سی و یکمین شب از خرداد بازی برزیل و اسکاتلند در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا برای برخی مردم ایران در یکی از شهرهای گیلان هیچ گاه تمام نشد. ۳۰ دقیقه‌ی بامداد بود که زمین زیرپای ساکنان نیمه بیدارِ شهرستان رودبار لرزید. زلزله ای به بزرگی ۷.۴ که هزاران خانواده را داغدار کرد. این زلزله ی ۶۰ ثانیه ای شهرها و روستاها را تا شعاع صد کیلومتری به تلی از خاک تبدیل کرد. عمق این فاجعه ی طبیعی تا صبح فردا از چشم همه پوشیده ماند. شبی که مهتاب در آسمان نبود و راویان با گذشت ۲۸ سال هنوز با تلخی بسیاری گشتن به دنبال عزیزانشان زیر دیوارها را یادآوری می کنند. با وقوع زلزله های که تعدادشان در ایران کم نیست، دیگر کمتر کسی به یاد خرداد ۶۹ می‌افتد اما برای محلی‌های این خطه، تاریخ به قبل و بعد زلزله تقسیم می شود. بازدید از مزار کشته شدگان هنوز بخش مهمی از زندگی روزمره شان است. کوچه پس کوچه ها با خرابه هایشان این اتفاق دردناک را مانند قصه‌ای برای رهگذران تکرار می‌کنند. روستای علی آباد از معدود مکان هایی است که با تخریب صد درصد، از آن زمان دست نخورده باقی مانده. در آستانه ۳۱ خرداد یاد ۳۵ هزار کشته‌ی این کابوس ۲۸ ساله را که زیر درختان همیشه سبز زیتون آرمیده‌اند گرامی می‌داریم.