به گزارش ایسنا، فوتبال ایران یکی از شریف‌ترین فرزندانش را از دست داد؛ اکبر کارگرجم، متولد ۱۳۲۳ در تهران، فرزند دوم خانواده‌ای پنج‌نفره، مردی که از کوچه‌های خاکی بهجت‌آباد به قله فوتبال ایران رسید. محله‌ای که در آن کنار دوستانش محمدرضا عادلخانی، حسین فرزامی و عباس کردنوری و ... توپ می‌زد و بعد همراه همان نسل طلایی، تاریخ تاج را نوشت.

کارگرجم از ستون‌های استقلال در دهه ۴۰ و ۵۰ بود. بازیکنی با هوش بالا، تکنیک مثال‌زدنی و آرامشی که همیشه در بازی‌هایش موج می‌زد. او با استقلال قهرمان آسیا شد، با تیم ملی جام ملت‌های آسیا را فتح کرد و در المپیک مونیخ برای ایران جنگید. درخشش او برابر کره شمالی که آن زمان «طوفان زرد آسیا» نام داشت، هنوز در خاطره فوتبال ایران مانده است.

سال ۱۳۵۲ نقطه اوج دوران فوتبالی‌اش بود. همان سالی که در جام تخت جمشید چنان درخشید که کارشناسان او را مرد سال فوتبال ایران و بهترین مدافع کشور نامیدند؛ نسلی که فوتبال را نه برای شهرت، بلکه برای عشق بازی می‌کردند و پیراهن تیم‌شان را با ایمان به تن می‌کردند.

آنچه تلخ است اما نه فقط رفتن این مرد، بلکه روزهای سختی است که پشت سر گذاشت. سال‌ها بعد از خداحافظی، در فروردین ۱۳۹۵، او در گفت‌وگویی بیان کرده بود: «سرطان مری دارم. با هزار قرض گرفتن خودم را درمان می‌کنم. بیمه هم همه هزینه‌ها را پرداخت نمی‌کند و خیلی مواقع از جیبم پول می‌دهم. این روزها بیشتر شیمی درمانی و پرتو درمانی انجام می‌دهم.»

اکبر کارگرجم، مردی که روزی جام‌ها را بالای سر می‌برد و برای ایران افتخار می‌ساخت، در سال‌های آخر با درد بیماری و تنگنای مالی دست‌وپنجه نرم می‌کرد. داستان او، تنها قصه یک پیشکسوت نیست؛ قصه نسلی است که فوتبال ایران بر دوش‌شان بنا شد اما در روزگار پیری، کمتر دستی به یاری‌شان دراز شد.

رفتن او یادآور این حقیقت تلخ است که فوتبال ما، هنوز قدردان مردانی نیست که راه را ساختند. «سیم خاردار» فوتبال ایران، با نجابت زیست، با وقار جنگید و در سکوت رفت؛ همان‌گونه که در زمین همیشه آرام و بی‌ادعا بود.

پیکر اکبر کارگرجم سه‌شنبه ساعت ۱۰ در ورزشگاه شیرودی بدرقه می‌شود و سپس در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده خواهد شد؛ مردی از نسل خاکی‌ها، با دلی پر از درد و افتخار، روحش شاد و یادش ماندگار.

انتهای پیام