در دهه‌های گذشته، جهانی‌سازی با وعده‌ی رشد و رفاه، به رؤیای بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه بدل شد. اما واقعیت، برای بسیاری از آن‌ها تلخ‌تر بود. در نیجریه، شرکت‌های نفتی خارجی سال‌هاست منابع طبیعی را استخراج می‌کنند، اما پالایشگاه بومی هنوز رویا است. در مکزیک، کارخانه‌های خودروسازی جهانی خودرو می‌سازند، ولی مهندسان محلی تنها قطعات ساده را تولید می‌کنند. این تضاد، نتیجه‌ی نسخه‌ای است که از دهه‌ی ۱۹۸۰ توسط نهادهایی چون بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول تجویز شد.