"فارغ‌التحصیلان‌مان کار بلد نیستند" جمله‌ای است که در سنوات اخیر بارها توسط کارفرمایان، افراد فامیل، دولتمردان و حتی مسئولان آموزش و پرورش و وزارت علوم شنیده‌ایم. مهر امسال ۱۴.۶ میلیون دانش‌آموز به استقبال مهر و مدرسه رفتند تا شاید در پرتو آموزش‌هایی که انتقادات زیادی به آنها وارد است، چند صباحی دیگر آنها هم شنونده این جمله باشند. ‌نظام تعلیم و تربیت کشور مهمترین و گسترده ترین نهاد اجتماعی است که در حیات فردی، خانوادگی و اجتماعی ایفای نقش می‌کند و کودکان  بخش زیادی ازمرحله اجتماعی شدن و شکل گیری شخصیت‌شان را در محیط  مدرسه و در قالب این نظام می‌گذرانند. نظامی که به گفته صاحب‌نظران و کارشناسان از یکنواختی رنج می برد و به استعداد و ذوق کودکان اهمیت چندانی نمی دهد. از طرفی با اینکه وزارت اموزش پرورش از بنیادی‌ترین ساختارهای حکومتی هر کشوری است اما این نظام در ایران به صورت مستمر و مکرر شاهد عدم ثبات ساختاری، مدیریتی و سیاستی است. افزایش هزینه های آموزش در کنار افزایش فاصله طبقاتی باعث شده که آموزش برای همه یکسان نبوده و دانش آموزانی که از شرایط اجتماعی خوبی برخوردار هستند بتوانند راحت تر از بقیه دانش آموزان به تحصیل بپردازند. برای عموم کودکان، مدرسه اولین مواجهه جدی با جامعه است و در این بین اصلی‌ترین و تاثیرگذارترین دوره آموزشی دوره ابتدایی است، چرا که این اولین مواجهه در مقطع آموزشی شکل می گیرد.