به گزارش ایسنا،‌ ساتبیز مجسمه‌ای از «آلبرتو جاکومتی» به ارزش ۷۰ میلیون دلار را در رویداد فروش هنر مدرن در تاریخ ۱۳ «مه» واقع در نیویورک به مزایده می‌گذارد.
مجسمه‌ای متعلق به سال ۱۹۵۵ میلادی با عنوان Grande tête mince یا «سر باریک بزرگ (سر بزرگ دیه‌گو)» که چهره یکی از برادران این هنرمند را به تصویر می‌کشد، گران‌ترین اثری است که تاکنون برای این دور از حراج‌های ماه آینده اعلام شده است.

در همین حال، کریستیز آثاری از مجموعه «لِن» و «لوئیز ریجیو» (Len and Louise Riggio) را جذب کرده که شامل نقاشی نادری از «پیت موندریان» با برآوردی در حدود ۵۰ میلیون دلار است.

مجموع فروش‌ها طی دو سال گذشته در پی عدم اطمینان اقتصادی جهانی، کاهش یافته است. در ماه گذشته، نگرانی‌ها پیرامون تعرفه‌ها و سقوط بازار سهام، فضای نگرانی را بیشتر کرده‌اند. بسیاری از مجموعه‌داران ثروتمند تمایل ندارند در چنین شرایطی آثار خود را بفروشند و تعداد کمی از اموال و دارایی‌های هنری به حراج سپرده شده‌اند.

این مجسمه «جاکومتی»‌ با ارتفاع حدود ۶۳.۵ سانتی‌متر از مجموعه سرمایه‌دار حوزه املاک «شلدون سولو» است که در سال ۲۰۲۰ درگذشت. این اثر توسط بنیاد «سولوویف»(Soloviev Foundation) که توسط پسر سولو، «استفن سولوویف» تأسیس شده، به فروش گذاشته می‌شود.

«سایمون شاو»، مشاور ارشد ساتبیز در حوزه هنر امپرسیونیسم و مدرن گفت: «این یک اثر بنیادی در مجسمه‌سازی مدرن است. این اثر، یادمان بزرگ جاکومتی برای دوران پس از جنگ جهانی دوم است، زمانی که تغییرات اجتماعی و فلسفی عمیقی در حال وقوع بود. اکنون بعد از هفتاد سال، به نظر می‌رسد در آستانه نقطه عطف دیگری در تاریخ هستیم. بنابراین این اثر کاملاً به‌موقع عرضه شده است.»

به گفته «شاو» بنیاد سولوویف در حال جمع‌آوری منابع مالی برای گسترش فعالیت‌های بشردوستانه خود است. طبق وب‌سایت این بنیاد، موزه متروپولیتن هنر و پناهگاه حیوانات ساوت‌همپتون از دریافت‌کنندگان کمک‌های آن هستند.

نکته جالب اینکه، بنیاد سولوویف اخیراً دو اثر هنری گران‌قیمت دیگر را نیز به کریستیز سپرده است. این دو اثر عبارت‌اند از: «Almaisa» اثر آمادئو مودیلیانی و نقاشی «بدون عنوان» (قرمز، نارنجی، قرمز» اثر «مارک روتکو» (۱۹۶۷).

۶ عدد از این نسخه مجسمه برنزی جاکومتی تولید شده است. یکی از نسخه‌ها درحالی در سال ۲۰۱۰ در کریستیز به قیمت ۵۳ میلیون دلار فروخته شد که قیمت آن  بین ۲۵ تا ۳۵ میلیون دلار برآورد شده بود. ساتبیز نیز در سال ۲۰۱۳ نسخه دیگری از آن را با قیمت ۵۰ میلیون دلار فروخت. در آن زمان ارزش این مجسمه بین ۳۵ تا ۵۰ میلیون دلار تخمین زده شده بود.

وقتی از «شاو» پرسیده شد چرا این بار برآورد قیمت Grande tête mince بسیار بالاتر است، او کیفیت خاص این قالب خاص و روند قیمت آثار جاکومتی در ۱۲ سال اخیر را علت آن عنوان کرد.
در سال ۲۰۱۵، مجسمه «مردی که اشاره می‌کند»(Pointing Man) متعلق به سال ۱۹۴۷ میلادی نیز از مجموعه سولو، با قیمت ۱۴۱.۳ میلیون دلار فروخته شد که رکورد فروش آثار این در حراج را شکست. اخیراً نیز اثر Le Nez (از سال‌های ۱۹۴۷/۴۹، قالب‌گیری‌شده در ۱۹۶۵) از «مجموعه مک‌لو»(Macklowe Collection) با قیمت ۷۸.۴ میلیون دلار به فروش رسید.

به گفته شاو، نسخه متعلق به سولو از Grande tête mince تنها نسخه‌ای است که با رنگ‌آمیزی غنی ساخته شده است.

این مجسمه از جلو دارای لبه‌ای بسیار تیز و بُرنده است. از کنار، مانند نیمرخی ناهموار از دیه‌گو به نظر می‌رسد.
این اثر در نمایش آثار جاکومتی در دوسالانه ونیز سال ۱۹۵۶ نیز حضور داشت؛ جایی که او مجموعه معروف پیکره‌های زنانه بسیار باریک خود، با عنوان Femmes را نیز خلق کرد.

به گفته شاو، سولو این مجسمه را در سال ۱۹۸۰، در یک معامله خصوصی خریداری کرد.

«آلبرتو جاکومتی» (Alberto Giacometti) مجسمه‌ساز و نقاش سوئیسی یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان قرن بیستم است. جاکومتی در سال ۱۹۰۱ میلادی متولد شد و از همان دوران کودکی به هنر علاقه نشان داد و نخستین تابلو رنگ روغن خود را در سن دوازده سالگی خلق کرد. پدرخوانده او نقاش مکتب فوویسم بود و بردارش «برونو» نیز معمار شد. دیگر بردارش،‌ «دیه‌گو»‌ طراح و هنرمند، مهم‌ترین مدل «جاکومتی»‌ و دستیار او بود. جاکومتی در سال ۱۹۶۲ در بینال ونیز جایزه بزرگ مجسمه سازی را دریافت کرد و به این ترتیب به شهرتی جهانی دست پیدا کرد.

اما بیش از هر چیز دیگری،‌ مجسمه‌های شبیه به انسان «جاکومتی‌»‌ هستند که او را به شهرت رساندند. با اینکه او در طراحی،‌ نقاشی و ساخت اشیاء‌ تزئینی هم تجربه داشت،‌ آدمک‌های باریک او هستند که به سرعت نام «جاکومتی» را در ذهن علاقه‌مندان به هنر تداعی می‌کنند. «جاکومتی»‌ به دنبال جنگ جهانی دوم از ژنو به پاریس بازگشت. در این دوران تمرکزش را بر خلق مجسمه‌های تکی گذاشت که اغلب درحال قدم زدن یا ایستادن بودند.

دوستان و خانواده «جاکومتی»‌ سوژه آثار هنری او می‌شدند. «جاکومتی»‌ ترجیح می‌داد از سوژه‌هایی استفاده کند که شخصا آن‌ها را می‌شناخت؛‌ برای مثال،‌ برادرش «دیه‌گو»‌ و همسرش «آنت»‌. او همچنین از حافظه‌اش برای استفاده از سوژه‌ها بهره می‌برد.

انتهای پیام