قائم‌مقام سازمان میراث فرهنگی و گردشگری درباره‌ی وضعیت الواح هخامنشی در آمریکا و پرونده‌ی آن‌ها، گفت: موضوع اصلی درباره‌ی الواح هخامنشی، بازگرداندن آن‌ها به ایران نیست.

به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مهدی حجت در این‌باره توضیح داد: این الواح 70 سال پیش از ایران برده شدند تا اطلاعاتی از این گل‌نوشته‌ها استخراج شود. دانشگاه شیکاگو نیز روی تعدادی از آن‌ها کار علمی انجام داده، ولی متأسفانه به‌علت گرفتاری‌هایی که توسط یک فرد یهودی به‌دلیل خواستن خسارت از ایران برای این الواح ایجاد شده است، اکنون باید منتظر برگزاری دادگاه باشیم.

او با تأکید بر این‌که سازمان میراث فرهنگی و گردشگری با مرکز شرق‌شناسی دانشگاه شیکاگو هیچ اختلاف نظری ندارد، اظهار کرد: قرار است مطالعه روی این الواح انجام شود، آن‌ها اصراری به نگهداری الواح هخامنشی ندارند، ما نیز هیچ اصراری به آوردن‌شان نداریم. نخست باید تکلیف پرونده‌ی حقوقی مشخص شود.

وی که در برنامه‌ی «618 / 1» شبکه‌ی چهار سیما سخن می‌گفت، رسالت سازمان میراث فرهنگی را تأمین ریشه‌های رشد فرهنگی یک جامعه دانست و ادامه داد: برای این‌که میراث فرهنگی جایگاه و نقش اصلی خود را پیدا کند، باید کارهای وسیعی حتی در مقیاس وضع قوانین، نوع تشکیلات و نوع توجهی که مسوولان کشور به این موضوع باید داشته باشند، انجام شود، چون تا کنون در این زمینه کوتاهی شده است.

او با تأکید بر این‌که سرمایه‌گذاری‌های انجام‌شده در زمینه‌ی میراث فرهنگی، یک نوع به‌دست آوردن یا احیای یک گنجینه در کشور است، گفت: این گنجینه، طراوات و شادابی خاصی به کشور می‌بخشد، در صورتی که متأسفانه تا کنون به این موضوع بی‌توجهی شده است.

حجت درباره‌ی بقایای آثار تاریخی که به‌تازگی در شهر پارسه کشف شده است، بیان کرد: آن محوطه، بسیار ارزشمند و کهن‌سال و پر از غنای فرهنگی است. در هر نقطه‌ای از آنجا، اگر هیأت‌های باستان‌شناسی مشغول کار شوند، احتمال مواجه شدن با آثار بی‌بدیلی وجود دارد؛ اما چون هنوز هیچ گزارش رسمی‌ای از سوی هیأت باستان‌شناسی به معاونت میراث فرهنگی ارائه نشده است، نمی‌توانم به‌صورت علمی و دقیق حرف بزنم.

معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در پاسخ به این پرسش که آیا لازم است مردم درباره‌ی اولویت‌های کاری این سازمان نظر دهند؟ گفت: سازمان میراث فرهنگی خودش باید متوجه باشد که چه کاری انجام دهد. این سازمان باید نبض مردم را در دست بگیرد و کاری کند که با مردم در ارتباط باشد. در واقع، مخاطبان این سازمان مجموعه‌ای از مردم هستند که باید باور کنند، چه گذشته‌ی پرافتخاری داشته‌اند.

او همچنین درباره‌ی ورزش «چوگان» و اقداماتی که این سازمان برای جلوگیری از ثبت جهانی آن توسط کشور جمهوری آذربایجان انجام داده است، اظهار کرد: از آنجا که ما این کار را غیرمعقول می‌دانیم، اقدامات لازم را انجام داده‌ایم. از سوی دیگر، از یونسکو خواسته‌ایم این بازی سنتی را به‌صورت چند ملیتی و مشترک را کشورهای دیگر به ثبت برساند. در واقع، این‌که جمهوری آذربایجان بتواند این بازی سنتی را که در میان کشورهای دیگر فعال‌تر است، به‌تنهایی به نام خود ثبت کند، مبنای درستی ندارد.

حجت همچنین در پاسخ به این پرسش که در سال‌های بین تشکیل سازمان میراث فرهنگی کشور تا امروز که قائم‌مقام این سازمان شده‌اید، بر میراث فرهنگی چه گذشته است؟ گفت: زمانی که دولت «تدبیر و امید» از من خواست به این سازمان بیایم، به من گفته شد، بچه‌ات یتیم مانده است، بیا و از آن پرستاری کن. معتقدم در طول این مدت، این سازمان فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته است. گاهی ماهیت عملکردش درست فهمیده نشده و گاهی نیز فرزندخوانده‌ای بوده که توجهی جدی به آن نمی‌شد و گاهی نیز مکانی برای حرکت‌های سیاسی بوده است که آن را از اهداف اصلی‌اش دور می‌کرد. بنابراین معتقدم امروز باید به‌طور جدی نواقص موجود در این سازمان را برطرف کنیم. این سازمان اکنون با مشکلات ساختاری زیادی مواجه است، چون سه حوزه‌ی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به‌نحو مطلوبی کنار هم قرار نگرفته‌اند، یعنی اتفاقی نیافتاد که ارزش افزوده ایجاد کند، بلکه این سه بخش، کنار هم چسبانده شدند.

وی با بیان این‌که این سازمان باید یک تغییر تشکیلاتی پیدا کند، اظهار کرد: اعتبارات کنونی این سازمان با مجموعه‌ی عظیم میراث فرهنگی در سطح کشور، تناسب زیادی ندارد. حتی پرسنل سازمان وضعیت خوبی ندارند. توقعی که از یک سازمان‌ فرهنگ‌ساز می‌رود، این است که سطح میانگین آموزشی آن، باید بالاتری از این قرار داشته باشد.

او همچنین با اشاره به این‌که در طول یکی دو سال گذشته، مرکز آموزشی میراث فرهنگی تعطیل بوده است و باید دوباره احیا شود، افزود: ما باید با انجام چنین اقداماتی، علم میراث فرهنگی را دوباره احیا کنیم.

وی همچنین درباره‌ی جام «شیردال» و موضوع اصل بودن یا نبودن آن، گفت: باید قدری در این زمینه شفاف‌تر صحبت کرد؛ یکی از کشورهای همسایه‌ی ایران در شش سال گذشته، 70هزار شیء ایرانی قاچاق‌شده را در موزه‌هایش به‌نمایش گذاشته است، اما بعضی‌ها آنچنان نگران این هستند که شیردال اصل یا فرع است که موارد دیگر برای‌شان موضوعیت ندارد.

او با اشاره به این‌که هر شی‌ای که از کاوش به‌دست نیامده باشد، همیشه درباره‌ی آن این سوال مطرح است که آیا حقیقی است یا مجازی، اظهار کرد:‌ به همه تکلیف کرده‌ام که کسی این موضوع را تعقیب نکند؛ یک نفر از آن طرف به ما گفت، من این را به‌عنوان سمبل ارتباط در اختیار ایران می‌گذارم تا با یکدیگر مراوده‌ی فرهنگی داشته باشیم و از آنجا که دندان اسب پیش‌کشی را نمی‌شمارند، ما نیز آن را قبول کردیم. برخی معتقد بودند این شیء، یک چک برگشتی یا چیزی شبیه آن است، در حالی که این‌چنین نیست.

حجت افزود: کسانی که شیردال را به ما دادند، داعیه‌ی اصل بودن آن را نداشتند، معتقدم کنکاش کردن روی این قضیه، بیشتر یک جنبه‌ی سیاسی دارد تا فرهنگی. از نقطه‌نظر فرهنگی، چیزی را به‌عنوان هدیه به ما دادند و ما آن را قبول کردیم. بنابراین به حرف‌های دیگر هیچ اعتنایی نمی‌کنیم.

او در پاسخ به این پرسش که آیا نمی‌توان با دیرینه‌شناسی، اصل یا فرع بودن این شیء را مشخص کرد؟ گفت: از آنجا که هدیه دادن این شیء برای ایجاد یک نوع رابطه‌ی فرهنگی میان دو ملت بوده، به این قضیه توجهی نمی‌کنیم، چون موضوع مورد توجه ما، آن نبوده است. امکان آزمایش این شیء هست، اما این قضیه برای ما ضرورتی ندارد.

انتهای پیام