به گزارش ایسنا، تیم ملی نروژ بالاخره به یک تورنمنت بزرگ راه پیدا و در جام جهانی ۲۰۲۶ بازی خواهد کرد. اسکاندیناویایی‌ها در حال حاضر به داشتن دو بازیکن قدرتمند تاریخ خود یعنی ارلینگ هالند و مارتین اودگارد افتخار می‌کنند و حیف بود اگر هرگز به جام جهانی یا یورو راه پیدا نمی کردند.

اما زمانی بود که نروژ بدون بازیکنانی با چنین توانایی‌هایی، نتایج شگفت‌انگیزی کسب می‌کرد. دهه ۱۹۹۰ دوران طلایی نروژی‌ها بود؛ زمانی که آنها به دو جام جهانی متوالی راه یافتند و حتی برزیل از این تیم شکست خورد.

اوج‌گیری از صفر

دهه ۱۹۹۰ دوران جذاب و تا حدودی شگفت‌انگیزی در فوتبال اروپا بود؛ به خصوص در مورد تیم‌های ملی. فرآیندهای سیاسی، منجر به ترسیم مجدد نقشه قاره از جمله چشم‌انداز ورزشی آن و ظهور تیم‌های جدید در صحنه بین‌المللی شد که برخی از آنها خیلی زود برای خود نامی دست‌وپا کردند، مثل جمهوری چک در مسابقات قهرمانی اروپا ۱۹۹۶ یا کرواسی در جام جهانی ۱۹۹۸.

یکی دیگر از روندهای آن دوران، ظهور تیم‌های ملی بود که قبلا کسی رویشان حساب باز نمی کرد. فکر نکنید که تیم ملی نروژ مجموعه‌ای از بازیکنان کاملا متوسط ​​بود. این تیم کاملا قوی بود: اگر به فهرست تیم ملی نروژ برای جام جهانی ۱۹۹۴ نگاه کنید، ده نفر از ۲۲ بازیکن در انگلیس بازی کرده بودند. هیچ ستاره‌ای در بین آنها وجود نداشت اما به عنوان مثال، هنینگ‌برگ مدافع میانی یک سال بعد با بلکبرن قهرمان شد سپس به منچستریونایتد رفت و در سال ۱۹۹۹ سه‌گانه را به دست آورد. استیگ-اینگه بیورنبی مدافع کناری برای لیورپول بازی کرد، اریک تورستودت دروازه‌بان اصلی برای تاتنهام و ایوین لئوناردسن در آن زمان بازیکن روزنبرگ بود و بعداً در لیگ برتر برای لیورپول، تاتنهام و استون ویلا بازی کرد.

چهار سال بعد، در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، نروژ حتی قدرتمندتر به نظر می‌رسید. برگ و رونی یانسن، مدافعان میانی منچستریونایتد، به همراه هم‌تیمی‌شان اوله‌گونار سولشر و توره آندره فلو، مهاجم وقت چلسی که در اولین فصل حضورش در لندن یازده گل در لیگ برتر به ثمر رساند (او در ادامه ۱۶۳ بازی انجام داد و ۵۰ گل برای آبی‌ها به ثمر رساند)، در این تیم حضور داشتند.

در دهه ۱۹۹۰، لیگ انگلیس مملو از نروژی‌ها بود. فوتبال انگلیس همیشه محبوب‌ترین سبک فوتبال در این کشور بوده. سبک کلاسیک "بزن و در رو" و "مقابله و درگیری" بریتانیایی دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ کاملاً با فوتبال فیزیکی نروژ مطابقت داشت. به همین خاطر اسکاندیناوی‌ها به راحتی با انگلیس سازگار شدند. مشکلات زبانی ساده بودند، آب و هوا و اقلیم آنها را آشفته نمی‌کرد و نسبتاً ارزان بودند.

بزرگ‌ترین برد نروژ در جام جهانی برابر برزیل به دست آمد. این دو تیم در دور آخر مرحله گروهی با هم بازی کردند و نروژ فقط با یک برد می توانست به دور بعد برسد. وقتی ببتو در دقیقه ۷۸ گل زد، به نظر می‌رسید که دیگر کار تمام است اما در زمان باقی‌مانده، اسکاندیناویایی‌ها بازی را برگرداندند. توره‌ آندره فلو ابتدا بازی را به تساوی کشاند و سپس یک پنالتی گرفت که کتیت رکدال آن را در دقیقه ۸۹ تبدیل به گل کرد. اتفاقاً این پنالتی کمی مبهم بود. امروزه در عصر VAR می‌توانست مردود اعلام شود اما آن زمان، تصمیم داور اسفندیار بهارمست، داور ایرانی‌تبار، قابل بحث یا بررسی نبود.

پس از جام جهانی ۱۹۹۸، اولسن پس از هشت سال رهبری فوق‌العاده از تیم ملی بازنشسته شد. تیم پا به سن گذاشته بدون او به مسابقات قهرمانی اروپا ۲۰۰۰ راه یافت؛ جایی که مثل همیشه از مرحله گروهی صعود نکرد. سپس این تیم به مدت یک ربع قرن از راهیابی به یک تورنمنت بزرگ بازماند. اکنون اما روند دوباره از سر گرفته شده و نروژ، پس از یک وقفه طولانی، به جام جهانی بازگشته است.

انتهای پیام