به گزارش ایسنا، چهل سال پس از تأسیس «موزه پیکاسو» در پاریس، این مؤسسه خبر از بازسازی گسترده‌ای داده که شامل مرمت کامل باغ آن نیز می‌شود. این پروژه که «پیکاسو ۲۰۳۰» نام گرفته، فضایی ویژه برای مجسمه‌های هنرمند ایجاد خواهد کرد و باغ پشت موزه را به پارک عمومی مجاور متصل می‌سازد.
این باغ قرار است در سال ۲۰۳۰ میلادی افتتاح شود و مساحتی حدود ۲۳۰۰ متر مربع خواهد داشت و قرار است آزادانه در دسترس عموم قرار بگیرد. طراحی آن توسط یک معمار منظره انجام خواهد شد و حدود ۱۲ مجسمه برنزی در آن به نمایش گذاشته خواهد شد؛ که از جمله آن‌ها به مجسمه‌های حیوان‌محور «پیکاسو» مانند «بز ماده» (۱۹۵۰) و آثار مرتبط با موضوع دگردیسی می‌توان اشاره کرد.
«سیسیل دبره» (Cecile Debray)، مدیر موزه پیکاسو، با اشاره به اینکه این فضای باز، موزه را برای بازدیدکنندگان صمیمی‌تر خواهد کرد، در بیانیه‌ای گفت: «از باغ‌های اسکاندیناوی الهام می‌گیریم؛ جایی که بازدیدکنندگان می‌توانند به مجسمه‌ها دست بزنند.»
با وجود این اهداف، واقعیت این است که «موزه پیکاسو» تاکنون با مشکل کمبود بازدیدکننده مواجه نبوده و از زمان افتتاح در سال ۱۹۸۵ میلادی به یکی از محبوب‌ترین نهادهای هنری پایتخت فرانسه بدل شده است. نگرانی اصلی، کمبود فضاست. این موزه بزرگ‌ترین مجموعه آثار پیکاسو در جهان یعنی بیش از ۵ هزار اثر هنری و ۲۰۰ هزار سند آرشیوی را در اختیار دارد و حدود یک دهه پیش بازسازی شد تا فضای نمایشگاهی آن سه برابر شود.
اکنون این موزه با ساخت یک بخش جدید گسترش خواهد یافت و فضای نمایشگاه‌های موقت را از ۴۰۰ متر مربع به حدود ۸۰۰ متر مربع افزایش خواهد داد. این پروژه که هزینه‌ای حدود ۵۰ میلیون یورو (۵۹ میلیون دلار) برای آن برآورد شده، بین سال‌های ۲۰۲۸ میلادی تا ۲۰۳۰ میلادی اجرا خواهد شد و در این مدت سایر بخش‌های موزه همچنان باز خواهند ماند.
چالش اصلی موزه پیکاسو، تامین بودجه خواهد بود. در زمان‌های پررونق‌تر، انتظار می‌رفت وزارت فرهنگ فرانسه حمایت مالی کند، اما در حال حاضر درگیر پروژه‌هایی به ارزش بیش از ۱.۴ میلیارد یورو (۱.۶ میلیارد دلار)، از جمله ورودی جدید لوور است. در شرایط کنونی، دولت نمی‌تواند متعهد به پروژه‌های فرهنگی جدیدی شود که «ضروری» محسوب نمی‌شوند.
با وجود مقیاس کوچک‌تر، برآورد هزینه «پیکاسو ۲۰۳۰» تقریبا با هزینه بازسازی پیشین بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ میلادی برابر است. موزه دلیل این افزایش هزینه را تورم عنوان کرده است. منابع مالی از ترکیب بودجه داخلی موزه، کمک قابل‌توجه خانواده پیکاسو و همچنین حمایت مالی شرکت‌ها تامین خواهد شد.
پیکاسو در سال ۱۹۰۴ به‌طور دائم به پاریس نقل مکان کرد و حدود ۴۰ سال به‌طور مقطعی در آن زندگی کرد، پیش از آنکه به جنوب فرانسه برود. موزه پیکاسو در عمارت باروک قرن هفدهمی هتل ساله قرار دارد و آثاری از مشهورترین کارهای او از جمله «پرتره دورا مار» (۱۹۳۷) و زن در باغ (۱۹۲۹) را در خود جای داده است.
پابلو پیکاسو در سال ۱۸۸۱ میلادی متولد شد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک‌های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی‌های رنگ روغن دست پیدا کند.
پیکاسو در سن ۱۳ سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه‌هایی با مضامین مذهبی و پرتره‌های اعضای خانواده‌اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی‌های الهام‌گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همچون نقاشی‌های «مرد کلیسا» و «پرتره مادر هنرمند» آشکار است.
با این حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشی‌های پیکاسو از سبک واقع‌گرایانه فاصله گرفت.
نقاشی‌هایی همچون «لولا، خواهر هنرمند» بدون شک تحت تأثیر «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسیونیست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسیونیست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می‌دهد.
پیکاسو در سال ۱۹۰۱ میلادی به نظر می‌رسید که کاملا رئالیسم را رها کرده است. این موضوع را به وضوح می‌توان در انتخاب رنگ‌های او متوجه شد که از رنگ‌های طبیعی به طیف آبی تغییر کرده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می‌شود.
هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک‌رنگ این دوره اغلب دارای چهره‌هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می‌کنند، مانند نوازنده گیتار لاغر در «گیتاریست پیر» و مادری که در نقاشی «مادر و کودک»، فرزندش را در آغوش گرفته است.
هنگامی که پیکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ‌های آبی هنوز در این نقاشی‌ها وجود دارد، اما با سایه‌های گرم‌تر همراه شده‌اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل مکان به منطقه «مون‌مارتر» در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می‌کردند، به سرگرمی‌ها از جمله آکروبات‌ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.
پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می‌شود، گرمای دوره رز او را حفظ کرد اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات‌ها، نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را آغاز کرد. یکی از خودنگاره‌های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است.
کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه‌های شکسته‌شده به تصویر می‌کشد. «پیکاسو» و «ژرژ براک» از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم‌ترین جنبش‌های هنری تبدیل شد.
انتهای پیام
نظرات