در ادامه مشروح این گفت‌وگوی ایسنا را می‌خوانید.

_ چرا کوارتت کاسته کمتر کنسرت برگزار می‌کند؟ 

احسان صدیق: یکی از دلایل این رویکرد، نوع موسیقی‌ای است که کوارتت دارد. چنین موسیقی‌ای اصولاً به شکلی نیست که بتوان هر ماه دو یا سه اجرا برگزار کرد. مراحل تمرین و آماده‌سازی زمان‌بر است، اعضای گروه هم کارهای دیگری دارند، و البته شرایط برگزاری کنسرت در ایران هم چندان ساده نیست. در طول سال، زمان‌های محدودی وجود دارد که می‌توان اجرا داشت. ما هم اعتقاد نداریم که باید در شهری که زندگی می‌کنیم، مثلاً سالی ۱۰ کنسرت برگزار کنیم. ایده‌ی ما این است که در شهرهای مختلف اجرا کنیم، اما در ایران تعداد شهرهایی که شرایط مناسب اجرا دارند زیاد نیست. بنابراین معمولاً همان چند شهر را انتخاب می‌کنیم. مرحله‌ی بعدی می‌تواند کشورهای منطقه باشد، که آن هم پیچیدگی‌های خودش را دارد.

در نتیجه، اگر همه‌ی این‌ها را کنار هم بگذاریم، می‌بینیم که واقعیت این است که نمی‌شود خیلی زیاد اجرا کرد. مثلاً سهیل کاملاً در ایران زندگی نمی‌کند و در فرانسه است؛ گاهی این‌جاست و گاهی نه. بچه‌ها هم پروژه‌های دیگری دارند. پس آماده‌سازی گروه برای اجرا کمی سخت و غیرقابل پیش‌بینی است. حتی نمی‌توان از پیش گفت که آیا کنسرت حتماً برگزار خواهد شد یا نه.

_ برخی بر این باور هستند که آثار شما پراکندگی بسیار دارد، نظر شما چیست؟ 

مازیار یونسی: اگر منظورتان از «پراکندگی» تفاوت قطعات با رویکردهای مختلف است، باید بگویم که بله، این ویژگی در آثار ما وجود دارد. عادات شنیداری هر فرد مسئله‌ای شخصی است. ما سعی کرده‌ایم به‌جای قضاوت در مورد سبک یا ژانر، بتوانیم با صدا در هر مرتبه‌ای برخورد کنیم. یکی از سختی‌های آهنگسازی در این رویکرد همین است: در یک اثر ممکن است بخش‌هایی بشنوید که کاملاً یادآور موسیقی رمانتیک قرن نوزدهم باشند، و بخش‌هایی که حال‌وهوای موسیقی ایمپروایز یا مستقل دارند. دشواری کار در همین است که بتوان این بخش‌ها را کنار هم نشاند و به شکلی منسجم با هم پیوند داد. این‌جاست که فرم و چیدمان اهمیت پیدا می‌کند: اینکه این تکه‌ها چطور در بازه‌ی زمانی درست کنار هم قرار بگیرند، چطور در هم حل شوند یا ناگهانی از دل هم بیرون بیایند.

فکر می‌کنم کاری که ما در کوارتت انجام می‌دهیم، نگاهی «فراسبکی» به موسیقی است؛ تا حدی ژانر را کنار گذاشته‌ایم. ممکن است چند ژانر روی هم سوار شوند، و شنونده بسته به عادت شنیداری خودش آن را متفاوت درک کند. برای بعضی‌ها شاید پراکنده به نظر برسد، اما من این را شاخصه‌ی شیوه‌ی آهنگسازی کوارتت می‌دانم.

_ چقدر بداهه‌نوازی همان گونه که گفته می‌شود در آثار شما پررنگ است؟ 

سهیل پیغمبری: برخلاف آنچه ممکن است به نظر برسد، قطعات ما بر پایه‌ی بداهه‌نوازی نیست. در واقع هر لحظه‌به‌لحظه‌ی این آثار آهنگسازی شده‌اند و با فرم آهنگسازی، حتی گاهی خیلی کلاسیک، پیش می‌روند. ممکن است ایده‌های اولیه از دل بداهه‌نوازی‌ها بیرون بیایند، اما آن‌ها صرفاً «هسته‌ی اولیه»‌ی قطعه‌اند؛ هسته‌ای که در فرآیند آهنگسازی ممکن است کاملاً تغییر کند و از آن نقطه‌ی آغاز فاصله بگیرد. به‌جز لحظاتی که یک نوازنده ممکن است در حد یک پاساژ یا یک سولوی کوتاه اجرا کند، که آن هم معمولاً شبیه چیزی است که در ضبط‌ها شنیده می‌شود، تقریباً تمام قطعات آهنگسازی‌شده‌اند. حتی اغلب آن‌ها مکتوب وجود دارند و هر از گاهی برای چک‌کردن یا بازسازی مجدد، به همان نسخه‌ها رجوع می‌کنیم.

_ برنامه‌های آینده کوارتت کاسته چیست؟

احسان صدیق: تا جایی که می‌دانیم، قرار است دو شب در شیراز اجرا داشته باشیم و بعد در برلین. احتمالاً این اجراها آخرین بخش از تور آلبوم اخیرمان باشند. در حال حاضر مشغول کار روی آلبوم جدیدمان هستیم که یک «لایو آلبوم» است. فکر کردیم بعد از سه یا چهار آلبوم، وقتش رسیده که مجموعه‌ای از اجراهای زنده‌مان در شهرها و فضاهای مختلف منتشر کنیم. البته باید بگویم که ما با ارکستر «آیسو» در تهران، به رهبری مازیار، دو یا سه بار اجرا داشتیم و یکی دو قطعه از همان پروژه را هم در این لایو آلبوم خواهید شنید.

به هر حال، با توجه به نوع زندگی‌مان نمی‌توانیم خیلی از پیش پیش‌بینی کنیم که چه اتفاقی خواهد افتاد، اما امیدواریم بتوانیم این روند ده - یازده‌ساله را ادامه دهیم.

انتهای پیام