسی، پس از شهادت حضرت امام رضا (ع) معمول داشت، چنان دامن گسترده بود که جناح مقابل را به سخت‌ترین نوع درگیری واداشته بود. این جناح نیز طبق ایمان به حق و دعوت به اصول عدالت کلی، این همه سختی را تحمل می‌کرد و لحظه‌ای از حراست و نگهبانی مواضع‌شان غفلت نمی‌کرد.

حضرت امام هادی (ع) و حضرت امام حسن عسکری (ع) هم از سوی دستگاه خلافت تحت مراقبت شدید و ممنوع از ملاقات با مردم بودند و هم امامان بزرگوار ما؛ جز با یاران خاص و کسانی که برای حل مشکلات زندگی مادی و دینی خود به آن‌ها مراجعه و کمتر معاشرت می‌کردند و این به جهت آن بود که دوران غیبت حضرت مهدی (ع) نزدیک بود و مردم باید کم کم بدان خو گیرند و جهت سیاسی و حل مشکلات خود را از اصحاب خاص که پرچمداران مرزهای مذهبی بودند بخواهند و پیش آمدن دوران غیبت در نظر آنان عجیب نیاید.

در زمان امام یازدهم تعلیمات عالیه قرآنی و نشر احکام الهی و مناظرات کلامی جنبش علمی خاصی را تجدید کرد و فرهنگ شیعی - که تا آن زمان شناخته شده بود - در رشته‌های دیگر نیز مانند فلسفه و کلام باعث ظهور مردان بزرگی، چون یعقوب بن اسحاق کندی، که خود معاصر امام حسن عسکری(ع) بود و تحت تعلیمات آن امام، گردید.

بدترین بنده از زبان امام حسن عسکری(ع)

احادیث و همچنین کتاب‌های بسیار ارزشمندی از حضرت باقی مانده است که حضرت در یکی از احادیث درباره شخصیت بدترین بنده می‌فرمایند: بدترین بنده آن است که دورو و دوزبان باشد. در حضور برادرش او را می‌ستاید و در غیابش بدگویی می‌کند. اگر نعمتی به او رسد بر او حسد ورزد و چون گرفتار شود تنهایش گذارد. (تحف العقول، ص۴۸۸)

امام حسن عسکری(ع) فرمودند: دو خصلت و حالتی که والاتر از آن دو چیز نمی‌باشد عبارتند از: ایمان و اعتقاد به خداوند، نفع رساندن به دوستان و آشنایان. (تحف العقول، ص۴۸۹)

امام حسن عسکری (ع) فرمودند: هرکس دوست و برادر خود را محرمانه موعظه کند، او را زینت بخشیده؛ و چنانچه علنی باشد سبب ننگ و تضعیف او گشته است. (تحف العقول، ص۴۸۹)

امام حسن عسکری (ع) فرمودند: همانا رسیدن به خداوند متعال و مقامات عالیه یک نوع سفری است که حاصل نمی‌شود مگر با شب زنده داری و تلاش در عبادت و جلب رضایت او در امور مختلف. (أعیان الشّیعه، ج. ۲، ص۴۲)

امام حسن عسکری (ع) فرمودند: مواظب باش که طلب روزی ـ. که از طرف خداوند متعال تضمین شده ـ. تو را از کار و اعمالِ واجب باز ندارد (یعنی؛ مواظب باش که به جهت تلاش و کار بیش از حدّ نسبت به واجبات سُست و سهل انگار نباشی. (تحف العقول، ص۴۸۹).

انتهای پیام