به گزارش ایسنا، «زهـران ممدانی» پس از انتخاباتی استثنایی از هر جهت، به اولین شهردار مسلمان شهر نیویورک، قطب مالی ایالات متحده آمریکا تبدیل شد. این نامزد جوان دموکرات توانست در این رقابت‌ها بر «اندرو کومو» دموکرات، فرماندار سابق ایالت نیویورک به مدت ۱۱ سال که به صورت مستقل و با حمایت گسترده لابی‌های پول و تجارت شهر و همچنین حمایت سیاسی آشکار «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا وارد رقابت شده بود، پیروز شود؛ این در حالی است که ترامپ و ممدانی پیش از این در موارد متعددی، از جمله در طول همه‌گیری «کووید-۱۹»، به شدت علیه یکدیگر موضع‌گیری کرده بودند.
تنها نکته استثنایی این انتخاب این نبود؛ این اولین باری بود که نیویورک شهرداری مسلمان به خود می‌دید. این اتفاق در انتخاباتی رخ داد که بیش از دو میلیون نفر از میان ۴.۷ میلیون رأی‌دهنده ثبت‌نام شده در شهر رأی دادند، آماری که از سال ۱۹۶۹ بی‌سابقه بود.
کمپین ممدانی از نظر بسیاری «چپ‌گرایانه رادیکال» تلقی می‌شد؛ او وعده داده بود که مالیات بر ثروتمندترین ساکنان شهر را افزایش دهد تا پول لازم برای بهبود خدمات به طبقه متوسط را فراهم کند، از جمله رایگان کردن اتوبوس‌های حمل و نقل عمومی و افزایش سرعت آنها، با توجه به این واقعیت که از هر ۵ نفر ساکن نیویورک، یک نفر برای تأمین هزینه بلیت روزافزون وسایل نقلیه عمومی دست و پنجه نرم می‌کند.
ممدانی همچنین وعده داد که اجاره آپارتمان‌هایی که بخش بزرگی از درآمد شاغلان شهر را مصرف می‌کنند، تعلیق کرده و متعهد شد که حداقل دستمزد ساعتی را تا سال ۲۰۳۰ به تدریج به ۳۰ دلار افزایش دهد؛ در حالی که حداقل دستمزد فعلی در شهر نیویورک تنها ۱۶.۵۰ دلار است، رقمی که به گفته مؤسسه سیاست اقتصادی آمریکا، بر اساس هر «معیار معقولی برای زندگی در شهر» پایین تلقی می‌شود.
علاوه بر این، ممدانی متعهد شد که فروشگاه‌های متعلق به شهر برای تأمین امنیت غذایی ساکنان و همچنین ارائه مراقبت‌های کامل از کودکان تأسیس کند. ممدانی بلافاصله پس از اعلام پیروزی، اظهار داشت که این پیروزی، تفویض اختیاری برای اجرای نوع جدیدی از سیاست و ایجاد تغییری است که رأی‌دهندگان خواهان آن بودند.
زهـران ممدانی؛ لیست‌هایی از خشمگین‌ها
جای تعجب نیست که پیروزی ممدانی بسیاری از کسانی را که از تداوم وضعیت موجود ارتزاق می‌کنند، آزرده خاطر ساخت. به گزارش خبرگزاری «رویترز»، ثروتمندان و صاحبان شرکت‌های شهر در رأس ناراضیان قرار دارند؛ زیرا وعده‌های ممدانی مبنی بر افزایش مالیات بر ثروتمندان و شرکت‌های بزرگ، برخی کارشناسان را به پیش‌بینی مهاجرت ثروتمندان و شرکت‌ها از شهر واداشته است؛ امری که ممکن است وعده‌های شهردار جدید را مختل کند، زیرا در آن صورت او فاقد پولی خواهد بود که انتظار داشت از طریق مالیات بر ثروتمندان به دست آورد. علاوه بر این، «کتی هوکول»، فرماندار ایالت نیویورک که به جریانی «میانه‌روتر» در حزب دموکرات تعلق دارد، احتمالاً مانع از اجرای این طرح او خواهد شد، به ویژه در زمینه سیاست‌های اقتصادی.
علاوه بر ثروتمندانی که پیروزی ممدانی آنها را مضطرب کرد، پیروزی او به شدت رئیس‌جمهور آمریکا را نیز آزرده ساخت؛ ممدانی پس از پیروزی مستقیماً او را خطاب قرار داد و گفت: «می‌دانم که تماشا می‌کنی… صدای تلویزیونت را بلند کن.»
در مقابل، ترامپ شهردار منتخب را متهم به اتخاذ «گفتمان خشمگینانه» کرد و اشاره نمود که اگر ممدانی خواهان موفقیت است، باید «احترام بیشتری برای واشنگتن قائل شود.» ترامپ همچنین با متهم کردن ممدانی به پیروی از «دستور کار کمونیستی» ادعا کرد که ایالات متحده «بخشی از حاکمیت خود را در نیویورک از دست داده است» و انتخابات «به شیوه‌هایی غیرمنصفانه» برگزار شده است.
در مقیاس وسیع‌تر، اتهام «کمونیسم» یکی از مکررترین عبارات در سخنان ترامپ علیه ممدانی است، تا جایی که او در تلاشی برای منصرف کردن شهروندان از رأی دادن به ممدانی، تهدید کرده بود که بودجه فدرال شهر را «به جز حداقل میزان لازم» قطع خواهد کرد.
در پرتو این مسائل، پیروزی ممدانی که سناتور «برنی سندرز» آن را یکی از بزرگترین شگفتی‌های سیاسی در تاریخ معاصر آمریکا توصیف کرد و معتقد بود که ممدانی عملاً به یکی از رهبران حزب دموکرات تبدیل شده، به هیچ وجه یک پیروزی معمولی نیست؛ این پیروزی بازتاب تغییرات عمیق در سیاست آمریکا بود و شاید پژواک آن به خارج از ایالات متحده نیز کشیده شود.
این پیروزی نوید بازگشت سیاستمداران چپ‌گرا به اولویت دادن به اقتصاد و دغدغه‌های فقرا را داد، پس از آنکه گفتمان چپ در غرب کاملاً درگیر مسائل «آزادی‌ها و هویت‌های جنسی» شده بود و مشکلات بزرگتر شهروندان کم‌شانس‌تر را به طور آشکار نادیده می‌گرفت؛ نادیده‌انگاری‌ای که موجب تعمیق شکاف بین گفتمان چپ و توده‌ها شد.
از سوی دیگر، این پیروزی در شهری به بزرگی نیویورک همچنین نشان می‌دهد که توده‌ها شاید تشنه گفتمانی متفاوت از گفتمان راست‌گرایی باشند که در سال‌های اخیر به ویژه در ایالات متحده و به طور کلی در غرب، با قدرت زیادی به قدرت رسیده است.
و در نهایت، این پیروزی شاید نشان‌دهنده این واقعیت باشد که مردم در جهان غرب، دیدگاه‌های به شدت متفاوتی نسبت به نخبگان در خصوص مسئله فلسطین و رژیم اشغالگر دارند. در واقع، مواضع طرفدار فلسطین و ضد اشغالگر ممدانی در سال‌های گذشته مانعی غیرقابل عبور بر سر راه پیروزی او محسوب می‌شد، اما این بار، این موضع یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت ممدانی در شهری بود که بزرگترین کانون یهودیان جهان خارج از اراضی اشغالی محسوب می‌شود.
به نقل از روزنامه عبری «تایمز اسرائیل»، حمایت از رژیم صهیونیستی همواره به عنوان شرط پیروزی در آمریکا تلقی می‌شد، «اما ممدانی این سنت را شکست؛ او ائتلافی را تشکیل داد که شامل جریان اصلی یهودی نبود، از خشم دموکرات‌ها نسبت به اسرائیل به دلیل جنگ غزه استفاده کرد و در این کار موفق شد»؛ موفقیتی که اسرائیل و همچنین رئیس‌جمهور آمریکا دونالد ترامپ و ثروتمندان نیویورک را به شدت آزار داد.
صهیونیست‌های خشمگین
از این رو، پس از پیروزی ممدانی، اظهارات و مواضع خشمگینانه‌ای از سوی رژیم صهیونیستی چه از زبان مقامات و چه در روزنامه‌های عبری پیوسته صادر شد.
به گزارش روزنامه «جروزالم پست»، سیاستمداران اسرائیلی از تمام طیف‌های سیاسی نارضایتی عمیق خود را از پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک ابراز کردند. به عنوان مثال، «دنی دانون»، سفیر رژیم اشغالگر در سازمان ملل اظهار داشت: «انتخاب نامزد چپ‌گرا و ضد اسرائیلی، زهران ممدانی، به عنوان شهردار نیویورک ما را منصرف نخواهد کرد و اظهارات تحریک‌آمیز او ما را متوقف نخواهد ساخت. جامعه یهودی نیویورک و تمام ایالات متحده سزاوار امنیت و احترام هستند و ما به تقویت روابط خود با رهبران جامعه یهودی برای تضمین امنیت و رفاه آنها ادامه خواهیم داد.»
در همین حال، «شارون هاسکل» معاون وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی اظهار داشت که انتخاب ممدانی با توجه به سابقه او در سخنرانی‌های ضد اسرائیلی و یهودی‌ستیزی «بسیار نگران‌کننده» است و جامعه یهودی نیویورک «سزاوار رهبرانی است که از آنها محافظت کنند، نه رهبرانی که آنها را هدف قرار دهند.» «ایتامار بن‌گویر»، وزیر افراطی امنیت داخلی نیز اظهار داشت که انتخاب ممدانی به گفته او «همیشه یادآور شرمساری خواهد بود»، زیرا پیروزی او به این معنی است که «یهودی‌ستیزی بر منطق سلیم پیروز شده است» و ممدانی را «حامی حماس، متنفر از اسرائیل و آشکارا یهودی‌ستیز» توصیف کرد.
اظهارات بن‌گویر کاملاً مشابه اظهارات «آویگدور لیبرمن»، وزیر سابق و رئیس حزب «اسرائیل بیتنا» بود که گفت نیویورک «مردی نژادپرست و اسلام‌گرا را انتخاب کرده است که از حماس حمایت می‌کند، به اسرائیل حمله می‌نماید و غرب را مسئول تمام بحران‌های جهان می‌داند.»
فراتر از آن، لیبرمن معتقد بود که نیویورک «نماد جهاد خاموش» را انتخاب کرده است و حتی پا را فراتر گذاشت و از یهودیان نیویورک خواست تا به «وطن واقعی» خود در اسرائیل مهاجرت کنند؛ در حالی که «عوهاد تال»، عضو کنست و رئیس فراکسیون روابط اسرائیل-آمریکا در کنست اظهار داشت که نیویورک «رهبر اسلام‌گرای کمونیست و یهودی‌ستیز» را انتخاب کرده است.
همین لحن در پوشش مطبوعات عبری نیز حاکم بود، به طوری که یک مقاله سرمقاله در روزنامه برجسته عبری «هاآرتص» رویکرد رسانه‌های رژیم صهیونیستی اشغالگر به پیروزی زهران ممدانی را مسخره کرد و نوشت که آنها «ممدانی را به عنوان بزرگترین تهدید برای وجود ما به تصویر کشیدند، و استودیوهای خبری و همچنین شبکه‌های اجتماعی در اسرائیل پس از پخش یک آگهی انتخاباتی از ممدانی که در آن به زبان عربی سخن می‌گفت – زبانی که یحیی سنوار، رهبر جنبش مقاومت اسلامی حماس، صحبت می‌کند – دچار وحشت فراگیری شدند».
حتی پس از آنکه «باراک اوباما» رئیس‌جمهور پیشین آمریکا حمایت خود را از ممدانی اعلام کرد، طبق گزارش «هاآرتص»، تمام برنامه‌های گفتگومحور در «کانال ۱۲» اسرائیل، که یک شبکه غیردولتی است، ناگهان به جای اشاره به او با نام «باراک اوباما»، شروع به خطاب کردن او با نام «باراک حسین اوباما» کردند و بر کلمه «حسین» که دارای بار اسلامی است، تأکید می‌نمودند. یک مقاله سرمقاله دیگر در روزنامه «تایمز اسرائیل» نیز ممدانی را چنین توصیف کرد که «هیچ جای شکی باقی نگذاشت که حمایت او از فلسطینیان و امتناع او از به رسمیت شناختن مشروعیت اسرائیل به عنوان یک دولت یهودی، جوهر هویت و هدف سیاسی او را تشکیل می‌دهد.»
تمام این حملات از سوی رژیم اشغالگر در حالی صورت گرفت که ممدانی اعلام کرده بود مشتاق به همکاری با تمام رهبران یهودی در شهر نیویورک، چه مقامات منتخب، چه خاخام‌ها و چه رهبران جامعه مدنی است. او همچنین متعهد شد که از یهودیان نیویورک محافظت کرده، از آنها تجلیل و قدردانی کند و به آنها رفتار ویژه‌ای ارائه دهد و تأکید کرد که بودجه‌های جلوگیری از جرایم نفرت‌پراکنانه را ۸۰۰ درصد افزایش خواهد داد.
چرا اسرائیل می‌ترسد؟
زهران ممدانی هویت یا مواضع خود را پنهان نمی‌کند، و شاید به همین دلیل است که سخنان او تا این حد تأثیرگذار است. به گفته ممدانی، ایالات متحده آمریکا شریک اصلی در اشغال فلسطین توسط اسرائیل است، و مسئله فلسطین یک مسئله اصلی است، زیرا به گفته او، دیگر امکان ندارد در همه چیز پیشرو باشی مگر در مورد فلسطین.
ممدانی اظهارات پرشور خود مبنی بر حمایت قاطع از آرمان فلسطین را از زمانی که در دانشگاه بود آغاز کرد، و بر اساس گزارشی مفصل از روزنامه نیویورک تایمز، دوستان زهران در دانشگاه تأیید می‌کنند که هیچ شکی در مورد اشتیاق شدید او به مسئله اصلی که انتخاب کرده بود، یعنی مبارزه فلسطینیان علیه اشغال اسرائیل، نداشتند، تا حدی که او شعبه‌ای از جنبش دانشجویان برای عدالت در فلسطین را در دانشگاه خود تأسیس کرد.
ممدانی از زمانی که دانشجو بود، در بزرگداشت نمادهای فلسطینی، از جمله پوشیدن چفیه فلسطینی و نصب برچسبی روی لپ‌تاپ خود با عنوان «به آپارتاید اسرائیلی پایان دهید»، تردیدی نداشت. به گفته «برایان بورنل»، استادی که بر پروژه نهایی ممدانی در دانشگاه نظارت داشت پروژه او نظریه «قرارداد اجتماعی» «ژان ژاک روسو» را با ایده‌های فیلسوف مشهور ضد آپارتاید، «فرانتس فانون»، پیوند می‌داد، ممدانی به طور مداوم بحث‌ها و سؤالاتی را در مورد لزوم استفاده از خشونت در مبارزه علیه استعمار، به ویژه در زمینه مبارزه فلسطین علیه اشغال اسرائیل، مطرح می‌کرد.
در ماه مه ۲۰۲۳، ممدانی به عنوان عضوی از مجمع ایالتی نیویورک (که به عنوان مجلس قانونگذاری ایالت عمل می‌کند) لایحه‌ای با عنوان «نه به هزینه ما» ارائه کرد که هدف آن پایان دادن به تامین مالی خشونت شهرک‌نشینان اسرائیلی توسط ایالت نیویورک بود، و این کار را از طریق ممانعت از دخالت سازمان‌های غیرانتفاعی در حمایت‌های غیرمجاز از فعالیت‌های شهرک‌سازی اسرائیل انجام می‌داد. در سال ۲۰۲۵ نیز ممدانی اعلام کرد که اگر به عنوان شهردار شهر انتخاب شود، شورای تقویت روابط اقتصادی بین ایالات متحده و اسرائیل را که توسط سلف او، «اریک آدامز»، تأسیس شده بود، لغو خواهد کرد.
از اکتبر ۲۰۲۳، ممدانی صراحتاً اعلام کرد که اسرائیل جنگ نسل‌کشی علیه نوار غزه را آغاز کرده است و افراد با وجدان باید خواستار توقف حمایت نظامی آمریکا از اسرائیل شوند. شاید یکی از جسورانه‌ترین اظهارات ممدانی، اظهار و تکرار مکرر او مبنی بر قصدش برای دستگیری «بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر اسرائیل، در صورت سفر به نیویورک بود، زیرا شهر باید ارزش‌های خود را با قوانین بین‌المللی همسو کند.
او همچنین اظهار داشت که ایده اسرائیل به عنوان یک کشور یهودی با سیستم سلسله مراتبی که به گروهی مذهبی خاص امتیاز می‌دهد، در مقابل دیگران را نمی‌پذیرد، و تنها در صورتی می‌تواند آن را بپذیرد و حمایت کند که به یک کشور شهروندی تبدیل شود که به همه به طور مساوی حقوق می‌دهد.
اما واقعیت این است که دولت اشغالگر تنها به خاطر مواضع جسورانه ممدانی علیه اسرائیل یا حمایت او از حقوق فلسطینیان، این همه خشم و تأسف را متحمل نشده است. در نهایت، جایگاه ممدانی او را قادر نمی‌سازد که در حال حاضر نقش برجسته‌ای در تغییر مسیر سیاست آمریکا در قبال دولت اشغالگر ایفا کند، اما او به عنوان یک زنگ خطر بزرگ برای آینده عمل می‌کند، و این همان بحران بزرگ برای دولت اشغالگر است.
بر اساس گزارش پلتفرم «پولیتیکس تودی»، زمانی که ممدانی با وجود تمام پول‌هایی که میلیاردرهای صهیونیستی برای جلوگیری از پیروزی او هزینه کردند، پیروز شد، در واقع بر اسرائیل نیز پیروز شد و ثابت کرد که از آغاز جنگ اسرائیل علیه غزه، تغییر بزرگ و بی‌سابقه‌ای در ملت آمریکا در حال وقوع است. دیدگاه آمریکایی‌ها، به ویژه جوانان، نسبت به دولت اشغالگر رو به وخامت گذاشته است، به طوری که مسیحیان آمریکایی نیز کلیساها را ترک می‌کنند و کشیشانی را که آنها را به دفاع از اسرائیل هدایت می‌کنند، مورد انتقاد قرار می‌دهند. همچنین بخش بزرگی از مردم آمریکا بدون ترس در مورد دلایل واقعی حمایت ایالات متحده از دولت اشغالگر و آنچه آمریکا از اتحاد خود با کشوری که مرتکب نقض‌های وحشتناکی مانند اسرائیل می‌شود، به دست می‌آورد، سؤال می‌پرسند.
انتخاب ممدانی این وضعیت تغییر ریشه‌ای را به وضوح منعکس می‌کند. روزنامه نیویورک تایمز نیز به همین موضوع اشاره کرده و می‌گوید که در واقع موضع ساکنان نیویورک به موضع ممدانی در قبال اسرائیل متمایل شده است، با وجود اینکه این موضع قبل از جنگ اخیر کاملاً از جریان اصلی در ایالات متحده فاصله داشت.
بر اساس نظرسنجی که توسط دانشگاه «کوئینپیاک» در اوایل اکتبر گذشته انجام شد، ۴۱٪ از رای‌دهندگان بالقوه در شهر نیویورک اعلام کردند که دیدگاه‌های ممدانی در مورد اسرائیل به نظرات آنها نزدیک‌تر است، در مقایسه با ۲۶٪ که نظرات رقیب او را نزدیک‌تر به خود دانستند. آسوشیتد پرس این وضعیت را اینگونه توصیف کرد: “حمایت از اسرائیل امری قطعی و ضروری برای هر کسی بود که می‌خواست در نیویورک سیاستمدار باشد، تا زمانی که زهران ممدانی آمد.
نگرانی شدید رژیم اشغالگر از پیروزی ممدانی به آینده‌ای مربوط می‌شود که او رقم خواهد زد. توانایی ممدانی برای پیروزی در چنین شهر مهمی در کشوری که مهم‌ترین متحد دولت اشغالگر از زمان تأسیس آن بوده است، با وجود تمام حمایت‌هایی که از آرمان فلسطین و تحقیر اسرائیل نشان داده است، حاکی از آن است که تغییر عمیقی در افکار عمومی غرب رخ داده و این روند در آینده تقویت خواهد شد. آنچه پیش از طوفان الاقصی و جنگ نسل‌کشی اسرائیل غیرقابل تصور بود، اکنون به واقعیت تبدیل شده است. در سال‌های آینده ممکن است سیاستمداران در کشورهای غربی بارها پیش از آنکه حمایت صریح خود را از اسرائیل نشان دهند، تأمل کنند.
این تغییر عمیق، علاوه بر پیامدهای سیاسی مرتبط با آن، به ویژه ترس شدید از تبدیل شدن حزب دموکرات آمریکا به حزبی ضد اسرائیلی در سال‌های آینده، همان چیزی است که دولت اشغالگر را نگران پیروزی زهران ممدانی کرده است.
انتهای پیام
نظرات