این کارگردان تئاتر این روزها دو نمایش «توی همین تاریکی» و «بیست‌وچهارمین شب آذرماه» را در کاخ هنر روی صحنه می‌برد.
او در گفتگو با ایسنا با ارایه توضیحاتی درباره روند آماده‌سازی این دو نمایش درباره اجرای همزمان آنها سخن گفت و تاکید کرد که علاقه‌ای به حضور در فضای تجاری تئاتر ندارد.
جوادی‌ها با اشاره به علاقه‌اش به اجرای آثار تجربی گفت: در چند سال اخیر تلاش کردم نمایش‌هایی را به صورت تجربی و در فضای غیررسمی تئاتر اجرا کنم. دوست داشتم نمایش‌هایی روی صحنه ببرم که وابسته به سالن نباشند و علاقه‌ای نداشتم که وارد فضای تجاری تئاتر بشوم چون به نظرم رقابت ناسالمی در آن وجود دارد.
او اضافه کرد: با همین نگاه در گروه‌مون یعنی گروه تئاتر «پلاتو»، و همکاری امیر عباسیان شروع به کار با دانشجویانم کردم و مدتی بعد، با همکاری با ارژنگ طالبی‌نژاد کار با انجمن بیماری ام اس را هم آغاز کردم و بیشتر تمرکزم بر حوزه تدریس بود و شروع به تجربه‌اندوزی کردم که نگاه متفاوتی به من داد؛ چیزی که در فضاهای رسمی تئاتر به دست نمی‌آوردم.  

جوادی‌ها با اشاره به موضوع پایان‌نامه دانشگاهی‌اش و نیز کارگاهی که بعد از آن برگزار کرده است، ادامه داد: این نمایش‌ها حاصل دو کارگاه آموزشی است که سال گذشته گروه تئاتر «پلاتو» در یک گالری برگزار کرده، کارگاه‌هایی که جنبه آزمایشگاهی داشت و طی آن یکسری مسائل تئوریک را با دانشجویانم بررسی کردیم. تمرکز ما بر تئاترهای مکان محور و بهره‌گیری ازاینستالیشن بود.
این مدرس تئاتر افزود: در کنار اینها، کارگاه دیگری را هم با موضوع مونولوگ برگزار کردم و تاثیرات همه اینها به نمایش «بیست و چهارمین شب آذر» تبدیل شد. در کنار این کارگاه‌ها، با هنرجویان «ام اس» هم کار می‌کردم و تاثیرات آن کارگاه‌ها به طور ناخودآگاه به دوره آموزشی بچه‌های ام اس هم کشیده شد که نتیجه آن اجرای نمایش «توی همین تاریکی» است.

جوادی‌ها که نمایش‌های خود را به صورت یک شب در میان اجرا می‌کند، درباره این موضوع نیز توضیح داد: بچه‌های ام اس به دلیل مشغله‌هایی که دارند نمی‌توانند هر شب روی صحنه بروند. از سوی دیگر آنان خیلی با شوق و فداکاری می‌آیند. بنابراین با اجرای یک شب در میان، این فرصت هست تا هم فاصله‌ای برای استراحت داشته باشند و هم از حضور روی صحنه بی‌بهره نمانند.
او ادامه داد: این نمایش‌ها از نظر موضوعی هیچ ربطی به هم ندارند ولی از نظر فرم اجرایی شباهت‌هایی دارند که به این دوره‌ی کاری من مربوط است. هرچند این نمایش‌ها تعاملی به شمار می‌روند اما به این معنا نیست که تماشاگر نسبت به آنها واکنش نشان بدهد بلکه تماشاگر، تکمیل‌کننده کار است و بدون حضور او میزانسن و چیدمان ما ناقص می‌شود.
جوادی‌ها با ابراز خوشنودی از اجرای نمایش‌هایش در کاخ هنر افزود: کاخ هنر بخصوص قسمت پلتفرم آن هویت خود را مشخص کرده و نشان داده در قید و بند گیشه نمایش‌ها و مناسبات تجاری نیست.

او در پاسخ به اینکه گروه‌های تجربی در این شرایط سخت اقتصادی با چه پشتوانه‌ای می‌توانند روی صحنه بروند، گفت: ظاهرا برخی از سالن‌ها کمی متوجه ضرورت اجرای این گونه آثار هم شده‌اند و همکاری می‌کنند. برای من مهم این است که وارد آن رقابت تجاری ناسالم نشوم. مهم‌ترین عامل پشتیبانی ما، گروه محور بودن است و به عنوان اعضای یک گروه می‌دانیم که قرار نیست با این ابژه هنری، تجارت کنیم. ضمن اینکه تئاتر هرگز کالای لاکچری نبوده و همواره دانشجویان، نسبت به قیمت بلیت تئاتر، منتقد بوده‌اند. با این نگاه، معتقدم که باید رفتارمان را با اجرای تئاتری عوض کنیم. بعضی نمایش‌ها خیلی عظیم هستند که در جای خود خوب است ولی وقتی قرار است تجربه‌گرا باشیم و آنچه را در ذهن داریم، به آزمایش بگذاریم، می‌توان از فضاهای دیگری مانند فضاهای تجسمی هم بهره برد و در این اجراها، وارد مناسبات تجاری و رقابت‌های ناسالم نمی‌شویم.

عکس‌های این گفتگو از سبا مجد است. 

انتهای پیام