به گزارش ایسنا، نام «جان کانستبل» با موضوعاتی همچون طبیعت و منظرههای سرسبز گره خورده است. زمانی که نقاشی «کلیسای جامع سالزبری از دشتها» برای اولینبار در آکادمی سلطنتی در سال ۱۸۳۱ به نمایش درآمد، نقدهای زیادی دریافت کرد.

کانستبل یک سال پس از درگذشت همسرش ماریا در سال ۱۸۲۸ میلادی خلق این نقاشی را شروع کرد. از دست دادن او تأثیر عمیقی بر کانستبل گذاشت. در این منظره پرتلاطم، ایمان، غم و جاهطلبی هنری در هم تنیده شدهاند. «کانستبل» پس از کشیدن آخرین ضربه قلممو بر روی این بوم حدودا ۲ متری باید احساس کرده باشد که این بزرگترین دستاورد اوست؛ چرا که او نقاشی خود را «سالزبری کبیر» نامید.

ویلیام مکتاگارت
از ابتدای دوران کاری «کانستبل»، طراحی از طبیعت بخش مهمی از شیوهی کاری جان کانستبل بود. ویلیام مکتاگارت نیز این عادت را پذیرفت. آثار کانستبل در سراسر زندگی حرفهای مکتاگارت منبع الهام عمیقی برای او بودند. «مک تاگارت» که در آینده به «پدر نقاشی اسکاتلند» تبدیل شد، طرحهای رنگروغن کانستبل از مناظر دریا و آسمانهای ابری را زمانی که بین سالهای ۱۸۸۳ تا ۱۸۸۷ در موزه علوم و هنر ادینبرو به امانت گذاشته شده بودند، مطالعه کرد.

مکتاگارت، پس از خواندن زندگینامهی کانستبل که توسط سی. آر. لزلی نوشته شده بود، بلافاصله به نمایشگاه منچستر رفت تا شاهکار او را ببیند. این بازدید جرقهای بود برای الهام گرفتن مادامالعمر از موضوع طبیعت.

مکتاگارت در سال ۱۸۹۰ میلادی شاهکار ملی خود با عنوان «طوفان» را خلق کرد. این اثر نمونهای قدرتمند از تعهد مکتاگارت به این منطقهی ساحلی است. در میان ضربههای پرانرژی قلممو و رنگهای جسورانهی او، تلاشی برای نجات گروهی از ماهیگیران به چشم میخورد.

مردمانی روستایی در دل
کانستبل و مکتاگارت هر دو آثار خود را به طور عمیق با مکانهای خاصی پیوند دادند. فارغ از مناظر خانگی سافک، کانستبل بیش از هر جای دیگری از سالزبری نقاشی کشید. او نخستین بار در سال ۱۸۱۱ از آنجا بازدید کرد و تا زمان درگذشتش در ۱۸۳۷، بارها به آنجا بازگشت.
این عشق به روستا، اشتیاق مشترک مکتاگارت هم بود. اگرچه او به ادینبرو نقل مکان کرد تا در آکادمی Trustees تحصیل کند، اما در هر فرصتی به زادگاهش یعنی «Kintyre» بازمیگشت. در آنجا، جامعه محلی خود را که در دل طبیعت جای گرفته بودند، به تصویر کشید.

میراث آنان

امروزه، هر دو هنرمند ـ کانستبل و مکتاگارت ـ از برجستهترین نقاشان منظره به شمار میروند. این دو هنرمند با اینکه نیروی حیاتبخش طبیعت را به تصویر میکشیدند، در عین حال رابطهای که طبیعت با انسانها داشت را زنده کردند.
انتهای پیام
نظرات