به گزارش ایسنا، مهدی از همان نخستین روزهای خدمت سربازی، با روحیه‌ای مسئولانه و عشق به سلاحی که در اختیار داشت، در نقش خدمه توپ پدافندی با دقت و وسواس مثال‌زدنی کار می‌کرد. هیچ‌گاه اجازه نمی‌داد غبار یا نقصی بر سلاحی که حافظ جان مردم بود بنشیند. بارها و بارها دیده شد که ساعت‌ها بعد از پایان شیفت، مشغول تمیزکاری و روغن‌کاری توپ می‌شد تا مطمئن باشد در لحظه شلیک، کوچک‌ترین نقصی پیش نمی‌آید.

او تنها یک سرباز نبود؛ مهدی معلمی مهربان برای سربازان تازه‌وارد بود. با صبر و حوصله آموزش می‌داد، اما در روزهای سخت و پرخطر، بیشتر کارها را خودش انجام می‌داد تا مبادا بی‌تجربگی دوستانش باعث حادثه‌ای شود. در میان صدای آژیرها و تهدید حملات دشمن، مهدی ستون آرامش یگان بود؛ هر بار که با خانواده تماس می‌گرفت، با لحنی مطمئن و پر از آرامش می‌گفت:
«نگران نباشید… من خوبم، اینجا همه چیز تحت کنترله.»

سرانجام در شامگاه ۳۰ خرداد ۱۴۰۴، هنگام حمله ناجوانمردانه و وحشیانه رژیم تروریستی صهیونیستی به منطقه اندیمشک، مهدی صفدری در حالی‌که همچنان در خط مقدم دفاع و آماده‌سازی توپ پدافندی بود، بال‌های پرواز به سوی آسمان گشود و به جمع شهدای مدافع وطن پیوست.

نام او برای همیشه به‌عنوان پهلوانی بی‌ادعا و سربازی فداکار در تاریخ این سرزمین خواهد درخشید؛ جوانی که از تشک کشتی تا سنگر دفاع از وطن، مردانگی را معنا کرد و امنیت امروز ایران را با خون پاک خود امضا کرد.

انتهای پیام