به گزارش ایسنا، فریدون فروغی به داشتن صدایی تیز، خش‌دار و دلنشین مشهور بود؛ صدایی که در عین حال قدرت بیان احساس و رنج را به شنونده منتقل می‌کرد.

او نه فقط خواننده، بلکه نوازنده و آهنگساز هم بود؛ همین ویژگی هم موجب شد بتواند ارتباطی نزدیک میان ساز و آواز برقرار کند. 

عمدتا از صدای فروغی به عنوان بزرگ‌ترین نقطه قوت او یاد می‌شود؛ صدایی که در ترانه‌های عاشقانه، غمگین، اجتماعی، هویت و قدرتِ احساس را جمع می‌کرد.

گفته می‌شود که نام فروغی، در کنار نام‌های فرهاد مهراد و کوروش یغمایی به عنوان پایه‌گذاران فضای جدی‌ و تاثیرگذار در موسیقی پاپ ـ راک ایران قرار داده می‌شود، اما با این حال نمی‌توان سال‌ها مقایسه این هنرمند با فرهاد را از جانب سایرین نادیده گرفت، چه بسا که برخی معتقدند این هنرمند همانند فرهاد می‌خواند، اما خودش در واکنش به این حرف‌ها می‌گفت: «هر خواننده‌ای سبک خاصی دارد … من و فرهاد هم همین‌طور. به هر حال آن موقع که من آواز می‌خواندم، فرهاد نامی آشنا نبود و به همین جهت من خواننده‌ای به نام فرهاد را نمی‌شناختم که از سبک او پیروی کنم.»

فروغی هنرمندی بود که در زمان خودش سبک و سیاق جدیدتری را در موسیقی ایران دنبال کرد و در همین راستا بر تکثر ژانرها در موسیقی تاکید داشت و می‌گفت «در هر مملکتی همه نوع موسیقی باید باشد و هر کسی از هر موسیقی که می‌خواهد باید بتواند لذت ببرد. … هنر به احساس آدم بستگی دارد. هیچگاه نمی‌توان گفت در شرایط فعلی چه نوع موسیقی باید برای مردم ارائه کرد.» 

حال اکنون که در ۲۴ سالگی سالروز درگذشت این هنرمند به سر می‌بریم، نگاهی خواهیم داشت به یک نمونه از آثار مطرح او.

پروانه من

این قطعه یکی از مشهورترین ترانه‌های عاشقانه‌ فروغی است که فضایی غمگین، شاعرانه و صادقانه دارد و از عشقی از دست‌رفته می‌خواند. او «پروانهٔ من» را با موسیقی تورج شعبان‌خانی، برای یک فیلم اجرا کرد. پس از اکران فیلم، صفحه‌های این ترانه، در صفحه‌فروشی‌های معروف عرضه شد و در پی آن فریدون فروغی به شهرت رسید. 

انتهای پیام