به گزارش ایسنا، سه داستان نوشته «ویرجینیا وولف» که در کنار هم یک زندگی‌نامه‌ طنز از یک دوست خانوادگی را شکل می‌دهند و به تازگی کشف شده‌اند، قرار است ماه آینده میلادی منتشر شوند.

«گاردین» نوشت،‌ «زندگی وایولت» از «مری وایولت دیکنسون» الهام گرفته شده است. «دیکنسون»‌ وقتی «وولف» ۲۰ ساله بود با او دوست شد و بعدها بسیاری از نوشته‌های اولیه‌اش را خواند، او را به یکی از نخستین ویراستارانش و جمع بزرگی از دوستان اشرافی معرفی کرد و پس از فروپاشی عصبی او در سال ۱۹۰۴ از او مراقبت کرد.

این داستان‌ها طنزآمیز، خیال‌انگیز و شاید به طور شگفت‌آوری کمدی هستند. روایت و مکان‌های آن‌ها، از ماجراجویی‌های اشرافی در یک خانه بزرگ در هارتفوردشایر گرفته تا قصه‌ شبانه‌ دو الهه که بر پشت یک نهنگ به «توکیو» در ژاپن می‌رسند، تغییر می‌کنند.

این داستان‌ها در سال ۱۹۰۷ میلادی، یعنی سال‌ها پیش از آنکه نخستین رمان وولف در سال ۱۹۱۵ ظاهر شود، نوشته شدند و این نویسنده که در آن زمان ویرجینیا استیون نام داشت دست‌کم در ابتدا نمی‌خواست آنها دیده شوند. او هنگام فرستادن یک پیش‌نویس به «دیکنسون»، خواست که سوژه‌اش و دوست دیگرشان، نلی، «تنها خوانندگان» آن باشند.

اما در واقع «ویرجینیا» بعد از مدتی این داستان‌ها را اصلاح کرد، و ما اکنون این را به لطف کشف اتفاقی یک نسخه‌ بازبینی‌شده که به‌مدت ۸۰ سال در یک خانه اشرافی پنهان مانده بود،‌ می‌دانیم.

«اورمیلا سشاگیری»(Urmila Seshagiri)، استاد دانشگاه تنسی و پژوهشگر آثار «وولف»، در جست‌وجوی یک خاطره‌نامه‌ منتشرنشده بود که «دیکنسون» درباره کودکی «وولف» نوشته بود. او از «خانه لانگلیت»، اقامتگاه الیزابتی در ویلتشایر که مجموعه‌ای از نوشته‌های «دیکنسون» در آن نگهداری می‌شود، پرسید که آیا آن را دارند. پاسخ آن‌ها «گیج‌کننده» بود. بله، آنها «خاطرات خانواده استیون» را داشتند، و به این پژوهشگر پیشنهاد شد که آیا او مایل است «گالری دوستی‌ها»(Friendships Gallery)، یک نسخه اصلی تایپ‌شده از «وولف»‌ را که به دست خودش تصحیح‌ شده نیز ببیند؟

«سشاگیری» می‌دانست نسخی اصلی «گالری دوستی‌ها»، سه‌گانه‌ داستان‌های کوتاه عمدتا نادیده‌گرفته‌شده‌ «وولف» درباره دوستش، در کتابخانه عمومی نیویورک است، بنابراین به «لانگلیت» گفت که حتما آن‌ها فقط یک کپی دارند. آن‌ها پاسخ دادند: «نه نه، ما یک سند اصلی از ویرجینیا وولف داریم.» پس چه چیزی در آن بود؟ به‌زودی کرونا همه چیز را مختل کرد: به دلیل قوانین بین‌المللی حق نشر، لانگلیت نمی‌توانست متن را اسکن کند، یا حتی آن را از طریق تماس ویدیویی نشان دهد، بنابراین این به یک «راز چندساله» تبدیل شد. سرانجام، در ۲۰۲۲، «سشاگیری»  دعوتی برای دیدار از خانه دریافت کرد.

مسئول آرشیو او را به اتاق مطالعه برد و جعبه‌ای به رنگ کرم به او داد. در آن، نسخه‌های بازبینی‌شده‌ داستان‌های موجود در کتابخانه نیویورک بود. اگرچه این تغییرات اعمال‌شده ظاهرا جزئی بودند، اما این ویرایش‌ها که در ۱۹۰۸ انجام شدند، ثابت می‌کنند وولف داستان‌ها را جدی‌تر از آنچه کسی تصور می‌کرده، تلقی می‌کرد. «سشاگیری» می‌گوید: «این از آن لحظه‌هایی است که هرگز فکر نمی‌کنی به‌عنوان یک پژوهشگر روزمره تجربه‌اش کنی.»

ماه آینده، کشفیات این پژوهشگر با عنوانی جدید، یعنی «زندگی وایولت»، توسط انتشارات دانشگاه پرینستون منتشر خواهد شد.

با توجه به همه‌ آنچه این داستان‌ها درباره وولف به ما می‌گویند، چگونه این آثار تا این اندازه طولانی نادیده مانده‌اند؟ در سال ۱۹۵۵، خانواده‌ دیکنسون نسخه‌های اولیه و اصلاح‌نشده‌ موجود در کتابخانه عمومی نیویورک را به لئونارد وولف، که ویرجینیا در سال ۱۹۱۲ با او ازدواج کرده بود، پیشنهاد دادند. لئونارد، شاید تحت تأثیر خجالت اولیه‌ وولف از داستان‌ها، از خرید این آثار خودداری کرد و آنها را شایسته‌ انتشار ندانست. سپس داستان‌ها از یک مغازه‌ سمساری در لندن سر درآوردند و توسط تام ماشلر، بنیان‌گذار جایزه‌ بوکر، به قیمت یک شیلینگ خریداری شدند. او آنها را به فرانسیس ویندهام نشان داد، چیزی را نشان داد که ماشلر متوجه نشده بود: نویسنده‌ آن یعنی «ویرجینیا استیون»، همان ویرجینیا وولف بود.

دوباره از لئونارد برای گرفتن اجازه‌ انتشار درخواست شد، اما او همچنان معتقد بود که داستان‌ها «نوعی شوخی خصوصی و نه چندان خوب» هستند (خواهر وولف، ونسا بل، برعکس، آنها را «بسیار بامزه و درخشان» یافت). آنها سرانجام در کتابخانه عمومی نیویورک نگهداری شدند و از آن زمان بارها توسط پژوهشگران و ویراستاران مجموعه‌های داستان کوتاه وولف نادیده گرفته شدند.

انتهای پیام