به گزارش ایسنا، سیدابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور با حضور در مقبره سیمون بولیوار، رهبر انقلاب‌های آزادی‌بخش آمریکای لاتین، با اهدای تاج گل به مقام این سیاستمدار فقید ونزوئلایی ادای احترام کرد و در یادداشتی در یادبود او نوشت: «مبارزات مردم آمریکای لاتین بویژه مردم ونزوئلا علیه نظام سلطه و استکبار جهانی قابل تقدیر می‌باشد. بدون تردید راه استقلال و آزادی و اجرای عدالت مقاومت و ایستادگی می‌باشد، بدون تردید مردم ونزوئلا و دولت می‌توانند کشور خود را بدون دخالت بیگانگان بویژه آمریکائی‌ها بسازند. بامید پیروزی نهائی و اجرای عدالت.»

در ادامه رضا رشیدپور در واکنش به این متن که در پاد منتشر شده است نوشت: «این‌که در سه جمله، دو بار از فعل "می‌باشد" استفاده شود، خوب نیست.
این‌که در دو جمله، دو بار از "بدون تردید" استفاده شود، خوب نیست.
این‌که به‌امید را "بامید" بنویسیم، خوب نیست.
این‌که  به‌ویژه را "بویژه" بنویسیم، خوب نیست.
این‌که چنین عکسی را "پاد" منتشر کند، خوب نیست.»

حالا در واکنش به این موضوع ساسان والی‌زاده، دکترای زبان و ادبیات فارسی در یادداشتی درباره «ایرادات رضا رشیدپور» نوشته است: «جناب رشیدپور، با تشکر از مداقه و ظریف‌بینی شما، درباره این یادداشت با این گمان که تنها قصدتان تذکار درست‌نویسی است چند نکته را در قامت کسی که درس خارج (!)  زبان و ادبیات فارسی را خوانده، عرض می‌کنم.

درباره کلمه «بویژه» این‌گونه نیست که پیوستگی «با» به کلمه پسین قاعده باشد، بر حسب اتفاق «ب» صفت‌ساز و قیدساز بایستی به کلمه بعدی خود بچسبد.

آن‌چنان‌که فردوسی می‌گوید: 

«بترسم ز آشوب بدگوهران

بویژه ز دیوان مازندران.»

دلیل آن هم آشکار است، این پیوستگی یک نوع دستوری مستقل می‌سازد بنابراین اگر شما «بویژه» را «به‌ویژه» می‌نویسید، خطا کرده‌اید و املای آقای رئیس‌جمهور صحیح است.

درباره «بامید» در متون متقدمین به همین صورت به کار می‌رود: 

«برافروخت رودابه را دل ز مهر

بامّید آن تا ببیندْش چهر.»

جدانویسی آن تنها درصورتی صحیح است که به صورت «نیم‌فاصله» نوشته شود و جدانویسی آن به صورت دو کلمه نادرست است.

درباره «می‌باشد» چون مصدر آن از ریشه اصلی فعل نیست استمرار بخشیدن با پیشوند «می» درست نیست و غلط رایج است.

درباره تکرار «بدون تردید» از آنجا که این کلمه «قید تاکید و یقین» است، تکرار آن سنت ادبی و حتی از مصادیق آرایه است. تکرار قید و ضمیر و فعل شیوه مشترک شعر متقدمان و شعر متأخران است و به لحاظ سبک‌شناسی می‌تواند بیانگر سبک شخصی باشد، خاصه در مورد «قید» و بویژه «قید تاکید».

به طور کلی تکرار (چنان که آمد) اگر حشو و زاید نباشد را باید از نگاه آرایه دید، آنچنان‌که حسین منزوی می‌گوید: 

دوباره راه غنا می‌زنـد ترانه‌ مـــــن

دوباره می‌شکفد شعر عاشقــانه‌ من

و یا خود شما تکرار «خوب نیست» را آرایه تعریض خود کرده‌اید.»

انتهای پیام