به اعتقاد محمدعلي سپانلو، مهم‌ترين دستاورد فرهنگي دولت خاتمي، معقول شدن مساله‌ي سانسور و به حساب آمدن نويسنده‌هاست. اين شاعر به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: سانسور در دوره‌هاي قبلي گاهي اصلا باعث خنده بود، اما در اين دوره وضعيت معلوم شد و آن ايرادهاي نامعقول قبلي ديگر نبودند. او با اشاره به اين‌كه اين موضوع باعث ايجاد رونق نسبي كتاب در دوران خاتمي شده است، افزود: در كنار آن، تئاتر هم وضعيت بهتري پيدا كرد؛ براي آن‌كه تا سال 69، 70 وضعيت تئاتر بد نبود، اما ناگهان آن‌قدر سخت گرفتند كه چند سال برنامه‌اي نبود. اركستر سنفونيك و موسيقي هم گشايش‌هايي پيدا كردند كه در اين‌ها بحثي نيست و فكر نمي‌كنم كسي مخالف اين برداشت باشد كه همه چيز منطقي پيدا كرد - منطقي كه نداشت - و با نگاه به آمار كتاب‌هاي منتشرشده هم اين مساله را مي‌بينيم. سپانلو در ادامه‌ي اين مطلب يادآور شد: قبلا وقتي به دنبال كتابمان بوديم كه چرا اجازه نمي‌دهند منتشر شود، كسي نشسته بود و فقط نگاه مي‌كرد. طبيعتا عملكرد دوران خاتمي از لحاظ كتاب كه من در آن متضرر مي‌شدم، مساله‌ي اساسي بود. به دعوت انجمن قلم به آمريكا رفته بوديم و آنجا از ما پرسيدند درست است كه در ايران آزادي نيست؟ من گفتم تنها چيزي كه مي‌توانم بگويم اين است كه پنج هزار صفحه شامل هشت جلد كتاب كه از من در وزارت ارشاد مانده بود، در اين دوران اجازه گرفت و گرچه به‌صورت زخمي و بخش‌هايي از آن سانسور شد، اما بهتر از اين بود كه قبلا ما اصلا انگار وجود نداشتيم. او با ابراز اميدواري كه اين روند همچنان ادامه يابد، گفت: ‌كتاب‌هاي ما چاپ شد و هيچ فسادي هم به وجود نيامد. در اين دوران با نويسنده معقول و بدون قضاوت قبلي برخورد كردند كه اين از دستاوردهاي دولت خاتمي است. بخش خلاقه‌ي ادبيات ايران در دوره‌ي مصطفي ميرسليم مثل زمان رضا پهلوي كه فقط آثار تحقيقي در مي‌آمد، داشت تعطيل مي‌شد كه اين‌ بي‌شك در اين هشت ساله درست شد. سپانلو سپس درباره‌ي تاثير شخصيت فرهنگي خاتمي در اين زمينه گفت:‌ اين قطعا تاثير داشت و اگر خاتمي وزير ارشادي نمي‌گذاشت كه مناسب عمل كند، دستاوردها حاصل نمي‌شد. در زمان وزارت ارشاد دولت قبل از خاتمي، در مجلس گفتند كتابي اشكال دارد و وزير بدون تحقيق رفت در مجلس و معذرت خواست كه هيچ توهيني به اهل كتاب، بزرگ‌تر از اين نبود. ضمن اينكه خاتمي يك سر و گردن از همكارانش بالاتر بود و بعضي همكاران او آن قدرت اعتقادي را نداشتند و كار اداري مي‌كردند. وي در ادامه متذكر شد: در آن دوران ما انگار وجود نداشتيم، اما در اين هشت سال مي‌گفتند اين قسمت حذف شود و باز جاي چانه‌زني بود. جالب اين كه قبلا سالي يك كتاب را اجازه مي‌دادند كه بگويند به كتاب‌هاي ما مجوز مي‌دهند، اما هيچ‌وقت صداي آدم به جايي نمي‌رسيد، فقط ادب به خرج مي‌دادند، در حرف آدم نمي‌پريدند و صبر مي‌كردند تا حرفت تمام شود و بروي. زماني به يكي از مسؤولان گفتم ما صبر مي‌كنيم؛ و صبر كرديم و تحول هم ايجاد شد. كتاب‌ها هم باعث فاجعه نشد، بلكه شايد با انتشار آن‌ها، جامعه معقول‌تر شد. انتهاي پيام