محمدباقر رضایی که در کنار سال‌ها نویسندگی برای این رسانه، مسوولیت تحریریه و ویرایش شبکه رادیویی تهران را نیز عهده‌دار بوده است، با نگارش مطلبی که آن را در اختیار ایسنا قرار داده است، برای افزایش سطح کیفی برنامه‌های رادیویی ۱۰ راه‌کار پیشنهاد داده است.

او که اکنون مشاور و نویسنده برنامه «کتاب شب» رادیو تهران است، در این متن با اشاره به کتاب منتشر نشده و در حال تدوین خود به نام «ماجراهای نویسندگان رادیو از آغاز تا امروز» از نام‌های بزرگان ادبیات ایران که زمانی برای رادیو هم نویسندگی می‌کردند، یاد کرده است.

رضایی در این کتاب بیان کرده است که هر گونه تلاش در زمینه اجرایی نویسندگی در رادیو می‌تواند منجر به حضور دوباره نام‌آوران عرصه نویسندگی در این رسانه شود و به کیفیت محتوایی برنامه‌ها بینجامد.

۱۰ پیشنهاد او به این شرح است:                                                                                                                                                                     «۱ـ در کانون نویسندگان صدا حتما باید یک شخص حقیقی قرار گیرد تا نویسندگان بدانند با چه کسی طرفند. این شخص در واقع باید واسطه بین نویسندگان و مراجع تصمیم‌گیری در مورد آنها باشد و اگر با رای خود نویسندگان (حداقل در یک نظرسنجی ساده) انتخاب شود چه بهتر.         

۲ ـ این شخص باید در حدی باشد که نویسندگان رادیو ـ به ویژه خانم‌ها، اگر او مرد بود، و آقایان، اگر خانم بود ـ بتوانند برای درد دل نزد او بنشینند و راحت، نظرها و مشکلات خصوصی خود را ابراز کنند. 

۳ ـ باید خودش از نویسندگان حرفه‌ای و کاربلد رادیو باشد و احاطه‌اش به همه زمینه‌های نویسندگی رادیویی ثابت شده باشد؛ ضمن آن که در هر زمینه نویسندگی (دینی، ادبی، پزشکی، ورزشی، فرهنگی، هنری، سیاسی و ...) اختیار داشته باشد برای خود مشاورانی انتخاب کند.

۴ ـ باید بدون آن که از نویسندگان فعلی رادیو  آزمون بگیرد و رزومه بخواهد (چون این کار توهین به نویسندگان واقعی و حرفه‌ای است) با دیدن چند صفحه از نوشته‌های آنان در آرشیو  بفهمد کدامشان «نویسنده رادیویی» هستند و حضورشان برای رادیو مغتنم است. 

۵ ـ باید کسی باشد که قدرت کنار گذاشتن «نانویسنده‌ها»یی را که به عنوان نویسنده به کار گرفته می‌شوند داشته باشد؛ کسانی که حتی یک خط از خودشان  نمی‌توانند بنویسند و مطالبشان اکثرا «کپی پیستِ» مطلق است. (من مطمئنم که دکتر شاه‌آبادی در این مورد پشتیبان خواهد بود چون از خود ایشان ـ در حضور بهروز رضوی، رضا قربانی و مهدی رستمی ـ شنیدم که نویسندگی و نویسندگان در رادیو باید ارتقاء پیدا کنند اما این هم هست که بسیاری از آنها که اکنون در رادیو می‌نویسند، دیگر نباید بنویسند).                

۶ ـ باید کسی باشد که در اولین فرصت بتواند تعدادی از نویسندگان واقعی، حرفه‌ای و کاربلد فعلی رادیو را به هر شبکه معرفی کند، با این دستور که برنامه‌سازان، دیگر نباید از هر کسی متن بگیرند. برای محکم‌کاری هم باید لیاقت آن را داشته باشد که تاییدِ برآوردهای نویسندگان رادیو را منوط به امضای او کنند.                

۷ ـ باید کسی باشد که «کانون نویسندگان صدا» را دور از کاغذبازی و میز و صندلی‌های آنچنانی، به ساده‌ترین و کم‌خرج‌ترین شکل ممکن بگرداند تا بهانه‌ای برای تعطیلی‌اش به وجود نیاید.            

۸ ـ صدور یک کارت مخصوص (منظور کارت تردد نیست) برای نویسندگان و چاپ درجه مهارتشان روی آن، شأن خاصی برای این شغل ایجاد می‌کند.                     

۹ ـ دکتر شاه‌آبادی به اینکه تا به حال در رادیو نویسندگی به عنوان یک شغل شناخته نمی‌شده، به درستی اشاره‌هایی کرده‌اند. سرپرست نویسندگان رادیو باید این مساله را تا ایشان حضور دارند (و ان‌شاءالله حضور بلندمدت)، پیگیری کند و با استعدادها را به رادیو پیوند بزند.                    

۱۰ ـ الان طوری است که اگر یک برنامه‌ساز نخواهد با نویسنده‌ای کار کند، آن نویسنده در واقع از رادیو دور می‌ماند. یعنی این رسانه مظلوم به راحتی آب خوردن و اغراض شخصی یک فرد، نیرویی بالفعل را بدون آنکه خود بخواهد از دست می‌دهد. در چنین مواقعی نویسنده واقعی نمی‌تواند به این در و آن در بزند و به هر کسی رو بییندازد. سرپرست نویسندگان رادیو باید در اولین فرصت، این تراژدی را از بیخ و بن ریشه‌کن کند.

انتهای پیام