به گزارش ایسنا، هشدارهای تخلیه رژیم صهیونیستی به مردم غزه به صورت ناگهانی و به شکل برگه‌هایی از آسمان فرو می‌ریزند، یا این که هزاران گوشی را به صدا در می‌آورند. این پیام‌ها در شبکه‌های اجتماعی نقشه‌های گیج‌کننده‌ای به سمت ویرانی و ناامیدی بیشتر را نشان می‌دهد.
ارتش رژیم صهیونیستی این‌ها را «دستور تخلیه» می‌نامد و می‌گوید هدف آن‌ها حفاظت غیرنظامیان از خطر است. اما برای جمعیت ۲.۱ میلیون نفری ساکن غزه، این پیام‌ها منادی رنج هستند؛ جابه‌جایی‌های مکرر، عجله‌ای درمانده برای جمع‌آوری کودکان و سالخوردگان و سپس، راهپیمایی آرام و تحقیرآمیزی به سمت گوشه ویران‌شده دیگری از این منطقه محاصره‌شده.
روزنامه فایننشال تایمز در گزارشی با این مقدمه نوشت: صدها مورد از این دستورهای تخلیه، از جمله ۳۰ مورد اخیر را که از زمان نقض آتش‌بس با حماس در ماه مارس صادر شده‌اند را بررسی کرده است. این بررسی نشان می‌دهد که چگونه اسرائیل که به ارتش خود اجازه داده کل غزه را اشغال کند، شکل این منطقه را تغییر داده و روز به روز زمین کمتری برای فلسطینی‌ها باقی گذاشته است.
بررسی‌های این رسانه نشان داده که بیش از چهار پنجم غزه که حتی پیش از جنگ ناشی از عملیات «طوفان الاقصی» در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ که توسط حماس علیه اراضی اشغالی انجام شد، یکی از متراکم‌ترین مناطق جهان بود، اکنون تحت پوشش مناطق نظامی رژیم صهیونیستی و دستورهای تخلیه قرار دارد.
فایننشال تایمز نوشت: با این حال، کار اسرائیل هنوز تمام نشده. دولت «بنیامین نتانیاهو» پیشنهاد داده که می‌خواهد کل جمعیت را به گوشه‌ای کوچک در جنوب غزه در نزدیکی مرز مصر براند و بقیه منطقه را نیز ممنوعه اعلام کند.
ناظران بین‌المللی هشدار داده‌اند که اجبار ساکنان غزه به حرکت به سمت جنوب، به سوی زمین‌های بی‌آب و علف بیابانی بدون آب جاری، برق یا حتی بیمارستان معادل پاکسازی قومی است. فلسطینی‌ها می‌ترسند که این مقدمه‌ای برای اخراج کامل آن‌ها از غزه باشد.
رژیم صهیونیستی پیشتر بخش عمده‌ای از شمال غزه را به طور کامل ویران کرده است. اما اکنون هفته‌هاست که نظامیان ارتش اشغالگر همچنان در حال تخریب منطقه جنوبی «محور موراگ» است. نام این گذرگاه منتسب به یک گذرگاه اسرائیلی است که بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۲۰۰۵ وجود داشت، یعنی زمانی که رژیم صهیونیستی پس از دهه‌ها اشغال پرهزینه و خون‌بار از غزه خارج شد.
آنچه باقی مانده، فاقد منابع لازم برای بقای زندگی انسان‌هاست؛ شهر مرزی رفح که روزی پررونق بود، اکنون بیشتر به تلی از ویرانه‌ها تبدیل شده و زمین‌های شنی اطراف آن عاری از درخت و عریان است. در آن‌جا نه آب شیرین وجود دارد و نه برق.
در حال حاضر، محور موراگ ویرانه‌های رفح را از خان یونس، شهر بزرگ دیگری در باریکه غزه جدا می‌کند. خان یونس که زمانی پایگاه حماس محسوب می‌شد و رژیم صهیونیستی غیرنظامیان را مجبور به ترک آن کرده است.
آماده سازی زمین‌های بایر جنوب برای اسکان اجباری
این رسانه همچنین نوشت: تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهد که اسرائیل در حال آماده‌سازی زمین‌های جنوب این گذرگاه برای حضور بلندمدت‌تر است. به نظر می‌رسد که بخش‌هایی از زمین‌ها پاکسازی و برای ایجاد پاسگاه‌های نظامی آماده شده‌اند که با خاکریز محافظت می‌شوند.
نقشه‌ای که ارتش اشغالگر منتشر کرده، سه نقطه توزیع کمک‌های انسانی را نشان می‌دهد که در امتداد این گذرگاه ایجاد شده و بخشی از طرح توزیع کمک‌ها از طریق «بنیاد بشردوستانه غزه» با کمک آمریکا است که نظامیان خارجی و صهیونیست بر توزیع کمک‌ها نظارت دارند.
سازمان ملل هشدار داده است که این طرح مقدمه‌ای برای جابجایی گسترده است، چراکه تمرکز نقاط توزیع در امتداد این گذرگاه، خانواده‌های گرسنه را وادار به رهاسازی سرزمین‌های خود در شمال کرده و آن‌ها را روانه سفری پرخطر به سمت جنوب می‌کند؛ آنچه در این‌جا انتظارشان را می‌کشد، ازدحامی خفقان‌آور و یکی از انبوه‌ترین تراکم‌های انسانی در جهان است. برخلاف دیگر مناطق پرجمعیت شهری، مانند زاغه‌های جنوب آسیا، در این‌جا نه بهداشتی وجود دارد و نه آب جاری.
در بخش پایانی این گزارش مطرح شد: حتی با خوشبینانه‌ترین محاسبات، هر یک از غیرنظامیان خسته از جنگ، فضای فیزیکی کمتری از یک اتاق کوچک برای بقا خواهد داشت. اگر زمین‌های غیرقابل استفاده، مانند خرابه‌ها، باتلاق‌ها، جاده‌ها یا زباله‌دانی‌ها را مستثنی کنیم، فضای باقی‌مانده برای هر فلسطینی حتی کمتر از اندازه یادشده خواهد بود. این فضا در بدبینانه‌ترین حالت می‌تواند به اندازه یک اتاق نشیمن باشد.
انتهای پیام
نظرات