نشست «صنف چیست؟» از نشست‌های سه‌گانه انجمن‌ها و نظام‌ صنفی هنری شامگاه سه‌شنبه (۱۸ دی‌ماه) با حضور نادره رضایی معاون امور هنری و جمعی از روسای صنوف‌های مختلف هنری در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

به گزارش خبرنگار ایسنا، این نشست با دبیری وحید آگاه عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبائی همراه بود که در ابتدا از بهرام کلهرنیا -رئیس شورای عالی خانه هنرمندان ایران و نماینده انجمن طراحان- خواست تا نکات خود را بیان کند.

وی نیز در ابتدا با اشاره به اینکه خلق یک اثر هنری بسیار سخت است، اظهار کرد: برای خلق یک اثر هنری، یک هنرمند باید تجربه سالیان طولانی خود را بگذارد تا بتواند آن اثر را خلق کند، شاید این اثر هنری از نظر پولی خیلی ارزشمند نباشد اما گاهی تولید یک اثر هنری برای خلق پول نیست بلکه برای رساندن یک معنا و مفهوم است. 

وی ادامه داد: هنرمندان فلاسفه‌ای هستند که ارزش‌های انسانی‌ را شکل می‌دهند، اما همین هنرمند بازنشستگی، پشتیبانی و بازار تعریف شده‌ای ندارد.

کلهرنیا خاطرنشان کرد: جمعی از اعضای انجمن طراحان گرافیک ۳۵ سال پیش به سراغ استاد ‌ممیز رفتیم و از ایشان خواستیم که فکری به حال هنرمندان گرافیک کنند زیرا طراحان گرافیک هیچ جایگاهی نداشتند و انسجامی هم بین هنرمندانش وجود نداشت.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان یادآور شد؛ در ابتدا به سراغ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رفتیم‌ که این وزارت‌خانه ما را قبول نکرد و گفت شما زیر مجموعه وزارت آموزش و پرورش هستید. پس از اینکه از تاسیس انجمن ناامید شدیم به سراغ تاسیس شرکت تعاونی رفتیم، در این‌ مسیر وزارت فرهنگ ما را کمک کرد که البته به خاطر داستان مالیات یک سال ونیم بعد آن را هم تعطیل کردیم.

وی افزود: پس از آن به سراغ تاسیس صنف طراحان گرافیک رفتیم، زیرا هنر ما به گونه‌ای است که باید خودمان را به مصرف‌کننده ثابت کنیم زیرا هنر ما همیشه در معرض خطر بود.

کلهرنیا در ادامه با گلایه از رفتاری که با هنرمندان می‌شود، تصریح کرد: از یک مقطعی انگار به هنرمندان یک نگاه دیگری شد و همه فکر می‌کردند هنرمندان یک موردی دارند و می‌خواهند یک حرفی فراهنر بزنند و یا به دنبال خیانت هستند.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان در ادامه با طرح این سوال که صنف طراحان گرافیک به چه نیاز دارد؟ گفت: نظام‌های قانونی در مسیر هنر باید تسهیل‌گر باشند اما وقتی نظام‌های قانونی به جای اینکه راه‌گشا باشند بدتر چوب میان چرخ هنر می‌گذارند چه باید کرد؟! برای مثال شهرداری دفتر کار بنده را تا به امروز هفت بار پلمپ کرده است. حتی محل کارم‌ را هم که عوض کردم مجددا من را پیدا کرده و دوباره می‌خواهند پلمپ کنند.

نگاه پلیسی به هنر نداشته باشیم

در ادامه این نشست محمودرضا رحیمی -رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر- به سیاست‌های غلط دولت‌های مختلف در مواجه با هنر پرداخت و گفت: کوله بار دولت‌ها آنقدر از مشکلات پر است که جایی برای ظهور و بروز هنر وجود ندارد.

وی با بیان اینکه هرنوع رفتار صنفی مهم است، تاکید کرد: یک زمانی در تئاتر یک فردی کاری انجام داد که ما همچنان تاوان رفتار او را می‌دهیم و همین ‌امر باعث شده که ما هر زمان می‌خواهیم صحبت کنیم به مثابه این است که می‌خواهیم در مقابل حکومت و ذات خداوند صحبت کنیم.

رحیمی ابراز کرد: وقتی بدهکاری و مشکلات به دولت فشار می‌آورد او هم به یک صنف فشار می‌آورد و همین امر راه گفت‌وگو را می‌بندد. در شرایط فعلی هنر نیازمند آرامش است و این را با صراحت می‌گویم که ما هنرمندان بر هم زننده آرامش‌ نیستیم.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر بیان کرد: برخی به غلط می‌گویند هنر تئاتر انتقادی است در حالی که تئاتر یک تصمیم گرفته شده در زندگی روزمره انسان‌ها را به تصویر می‌کشد.

وی ادامه داد: از مشروطه تا به امروز سه بار تلاش‌های صنفی اتفاق افتاده است ولی راه به جایی نبرده است. هنوز در تئاتر کف قیمت دستمزد یک بازیگر مشخص نشده است. 

رحیمی با بیان اینکه ما به دنبال یک صنف غیردولتی و غیر سیاسی هستیم، خاطرنشان کرد: ما می‌توانستیم خانه تئاتر را به شعبه استانی تبدیل کنیم ولی وقتی آن‌ را به انجمن هنرهای نمایشی سپردند این مهم از دست خانه تئاتر گرفته شد و همین اقدام تئاتر را سیاسی می‌کند زیرا هر دولتی باید اهداف خود را پیاده کند.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر اضافه کرد: ۱۵سال پیش یک هنرمند تئاتر فرمود «ما نه پول و نه نظارت دولت را می‌خواهیم». به نظرم این حرف غلط بود، صنف می‌خواهد حامی هنرمند باشد اما مگر بدون حمایت دولت می‌شود؟! درست است با وجود صنف دیگر دولت کنار می‌رود اما در اصل تصمیم‌گیری‌ها می‌تواند یک نماینده داشته باشد.

وی تصریح کرد: ما اولین توقعی که از صنف داریم این است که تعیین کف قیمت دستمزد اعضای تئاتر را مشخص کند، صنف باید یک پیشنهاد را برای دستمزد به دولت بدهد و دولت آن‌ را قانونی کند.

رحیمی با گلایه از وضعیت موجود تئاتر تصریح کرد: در هنر سوژه به دنبال هنرمند می‌آید نه ما به دنبال سوژه برویم، متاسفانه الان سوژه‌ها دم‌دستی شده است و تئاترها به سمت زیرزمینی شدن یا سفارشی‌سازی رفته است.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر ابراز کرد: مشکلات تئاتر کم نیست، برای نمونه ما اگر الان ایده‌ای برای تئاتر داشته باشیم باید به چه نهادی ارائه کنیم، یا اگر سالن تئاتری در دست دستگاه‌ها و نهادهای دولتی باشد و برای اجرا به ما ندهند باید به چه کسی بگوییم.

وی با بیان اینکه نقش سرمایه‌گذار در تئاتر هنوز جا نیافتاده است، گفت: به اسم اقتصاد تئاتر این هنر را نابود کردند، این در حالی است که اگر فرهنگ یک‌ جامعه را درست کنیم کشور مترقی خواهد شد. همچنین هیچ قرارداد قابل اعتنایی در مشاغل تئاتر نداریم، در حالی که یک صنف می‌تواند این موضوع را چارچوب بدهد.

رحیمی اظهار کرد: یکی از اقداماتی که صنف می‌تواند انجام بدهد، استاندارسازی صحنه و حمایت قضایی از تولیدکنندگان تئاتر است. ما وقتی یک هنرمند متخلف را یکسال از کار ممنوع می‌کنیم به سراغ تئاتر در حوزه های دیگر می‌رود و به فعالیت خود ادامه می‌دهد.

رئیس انجمن بازیگران خانه تئاتر یادآور شد: یک زمانی کارگاه لباس و کفش تئاتر داشتیم که الان جمع شده است. بازگشت کارگاه به کنار سالن‌های دولتی باید دوباره راه‌اندازی شود.

وی تاکید کرد: یکی دیگر از مزایا تشکیل صنف این است که با مجوز صنف می‌توان مسئولیت اجراها و سانسور را به هنرمندان داد. البته سانسور خیلی به ما ضربه زده است و اگر قرار بود این مملکت به هنر نیاز نداشته باشد تا الان آن‌ را جمع کرده بودند.

رحیمی توصیه کرد: در هنر نگاه پلیسی نداشته باشیم. ما در بیمه تکمیلی این موضوع را تجربه کردیم و به همه فراخوان دادیم‌ درخواست داشتیم کسانی‌ که بیمار هستند و نیاز دارند ثبت‌نام‌ کنند و از ۴۵۰ نفر تنها ۷۹نفر اسم دادند. این در حالی است که از بیرون تصور می‌کنند هنرمندان صادق نیستند.

سایه نگاه‌های امنیتی از صنف و سینما برداشته شود

محسن امیریوسفی -نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما- نیز در بخشی از این نشست گفت: ما در گذشته درگیر این بودیم که سینما چیست؟ و حالا درگیر این هستیم که صنف چیست؟متاسفانه ما همچنان در صدد اثبات صنف و کار صنفی در حوزه فرهنگ و هنر هستیم. بنابراین می‌توان گفت معجزه هنر و سینما است که ما همچنان قصه می‌سازیم و آن‌ را به واقعیت تبدیل می‌کنیم.

وی ادامه داد: بعد از اتفاقات ۸۸ که خانه سینما تعطیل شد اتفاق صنفی خوبی برای دفاع از این خانه رخ داد و شاهد بودیم این خانه دوباره باز شد، اما پس از این تاریخ در سینما و هنر اسیر یک نگاه امنیتی شدیم. در گذشته این گونه بود که اگر اتفاقی می‌افتاد نهایتا یک تذکر یا احضار به حراست بود اما امروز یک‌ موجود نامرئی در کنار ما و ناظر ما است.

امیریوسفی تاکید کرد: ما با یک حاکمیتی در کشور روبه‌رو هستیم‌ که به سینما علاقه دارد، نباید کتمان کنیم که سیاستمداران ما به سینما علاقه زیادی دارند، اما این علاقه چقدر به خلق یک اثر خوب کمک کرده است، در هالیوود وقتی فیلمی ساخته می‌شود به جزئی‌ترین چیزها از جمله پرچم آمریکا هم توجه می‌شود و جوری این پرچم را به تصویر می‌کشند که حس غرور ملی ایجاد می‌کند اما ما این اتفاق را نداریم.

نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما بیان کرد: بنظرم برخی به جای اینکه فقط به اعتراضات هنرمندان در سال‌های مختلف نگاه کنند به فیلم‌های تولید شده توسط همین هنرمندان هم نگاه کنند. در دولت آقای روحانی برخی از اعضای ریاست جمهوری شروع کردن به دیدن فیلم و برداشت‌های خودشان را از فیلم داشتند و در مورد فیلم‌سازی تصمیم گیری می‌کردند و داشت اتفاقات بدی می‌افتاد و به جایی رسیده بود که ما حاضر بودیم‌ نیروهای امنیتی فیلم‌های ما را ببینید، اما این افراد فیلم‌ها را نببینند.

وی افزود: ما از سانسور بسیار ضربه خوردیم، خود بنده فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی‌»ام (۷ سال) و «خواب تلخ»(۱۲ سال) توقیف بود و اجازه اکران نداشت. بنابراین صنف یک ضرورت است اما به شرط اینکه نگاه صنفی در ایران اصلاح شود ‌و سایه نگاه امنیتی از صنف و سینما برداشته شود.

نایب رئیس هیأت مدیره خانه سینما بیان کرد: خوشحالم که رائد فریدزاده به عنوان یک‌ تحصیل کرده و نزدیک‌ به‌ سینما به منصب سازمان سینمایی نشسته است و ما به روزهای خوب امیدواریم.

امیریوسفی در پایان خاطرنشان کرد: گیشه همیشه می‌تواند خوب باشد اما به شرطی که به چندتا فیلم اختصاص نداشته باشد. ما سینما مستقل، تجاری و حاکمیتی داریم که زمانی حال هر سه خوب بود، اما امروز فیلم‌ها امنیتی شده است و تعدادی از سینماسازان زیرزمینی فیلم‌ می‌سازند.

افزایش قیمت بلیط کنسرت‌ها به خاطر قیمت بالای سالن‌های دولتی است

در ادامه این نشست حمیدرضا نوربخش -مدیرعامل خانه موسیقی ایران- با اشاره به وضعیت موسیقی در دوران مختلف در دهه‌ چهار دهه گذشته،گفت:امروزه هم موسیقی خیلی وضعیت مطلوبی ندارد، از ۱۵هزار عضو خانه موسیقی ایران ۹۰درصد کسانی هستند که برای کسب درآمد مشکل دارند که بخشی از نبودن کار به خاطر دولتی شدن حوزه موسیقی است. البته ما در صنف موسیقی مشکلات زیادی داریم و اگر از ابتدا در حوزه موسیقی یک مصوبه و قانون درست داشتیم واقعا این وضعیت موسیقی ما نمی‌شد.

نوربخش تاکید کرد: امروز وقتی یک آهنگ تولید و عرضه می‌شود باید مخاطب هم داشته باشد، یک نوازنده ‌یا خواننده سنتی کار خودش را در کجا باید عرضه کند؟. البته در حوزه موسیقی پاپ این موضوع متفاوت است زیرا خواننده آهنگ جدید خود را به صورت رایگان هم در اختیار مردم‌ می‌گذارد و در کنسرت‌هایش هزینه آن را جبران می‌کند.

وی با اشاره به موضوع کپی رایت نیز خاطرنشان کرد: یک هنرمند با یک اثر خیلی می‌تواند ماندگار باشد اما گاها حق معنوی یک اثر حفظ نمی‌شود، کپی رایت خیلی موضوع مهمی است و می‌تواند اقتصاد هنر را متحول کند، همچنین حمایت از اثر نیز مهم است، برخی آهنگ‌ها توسط خوانندگان و نوازندگان تولید می‌شود که بسیار با کیفیت است اما هیچ حمایتی از اثر نمی‌شود و همین امر باعث می‌شود موسیقی رشد نکند.

مدیرعامل خانه موسیقی ایران با بیان اینکه بخشی از مشکل حوزه موسیقی، بودجه حمایتی است، توضیح داد: در تمام دنیا از موسیقی جدی کشورشان حمایت مادی می‌شود، برای مثال ارکستر سمفونیک لندن با حمایت‌های مهمی کار می‌کند. اما در کشور ما این اتفاق رخ نمی‌دهد و شاهد حمایت‌های جدی از حوزه موسیقی نیستیم.

نوربخش بیان کرد: موسیقی سنتی ما در حال احتضار است در حالی که جان مایه موسیقی ایرانی ساز و آواز است زیرا همین موسیقی پیونددهنده ادبیات و شعر بوده و از طریق همین آواز خواندن جوانان دهه ۳۰ و ۴۰ با بسیاری از غزل‌های شاعران آشنا و آنها را حفظ کردند و این به نوبه‌ی خودش در حفظ زبان و ادبیات ما بسیار تاثیرگذار است. این در حالی است که امروز موسیقی ما قرابت خاصی با ادبیات و زبان فارسی ندارد و یکی از راه‌های حفظ زبان ما در حال از بین رفتن است.

وی با گلایه از وضعیت سالن‌های کنسرت تصریح کرد: سالن‌های اجرا برای موسیقی مهم است، قیمت اجاره این سالن‌ها که اغلب هم دولتی هستند باعث شده تا کنسرت به یک‌ کالای لوکس تبدیل شود، در حال حاضر هر بلیط کنسرت یک میلیون و ۲۰۰هزار تومان است و کدام بخش جامعه می‌تواند با این شرایط به کنسرت برود و اصلا چندبار می‌تواند در طول یک سال به اجراهای کنسرت برود. وقتی پیگیر افزایش قیمت بلیط کنسرت‌ها که حداقل در سال دوبار هم شاهد آن هستیم؛ می‌شوید می‌بینیم که افزایش قیمت سالن‌ها باعث این اتفاق می‌شود، سالن‌های ما هم اکثرا دولتی است و سوال اینجاست چرا دولت برای عرصه هنر یک فضای ارزان‌تری را فراهم نمی‌کند و می‌خواهد از سالن‌های خود نهایتا سود را ببرد. وقتی با یک تهیه‌کننده صحبت می‌کنیم می‌گوید هزینه‌های ما بالا رفته است. هزینه کجا بالا می‌رود جایی که دولت می‌خواهد سالن اجاره بدهد و اگر دولت هزینه‌ کرایه ‌سالن‌ را کاهش بدهد قطعا قیمت بلیط هم افزایش پیدا نمی‌کند. 

مدیرعامل خانه موسیقی ایران ادامه داد: درجه‌بندی هنرمندان موسیقی مهم است، اما کسی‌برای سفارش کار به سراغ ما نمی‌آید تا ما براساس درجه‌بندی هر هنرمند قیمت را مشخص کنیم، بیشتر سفارشات در قالب ارتباطات شکل گرفته و تولید می‌شود. همین الان بسیاری از کنسرت‌گذاران پاپ با پول درحال حمایت مادی از خوانندگان هستند و هیچ تخصصی در این حوزه ندارند. در حالی که باید این امر سامان‌دهی بشود و بی‌قاعده جلو ‌نرویم.

قرار نبود سینما و موسیقی داشته باشیم

حسین پاکدل -نویسنده و کارگردان تئاتر- نیز در بخش دیگری از این نشست به سیر وضعیت سینما و موسیقی پرداخت و گفت: قرار نبود سینما و موسیقی داشته باشیم و دریک‌ دوره‌ای رادیو و تلویزیون تولیداتی در هر دو حوزه داشت. سینما بقای خود را مدیون فیلم‌ «گاو» و آن‌ جمله‌ای است که امام خمینی(ره) در مورد آن بیان کردند. ۱۰ سال پس از انقلاب اسلامی یعنی در سال ۶۸ دستور دادند موسیقی از رسانه ملی حذف شود، در واقع آن زمان هم‌ موسیقی چیزی شبیه قانون‌ عفاف و حجاب امروز شده بود گه یک‌سری موافق و یکسری مخالف داشت. 

وی ادامه داد: مدیریت فرهنگی جامعه در آن زمان مبنای خاصی نداشت و کسانی که پای موسیقی و سینما ایستادند بعدها چوبش را خوردند. حتی برخی بعدها گفتند سینما، موسیقی و تئاتر اگر صنف پیدا کرد چگونه آنها را حذف کنیم. خوشبختانه خانه سینما با همه مشکلاتی که داشت به عنوان یک الگو پایدار موفقیت آمیز برای سایر هنرها ایجاد شد، اما در این میان خانه تئاتر نتوانست محل اعرابی در هنر باشد و موسیقی هم که اطلاعی ندارم.

پاکدل با گلایه از رفتار بسیاری از هنرمندان یادآور شد: جدای از دولت‌ها در تمام دوران بعد از انقلاب بسیاری از همکاران‌ ما زمینه ضربه زدن به خودمان را فراهم کردند. در واقع رفتارهای برخی همکاران در راستای آن چیزی بوده که دولت‌ها می‌خواستند و همین امر کار ما را در بسیاری از موارد سخت کرده است. یادتان که نرفته چه کسی درب خانه سینما را گل گرفت وجلوی دوربین کارت صنفی خود را قیچی کرد.

این نویسنده تئاتر در ادامه اساسنامه خانه سینما را خواند و گفت: اساسا ما تشکل‌ناپذیر هستیم زیرا از ابتدا، کار تیمی را به ما یاد ندادند و از این رو دولت‌ها با هرنوع تشکلی به عنوان مزاحم برخورد می‌کنند. آنچه هم گاها دولت‌ها در یک تشکل صنفی دنبال می‌کنند به خاطر اعمال نظر سریع و راحت خودشان در یک بخشی است. ولی ما آموزش عمومی و کار جمعی نداریم. جدای از آن افراد هستیم که دموکراسی‌ناپذیری ذاتی داریم و نمی‌دانیم چه چیزی می‌خواهیم. 

وی افزود: بنده به عنوان کسی که قبل و بعد از انقلاب اسلامی را دیده این نکته را می‌گویم که وحدت حیرت‌انگیزی باعث بروز انقلاب اسلامی شد و این انقلاب فقط به دست مذهبی‌ها رخ نداد و همه با هم متحد بودند. در همان زمان یعنی فردای انقلاب ما در گوشه و کنار کشور مشکلات زیادی داشتیم اما با وحدت توانستیم آنها را حل کنیم اما امروز دیگر آن وحدت را نداریم.

پاکدل بیان کرد: ما در هنر به پیشواز سانسور می‌رویم، این کار باعث می‌شود انسان مبتکر کنار برود البته سوال اینجاست که امروز تاثیرگذاری فرهنگی را چه کسی مشخص می‌کند؟، زیرا در تولید محتوا مشکل داریم و فقط محصولات شعاری تولید می‌شود.

این کارگردان تئاتر تصریح کرد: یک‌ زمانی صدا و سیما با تولید تله فیلم‌های ارزان تلاش کرد تا سینما را کنار بزند. این موضوع آسیب‌های زیادی را به همراه داشت و امروز شاهد خسارت‌های آن روز هستیم. وقتی هرکسی با هر میزان سوادی کارگردانی، بازیگری و فیلم‌نامه‌نویسی می‌کند تازه متوجه می‌شویم در آن زمان صدا و سیما چه کرد. امروز سلیقه مخاطب برای هنرمندان ما تعیین تکلیف می‌کند و برخی هنرمندان هم پس از کمی معروفیت ادعای خدایی دارند.

وی ادامه داد: بدگویی در مورد خانه سینما و تئاتر، دفاع نکردن صنفی و حتی چشم‌داشت به دولت‌ها گاهی از سوی برخی همکاران  به عنوان یک عامل برای پیشرفت محسوب می‌شود. بنابراین برای اینکه جلوی این اتفاقات را بگیریم باید دوره‌های آموزشی برای خودمان بگذاریم تا بفهمیم تشکل صنفی چه تاثیری دارد. تامین مالی صنف توسط اعضا، اختصاص سهم اندک ‌از درآمدها به صنف، آگاهی‌بخشی و آموزش و تربیت نسل جوان و برگزاری نشست‌های آسیب‌شناسی هم می‌تواند به یک تشکل صنفی کمک کند.

پاکدل ابراز کرد: برخی همکاران ما به یکباره تصمیم می‌گیرند ‌تا فلانی هست من کار نمی‌کنم، این رفتار واقعا برای من قابل درک نیست زیرا این کار دقیقا همان چیزی است که طرف مقابل شما می‌خواهد و با این کار همین قدر هنر باقیمانده هم از بین می‌رود. بنابراین بسیاری از اتفاقات در درون خود ما می‌افتد و ما باید خودمان متحد باشیم. هنرمند باید همیشه در صحنه باشد تا هنر باقی بماند.

مسئولین باید بدانند هنر یک شغل است

در بخش پایانی این نشست امیر راد -رئیس انجمن هنرمندان نقاش ایران- نیز به بیان نکاتی در خصوص تشکیل صنف پرداخت و گفت: ما صنف نداریم و آنچه امروز می‌بینید یکسری انجمن‌های فرهنگی هنری است که تلاش می‌کنند جایگاه صنفی پیدا کنند. صنف در معنای امروزی یک پدیده مدرن است که پس از تشکیل دولت و ملت‌ها شکل گرفته است. وقتی حکومت مرکزیت پیدا می‌کند صنف به شکل امروزی مهم می‌شود و ما می‌توانیم به وسیله صنف قدرت را با حکومت شریک شویم.

وی ادامه داد: اصولا در این شرایط هم همراه با قدرت مسئولیت هم در صنف به وجود می‌آید و در این شرایط صنف به عنوان واسطه‌ای بین دولت و اعضای صنف قدرت و مسئولیت را برعهده خواهد داشت و از این رو یکی‌ از ارکان دموکراسی هم خواهد بود. اما در ایران در طول سالیان بعد از انقلاب اسلامی سعی شده صنف همین کارکرد را داشته باشد و تلاش صنف‌ها همین‌ بوده است. اما برای نمونه در انجمن نقاشان ایران که چندین سال است بنده فعالیت دارم دائما با سلیقه مدیر بالادستی روبه‌رو بودیم.

راد یادآور شد: انجمن‌های فرهنگی هنری ما از دهه ۷۰ شروع به فعالیت کردند و آنچه ما به عنوان صنف از آن یاد می‌کنیم تلاش یکی از مدیران فرهنگی وقت بوده و ایشان هنرمندان را تشویق به تاسیس همین انجمن‌های فعلی کردند. بنابراین خود ما هنرمندان هم خیلی با هم متحد نبودیم تا یک صنف را تشکیل بدهیم.

رئیس انجمن هنرمندان نقاش ایران بیان کرد: در دولت دوازدهم جلسات متعددی بین کارگروه‌های وزارت فرهنگ و وزارت کار برگزار شد تا تعریف کار هنرمندان مشخص شود. توافق‌نامه‌ای در این خصوص بین دو وزیر امضا شد که نهایتا با تغییر دولت تمام آن از بین رفت. امید است در دولت فعلی بتوانیم همان‌توافق‌نامه را دوباره پیش ببریم. زیرا بزرگترین مشکل هنرمندان‌ این‌ است‌که کار آنها تعریف نشده است و هنر شغل آنها محسوب نمی‌شود. در گذشته بسیاری از هنرمندان قدیمی شغل اصلی‌شان چیز دیگری بوده و هنر در کنار شغل اصلی بود اما امروز هنر شغل اول هنرمندان ‌است‌ زیرا شغل دیگری وجود ندارد.

وی افزود: مسئولین باید بدانند هنر یک شغل است که هنرمند انجام می‌دهد، یک نقاش شاید سه ماه مشغول تفکر باشد تا به یک ایده نقاشی برسد. ضمن اینکه یک هنرمند هم از درآمدهای این کشور سهمی دارد، یک‌ کشور وقتی یک درآمدی دارد باید از روش‌های مختلف آن را به دست مردم برساند و کار هنر هم از این امر مستثنی نیست، در واقع از طریق صنف می‌توان بخشی از درآمد دولت را به هنرمندان رساند. 

راد در پایان سخن گفت: یک بخشی از درآمد کشور برای حوزه فرهنگ و هنر است، بنابراین سازمان برنامه و بودجه باید ببیند که هر صنفی چه کار تخصصی انجام می‌دهد و براساس همان مبالغی را اختصاص بدهد.

انتهای پیام