دکتر رضا میردریکوند در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: گشنیز زراعی با نام علمی ( L.coriandrum sativum ) گیاهی دیپلوئید، علفی، یک ساله و دگر گرده‌افشان از خانواده چتریان بوده که دارای دو گونه وحشی و زراعی است.

وی ادامه داد: هر چند کشورهای جنوب غرب آسیا و شمال آفریقا خاستگاه اصلی گشنیز به شمار می‌روند، با این حال کشت تجاری این گیاه در کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق، مجارستان، هلند، رومانی، جمهوری چک، اسلواکی، مراکش، کانادا، هند، پاکستان، ایران، ترکیه، مکزیک و آرژانتین رایج است.

میردریکوند اضافه کرد: در کشور ایران نیز گیاه گشنیز در استان‌های همدان، قزوین، آذربایجان غربی و شرقی، کرمان، کرمانشاه، بوشهر، سیستان و بلوچستان و یزد و دیگر نقاط کشت و کار می‌شود.

این عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد لرستان افزود: گیاه گشنیز به صورت سبزی تازه و به عنوان ادویه عطر و طعم‌دهنده در صنایع غذایی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

میردریکوند گفت: از میوه این گیاه برای استخراج روغن در صنایع عطرسازی استفاده می‌شود.

این مدرس دانشگاه یادآور شد: روغن استخراج شده از گشنیز در صنایع داروسازی برای تولید داروهای خلط‌آور، ضد نفخ، ضد اسپاسم، ضد استرس، ضد فراموشی و آنتی اکسیدان استفاده می‌شود.

وی گفت: اسانس گیاه گشنیز دارای ویژگی‌های بیولوژیکی مختلفی است که ازجمله می‌توان به ویژگی ضد باکتریایی، ضد قارچی، ضد سرطانی، ضد دیابت، ضد جهش و آنتی اکسیدان اشاره کرد.

انتهای پیام