به گزارش ایسنا،  دوازدهم آذرماه سالگرد تولد ژاله آموزگار است؛ زنی  از دیار آذربایجان که عمرش را برای زبان فارسی و ایران باستان گذاشته است. همیشه می‌گوید: «من در خوی به دنیا آمده‌ام، در شهری در آذربایجان. بسیار خوب ترکی حرف می‌زنم، ولی عاشق زبان فارسی هستم که به کشورم ایران تعلق دارد. همه ما اول ایرانی هستیم. من همیشه گفته‌ام ایرانی هستم، آذربایجانی هستم، خویی هستم. آن‌چه ما را در کنار هم جمع کرده ایرانی بودن ماست و زبان فارسی.»

ژاله آموزگار همزمان با هشتاوششمین سالگرد تولد خود در حاشیه مراسم رونمایی کتاب «آستان شمس تبریزی» در پاسخ به پرسش ایسنا درباره اهمیت زبان فارسی در شرایط کنونی گفت: «مشخص است. این را من نباید بگویم. همه ما در کنار  زبان رسمی فارسی به زبان دیگری صحبت می‌کنیم. خود من خیلی خوب ترکی حرف می‌زنم و از موسیقی ترکی لذت می‌برم. ما به‌عنوان یک ایرانی، یک زبان رسمی و ملی داریم و آن زبان فارسی است. همه جای ایران زبان خود را دارد اما با زبان فارسی من آذربایجانی با هموطن بلوچی‌ام صحبت می‌کنم  و هموطن کرد من با زبان فارسی با هموطن گیلانی صحبت می‌کند. این‌ها اهمیت داشتن زبان رسمی است، زبانی پرمحتوا با یک گذشته درخشان.»

ژاله آموزگار متولد سال ۱۳۱۸ در خوی است. پس از اخذ دیپلم ادبی به دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز راه یافت و با رتبه اول از دانشکده ادبیات آن دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. آن‌گاه برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و پس از دریافت مدرک دکتری از دانشگاه سوربن در رشته فرهنگ و زبان‌های باستانی در سال ۱۳۴۷ به ایران بازگشت. مدتی در بنیاد فرهنگ ایران مشغول به کار شد. دکتر آموزگار از سال ۱۳۴۹ به عنوان استادیار، از سال ۱۳۶۲ با سمت دانشیار و از سال ۱۳۷۳ تاکنون در مرتبه استاد فرهنگ و زبان‌های باستانی در دانشگاه تهران به تدریس و تحقیق اشتغال داشته ‌است. او شاگردان بسیاری تربیت کرده که برخی از آن‌ها از استادان بنام روزگار ما هستند. ژاله آموزگار گذشته از زبان‌های پهلوی و اوستایی به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی و ترکی نیز مسلط است. او سال‌ها به عنوان همکار استاد دکتر احمد تفضلی به فعالیت‌های علمی پرداخت و این همکاری به تالیف و ترجمه آثار مهمی چون «اسطوره زندگی زردشت»، «زبان پهلوی، ادبیات و دستور آن»، «نمونه‌های نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه‌ای ایرانیان» و «شناخت اساطیر ایران» انجامید.

  او تأکید دارد نسبت به زبان فارسی، یک حالت «غیرتمندانه» دارد و گاه به شوخی می‌گوید: «ما آذربایجانی‌ها نبودیم، چه کسی از زبان فارسی دفاع می‌کرد؟!»

انتهای پیام