به گزارش ایسنا، طاهره ایبد، نویسنده ادبیات کودک و نوجوان به مناسبت روز جهانی کتاب کودک در دیدار نوروزی ۱۴۰۴ انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، یادداشتی با عنوان «جیغ‌های خاموش» نوشته است که متن آن در ادامه می‌آید: « کودکان با جیغ به دنیا می‌آیند؛ جیغ، نخستین صدای زندگی‌ است، اولین اعلام حضور در جهان.
اما اگر کودکی از فریاد زدن محروم شود، اگر فریادش در گلو خفه شود، چه اتفاقی می‌افتد؟

 من بچه‌ای بی‌جیغ بودم؛ نمی‌توانستم فریاد بزنم؛ نه از ترس، نه از درد، نه از شادی، نه هیجان، نه حتی برای هشدار دادن.
در کودکی، حق فریاد زدن از ما گرفته شد.

 وقتی تیغ‌ریزه‌های جیغ، راهی به بیرون پیدا نکند، در گلو فرو می‌رود، صدا را می‌سوزاند. آدم را خاموش می‌کند، و من دلم می‌خواست راهی، جایی برای بیرون ریختنشان پیدا شود.

 نمی‌دانم چندساله بودم که صدای فریادهای خفه‌شده‌ام را میان واژه‌های قصه‌ها شنیدم. از آن زمان، هر بار کتابی می‌خواندم، فریادهایم سر باز می‌کرد و من رها می‌شدم.

 وقتی داستان آلیس در سرزمین عجایب را از رادیو شنیدم، خارزار اطرافم باغی شد پرماجرا و پرهیاهو.
من، آلیسی شدم که باید کوچک و بزرگ می‌شد تا شرایط را تغییر بدهد. از آن‌ پس، بارها از خانه‌ی بی‌صدا گریختم و به دنیای پرصدا و پررنگ داستان‌ها پناه بردم. تجربه‌ی زیسته‌ی نویسندگان را زیستم، در قالب شخصیت‌ها فریاد زدم، و از سکوتِ درماندگی، به باورِ تغییر، به صدای خودم رسیدم.

 کتاب‌های کودک پر از فریادند؛ فریادهایی از جنس هیجان، شادی، ترس، خشم، هشدار، اعتراض...
آن‌ها به کودکان حق می‌دهند احساس کنند، بترسند، بخندند، انتقاد و اعتراض کنند؛ همان‌طور که جوجه اردک زشت، لباس جدید امپراتور، شازده کوچولو، ماتیلدا و هزاران داستان دیگر که نویسندگانشان با احترام به حقوق کودک نوشته‌اند.

 واژه‌های کتاب‌های کودک، فقط واژه نیستند؛ کلیدهایی‌اند که قفل پناهگاه تخیل را باز می‌کنند تا کودکان، در جهانی موازی، زندگی دیگری را تجربه کنند، لذت ببرند و به درک عمیق‌تر و گسترده‌تر از زندگی برسند.
جهانی که بذر لطیف دوست داشتن خود، دوست داشتن دیگری و تمام موجودات هستی در آن کاشته می‌شود.
جهانی که  بچه‌ها در آن، صدا دارند و صدایشان شنیده می‌شود، و زندگی شاد، در آن ممکن.

 در جهانی که حق زیست شادمانه از بسیاری از کودکان و نوجوانان گرفته شده، و به فریادهای اعتراض با خشونت و گلوله پاسخ داده می‌شود، کتاب‌ها، فریادهایی از جنس واژه‌اند که در برابر فراموشی می‌ایستند، خاموش نمی‌شوند، حتی اگر دهان‌ها بسته بمانند.

 و ما، که زندگی را همین حوالی می‌خواهیم،
برای شادی کودکان، برای ترس‌هاشان، برای خشم‌ها و اعتراض‌هاشان... قلم می‌زنیم تا بچه‌ها زیبایی زندگی را در زیستی همدلانه بیابند و «نجات‌دهنده را در آینه» ببینند.

به امید روزی که صدای خنده‌ی کودکان، بلندتر از هر فریادی شنیده شود.»

انتهای پیام