این‌بار موسیقی نه روی صحنه، که کنار حوض روغنی موزه هنرهای معاصر اجرا شد؛ جایی‌که مخاطبان ایستاده در طبقات بالا و پایین، به جای ردیف‌های صندلی، بخشی از خود اجرا بودند. دوئت فلوت و ویولن در این فضا، بیشتر از یک کنسرت شبیه یک اثری هنریِ زنده بود. تجربه‌ای که مرز میان موسیقی، معماری و تماشاگر را کمرنگ و موزه را به صحنه‌ای متفاوت برای شنیدن تبدیل کرد.