به گزارش ایسنا، با توجه به گرایش سلول‌های کبدی برای جذب این وزیکول‌های ترشحی، از آنها به شکل گسترده‌ای برای درمان ضایعات کبدی یا انتقال دارو به کبد استفاده می‌شود. با این وجود، تخریب سریع این وزیکول‌ها در محیط خارج سلولی موجب کاهش اثر آنها بر کبد می‌شود.

پژوهشی که به دلیل غلبه بر این مشکل توسط تیم پژوهشگران متشکل از دکتر حسین بهاروند، دکتر سورا مردپور، محمد حسین قانیان و همکارانشان در پژوهشگاه رویان و دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شده، نشان می‌دهند:« طی ترکیب پلی‌اتیلن‌گلیکول با وزیکول‌های ترشحی سلول‌های مزانشیمی، کره‌های وزیکولی محصور شده در پلی‌اتیلن‌گلیکول به‌دست آمد. بنابراین با تخریب تدریجی پلی‌مر محصور کننده، وزیکول‌ها به تدریج و طی یک ماه آزاد می‌شوند.»

 همچنین چهار هفته پس از تزریق وزیکول‌های محصور شده به حیوان مدل آزمایشگاهی مبتلا به فیبروز کبدی، کبد حیوان برداشته شد و با روش‌های آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت.

دکتر بهاروند و همکارانش می‌گویند:« استفاده از وزیکول‌های ترشحی محصور شده با پلی‌مر، نسبت به روش مرسوم موجب بهبود وضعیت درمانی کبد حیوانات مدل می‌شود. استفاده از این روش جدید باعث بهبود ۴۰ تا ۵۰ درصدی اثر ضد فیبروزی، ضد التهابی، ضد مرگ سلولی (آپوپتوزیس) و بازسازی کبد توسط وزیکول‌های ترشحی سلول‌های بنیادی مزانشیمی شده است.»

نتایج این پژوهش نشان می‌دهد:« می‌توان از وزیکول‌های ترشحی سلول‌های بنیادی مزانشیمی به‌عنوان درمان موثری برای ضایعات کبدی استفاده کرد. همچنین استقاده از روش محصور کردن این وزیکول‌ها در پلی‌مر، به‌عنوان روشی برای طولانی‌تر و اثربخش‌تر کردن استفاده از آنان در روندهای درمانی معرفی شد.»

نتایج این پژوهش در در مجله بین‌المللی ACS Applied Materials & Interfaces به چاپ رسیده است.

انتهای پیام