نیما مهدیان درباره این فیلم به ایسنا گفت: این فیلم، برخلاف مستندهای متعارف، روایت نمی‌کند، تماشا می‌کند. اما نه تماشای عادی؛ بلکه تماشای هم‌زمان با دو نگاه درگیر، کنجکاو و گاهی دچار تردید. مخاطب در جایگاه خالق اثر می‌نشیند و سؤالاتی را می‌شنود که معمولاً پشت درهای بسته‌ی تدوین باقی می‌مانند. آنچه «راش» را دیدنی کرده، نه محتوایش بلکه نحوه‌ مواجهه با محتواست؛ مواجهه‌ای انسانی، زنده و خام. برای نخستین‌بار، شما نه در پایان، بلکه در نقطه‌ی آغاز روایت حضور دارید؛ آنجا که همه‌چیز هنوز شکل نگرفته، اما حقیقت در حال فوران است.

او ادامه داد: راستش را بخواهید، ما فقط نشسته بودیم و تماشا کردیم. چیزی را روایت نکردیم. دوربین‌ها پیش از ما سخن گفته بودند. صدای ما ـ من و تدوینگرم ـ تنها تلاش خاموشی‌ است برای فهم چیزی که دارد اتفاق می‌افتد؛ تلاشی نه برای تفسیر بلکه برای شنیدن. 

مهدیان در بخش دیگری از این گفتگو در پاسخ به این سوال که چه چیز این تجربه را متفاوت می سازد؟ گفت: باید بگویم که: هیچ تصویری را از روی قدرت یا ضعف حذف نکردیم. هیچ آدمی برایمان قهرمان مطلق نبود، و هیچکس در جایگاه متهم ننشست. تنها خواستیم شمایی که امروز این فیلم را می‌بینید، بدانید که آن روزها، مردم ایران چگونه زندگی می‌کردند: با ترس، با امید، با اعتراض، با مهربانی… هرچه بود، زندگی بود.

او گفت: بی‌آنکه ادعایی کنم، اثری را ساختیم که نمی‌خواهد قضاوت کند، بلکه دعوت می‌کند: به دیدن، شنیدن و اندیشیدن. «راش»، بیش از آنکه فیلمی از جنگ باشد، آیینه‌ای‌ست از انسان در بحران. و این، شاید کمیاب‌ترین خصیصه‌ی هنر در عصر هیاهوست.
«راش» تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی است. تصویربرداری را نیما مهدیان برعهده داشته، فرشاد اکتسابی تدوینگر این پروژه است. میکس صدا را آرش قاسمی انجام داده است. 
نیما مهدیان کارگردانی مستندهای «یک وجب خاک»، «آن مرد با اتوبوس آمد» و ... را در کارنامه دارد.

انتهای پیام