احسان حدادی با کسب مدال نقره پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی هانگژو کفش های خود را از پا درآورد و داخل دایره پرتاب مسابقات بر روی پرچم سه رنگ ایران سجده کرد و با چشمانی اشک بار از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد؛ اما این قهرمان فراموش نشدنی از ابتدای حضورش در عرصه قهرمانی تاکنون به افتخارات کم نظیری دست پیدا کرد و به یکی از ستاره های تاریخ ورزش ایران بدل شد. احسان حدادی، نامی است که هیچگاه نمی توان فراموش کرد. در ادامه به چند پرده از خاطرات این قهرمان بزرگ اشاره خواهیم کرد.

۱- مانیل – فیلیپین - سال ۲۰۰۳

آن روزها عباس صمیمی، تک ستاره و یکه تاز دوومیدانی و پرتاب دیسک ایران بود. تیمی ۱۶، ۱۷ نفره به قهرمانی آسیا در مانیل رفته بودند و نتیجه اش تنها تک مدال نقره مرد بلند قامت ورزش ایران – عباس صمیمی بود. وقتی رفتیم فرودگاه مهرآباد برای استقبال، حسین جلالی(رئیس وقت فدراسیون) به جای اینکه از شکستها و ناکامی ها بگوید، رو حاضرین گفت:« این پسره، جوونه تو پرتاب دیسک، حدادی، خیلی خوب پرتاب کرد. ۵۶ و خورده ای انداخت. دیسک سه کیلویی رو. هنوز جوانانه. این خوب میشه. خیلی خوب.» چندان به حرف او گوش نکردیم و این گوشمان در شد و گوش دیگر دروزاه و حتی اسمش را هم به خاطر نسپردیم؛ اما این نخستین آشنایی، اولین پرده از قهرمانی شد که اکنون پرافتخارترین ورزشکار ایران در بازیهای آسیایی است.

۲- گروستو – ایتالیا – سال ۲۰۰۴

احسان، قهرمان جوانان آسیا شده بود، آن هم پس از چند سال که قهرمان نداشتیم. پس از آن رفت برای رقابتهای جهانی. شهر کوچک گروستو در ایتالیا میزبان رقابتهای جوانان جهان بود. رکوردهایش پیش از سفر خوب بود، اما مدال طلا را باور نداشتیم و توقعی هم نبود. او به عنوان نخستین ایرانی در آن مسابقات به مدال طلا رسید و برای نخستین بار نام و پرچم ایران در عرصه جهانی دوومیدانی دیده و سرودش شنیده شد. حالا احسان را بیشتر از پیش شناختیم.

۳- اینچئون – کره جنوبی - سال ۲۰۰۵

۹ سال بود هیچ مردی در آسیا نتوانسته بود رکورد "وو تائو فو" چینی در پرتاب دیسک را که رکورد آسیا بود، بشکند. رکورد کمی بیشتر از ۶۵ متر بود. احسان حدادی هم به تازگی از رده سنی جوانان به بزرگسالان آمده بود و برای دومین بار به رقابتهای قهرمانی آسیا در اینچئون کره جنوبی رفته بود. حدادی که این بار عنوان قهرمان جوانان جهان را یدک می کشید، با رکورد ۶۵ متر و ۲۵ سانتی متر، خودش را به عنوان مرد اول پرتاب دیسک آسیا معرفی کرد. حالا او آمده بود تا در رده بزرگسالان هم سری میان سرها درآورد. او با این رکورد پس از ۳۰ سال مدال طلای پرتاب دیسک آسیا را به ایران آورد. پس از مرحوم جلال کشمیری؛ و در ضمن رکورددار جدید پرتاب دیسک قاره کهن شد.

۴- دوحه – قطر – سال ۲۰۰۶

رسیدیم به بازیهای آسیایی. اولین تجربه اش در بازیهای بزرگ آسیایی بود. کار چندان سختی نداشت، چون هرکس که بود، به گرد پای حدادی هم نمی رسید. او آن شب، مقابل چشمان قطری ها که میزبان بازیهای سال ۲۰۰۶ بودند، شاخ یکی از بهترین دوومیدانی کاران قطری را شکست و بالاتر از او به مدال طلا رسید تا به همه ثابت کند قهرمانی جدید در پرتاب دیسک دنیا درحال شکل گرفتن است. اندک اندک احسان حدادی به قهرمانی شش دانگ تبدیل می شد.

۵- اوزاکا – ژاپن – سال ۲۰۰۷

اوزاکا ۲۰۰۷، نخستین تجربه حدادی در رقابتهای جهانی بود. رفته رفته رکوردهایش خوب شده بود و از مرز ۶۶ متر هم گذشته بود. همه به او امیدوار شده بودند. با این حال در مقدماتی خوب پرتاب کرد و به فینال رسید، اما در فینال ششم، هفتم شد و با همین افتخار به خانه برگشت که برای نخستین بار یک ایرانی به فینال یکی از مواد دوومیدانی در رقابتهای جهانی رسیده است. آن روز ما به این موضوع افتخار می کردیم که او به فینال جهان رسیده است.

۶-  پکن – چین – سال ۲۰۰۸

سال ۲۰۰۸ برای احسان سال پر فراز و نشیبی بود. حدادی در این سال فقط با حرفه‌ای‌ها در اروپا مسابقه می‌داد و در یکی از رقابتهای مهم در استونی رکوردهای آسیا را به جایی رسانده بود که فکرش را نمی کردیم. ۶۹ متر و ۳۲ سانتی متر. رکوردی که همچنان رکورد قاره آسیا محسوب می شود. او در آن سال در گرندپری ها خوش درخشیده بود و همه را گرفته بود. همه در ایران می گفتند او شانس ما در المپیک پکن است، اما یک ماه مانده به بازیها گویا بلا نازل شد. وقتی یک هفته قبل از المپیک در هتل المپیک تهران به دیدنش رفتم، منتظر ماندم تا تمرینش تمام شود. تمام شد و آمد به لابی. کمی صحبت کردیم و شروع به گریه کرد. می گفت دستم درد می کند. همه زحماتم درحال بر باد رفتن است. مقدماتی المپیک پکن در ورزشگاه آشیانه پرنده که شروع شد، آنقدر بد پرتاب کرد که حتی به فینال هم نرسید. چندین متر کمتر از رکوردی که چند ماه قبل زده بود. مغموم و سرگشته بود. وقتی پس از رقابت به خبرنگاران ایرانی رسید، دوباره گریست و بر زمین افتاد. در پکن وقتی حدادی را می دیدیم، چهره ای داشت که گویا از شهری مصیبت زده آمده است.

۷- گوانگجو – چین – سال ۲۰۱۰

دست تقدیر دو سال بعد احسان را باز به چین برد، این بار برای بازیهای آسیایی. وضعیتش خوب بود و این دومین بازیهای آسیایی عمرش بود. مدال بازیها برایش با ارزش بود. می خواست با یک رکورد خوب طلا بگیرد. همین طور هم شد. به گوانگجو رفت و با پرتاب ۶۷ متر و ۹۹ سانتی متر هم رکورد بازیها را شکست و هم توانست دومین مدال طلای با ارزش بازیهای آسیایی را بدست آورد. اما همچنان دستش اذیتش می کرد و به صورت کامل خوب نشده بود، ولی باز هم بهترین ایران و آسیا بود. این رکورد همچنان بهترین رکورد پرتاب دیسک بازیهای آسیایی محسوب می شود.

۸- دائه‌گو – کره جنوبی – سال ۲۰۱۱

مصدومیتش کتفش کاملا برطرف شد بود. دوباره داشت به روزهای اوج باز می گشت. رکوردهای قابل قبولی در رقابتهای جایزه بزرگ داشت. البته اگرچه برخی روی مخش رژه می رفتند و حسابی او را عصبی کرده بودند، اما با این حال در رقابتهای جهانی سال ۲۰۱۱ در دائه‌گوی کره جنوبی شرکت کرد. کسی چندان توقع مدال از او نداشت، اما خودش داشت. احسان این بار نیز به کره جنوبی رفت. رکوردهای او در بهترین سطح نبود، اما عزم و اراده بالایی داشت. او در رقابتهای جهانی سال ۲۰۱۱ در شرایطی که پرتابی بالاتر از ۶۶ متر داشت، درجایگاه سوم دنیا قرار گرفت تا یکی از باارزش ترین مدالهای زندگی اش و یکی از باارزش ترین مدالهای تاریخ ورزش ایران را گرفته باشد. آری این بار حدادی وارد سطح اول دوومیدانی دنیا شده بود. سطح مدال داران.

۹- لندن – انگلیس – سال ۲۰۱۲

این سال رنگ و بوی دیگری برای احسان داشت. سال المپیک بود. همان المپیکی که تلخ ترین روزها را برایش تداعی می‌کرد، اما این بار آمده بود تا انتقامش را بگیرد. از همان روزهای ابتدایی سال، در هر مسابقه ای که رفت، پرتابهای بلند و خوبی داشت. رکوردهایش پیش از المپیک در رنک دوم دنیا بود. احسان این بار حرفه‌ای تر و پخته تر از گذشته شده بود. چندان بی گدار به آب نمی زد و کارش حساب و کتاب داشت. برای شرکت در هر رقابتی دلیل داشت و برای شرکت نکردنش دلیلی بیشتر. سه ماهی به اروپا رفت. حتی برای دیدن خانوده اش نیز به ایران نیامد. تمرکز کرده بود. این بار نه برای مدال که برای طلای المپیک. می‌دانست باید طلا را نشانه برود، تا روی سکو باشد. رقیبان گردن کلفتی داشت. همه آماده وقبراق. اما احسان آماده تر و قبراق تر بود. روز مسابقه، رقابتش همزمان شده بود با رقابت بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی در وزنه برداری و قاسم رضایی در کشتی فرنگی. آنها شانس‌های بیشتری برای مدال داشتند. بیشتر مسئولان هم برای تشویق آنها رفته بودند. اما در همان سالن وزنه برداری، درحالی که بهداد و سجاد برای گرفتن مدالهایشان به روی سکو آمدند، آنچه شور و شعفی مضاعف در بین ایرانیان ایجاد کرد، صدای بلندی بود که می گفت: «احسان مدال گرفت. احسان نقره گرفت. احسان به مدال المپیک رسید. احسان ...» بله احسان حدادی در بازیهای المپیک لندن به اوج دوران ورزشی خود رسید و با رکورد ۶۸ متر و ۱۸ سانتی متر به مدال نقره بازیها رسید. این بازیها اوج قله قهرمانی احسان حدادی بود.

۱۰- پرده پایانی

اگرچه حدادی تا ده سال پس از بازیهای المپیک لندن در چرخه رقابتهای ورزشی حضور داشت، اما هیچگاه نتوانست به اوجی که در لندن گرفت بازگردد. حدادی در دو دوره بعدی بازیهای المپیک در برزیل (۲۰۱۶) و توکیو(۲۰۲۰) حتی از دور مقدماتی هم صعود نکرد، اما در دو دوره بازیهای آسیایی کره جنوبی (۲۰۱۴) و اندونزی ( ۲۰۱۸) به دو مدال طلای ارزشمند رسید تا جمع مدالهای طلای او در بازیهای آسیایی به عدد چهار برسد.

حدادی پس از حدود ۲۰ سال حضور در ورزش قهرمانی ایران، درآخرین آوردگاه قهرمانی خود در بازیهای آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو چین شرکت کرد و این بار پس از حسین رسولی دیگر قهرمان ایرانی، به مدال نقره بازیها دست پیدا کرد؛ مدالی که حسن ختام خوب برای این ورزشکار تاریخ ساز ایرانی بود.

یادداشت مهمان _ محمدرضا آخوندی

انتهای پیام