گاهی بعضی ساختمان‌ها فقط دیوار و سقف نیستند؛ حسرتند و گاهی زخمی قدیمی که هر بار از کنارش رد می‌شوی، یادت می‌اندازد چه چیزهایی می‌توانست باشد و نشد. خانه جوان یزد، سال‌ها برای جوانان این دیار از همین جنس بود؛ ساختمانی که اسم جوان را یدک می‌کشید اما خودش پیر شده بود.

اسفند ۱۴۰۳، وقتی پنج نفر از دل انتخابات سازمان‌های مردم‌نهاد استان، رأی اعتماد گرفتند تا برای دو سال امانت‌دار خانه تشکل‌ها باشند، کمتر کسی فکر می‌کرد اولین دغدغه‌ این تیم مدیریتی جوان نه اساسنامه باشد، نه جلسه، نه حتی بودجه؛ بلکه باز کردن درب خانه جوان باشد. از همان روزهای اول، جلسات پشت جلسات آمدند؛ گاهی پشت میز، گاهی صمیمی و گاهی با لباس جهادی در خانه. ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید «سنگ بزرگ نشانه نزدن است»، اما آنها تصمیم گرفتند سنگ اول را همان‌جایی بردارند که سال‌ها کسی جرأت نزدیک شدنش را نداشت.

امیرحسین پیوندی، عضو هیات‌مدیره خانه تشکل‌ها، در گفت‌وگو با ایسنا در این باره گفت: شب‌هایی بود که چراغ جلسات دیرتر از چراغ خیابان‌ها خاموش می‌شد و صبح‌هایی که هنوز چای اول تمام نشده، تلفن پیگیری زنگ می‌خورد. اگر امروز دری باز شده، حاصل همان گفت‌وگوهای بی‌تکلف، چانه‌زدن‌های محترمانه و پیگیری‌هایی است که گاهی نه می‌شنید و باز ادامه می‌داد.

او ادامه داد: در این مسیر تنها نبودیم. انصاف حکم می‌کند گفته شود که تیم خوش‌فکر دفتر امور اجتماعی و فرهنگی استانداری یزد و اداره کل ورزش و جوانان استان، با نگاهی فراتر از بخش‌نامه و امضا، کنار ما ایستاد.

این عضو هیات‌مدیره خانه تشکل‌ها ادامه داد: حمایت‌های بین‌بخشی، همراهی دستگاه‌های استان و باور به نقش تشکل‌ها، مثل ستونی بود که سقف این خانه تازه‌جان‌گرفته روی آن ایستاد. در این نه ماه، چشم‌انداز هیات‌مدیره فقط یزد نبود؛ بلکه معتقد بودیم کل کشور باید از جایگاه خانه تشکل‌ها بهره‌مند شود. با پیگیری‌هایی که از نماینده مردم یزد در مجلس صورت گرفت، گفت‌وگوهایی شکل گرفت که محورش آینده تشکل‌ها در سطح ملی بود.

به گفته وی، تلاش برای قانونی شدن ساختار خانه تشکل‌ها، کوتاه شدن مسیر فرسایشی صدور و تمدید مجوزها و تعریف جایگاهی روشن برای سمن‌ها از جمله دغدغه‌های جدی این دوره بوده است.  

پیوندی، همچنین از چالش‌هایی چون کمبود اعتبار، محدودیت‌های مالی و برخی بدعهدی‌ها یاد کرد و گفت: اما مگر می‌شود کار کرد و خار در راهش نباشد؟ آن‌چه ما را نگه داشت، اتحاد اعضا و باوری مشترک بود؛ این‌که این خانه فقط یک ساختمان نیست، هویت جمعی سمن‌های یزد است.

وی ادامه داد: در حال حاضر این خانه دوباره جان گرفت؛ صدا آمد، رفت‌وآمد آمد. اردوها، جشن‌ها، نشست‌های خودمانی با فعالان اجتماعی، پویش‌های خیریه و گفت‌وگوهای بی‌واسطه شکل گرفت. کمیته‌های تخصصی متولد شدند؛ نه برای تزئین چارت سازمانی، بلکه برای سیاستگذاری، اثرگذاری و زنده نگه‌داشتن گفتمان مشارکت مردمی.

عضو هیات‌مدیره خانه تشکل‌ها گفت: شاید مهم‌ترین دستاورد این دوره، افتتاح رسمی نباشد؛ بلکه تغییر نگاه باشد. سال‌هایی بود که نام سمن‌ها فقط در هفته مشارکت‌ها شنیده می‌شد، اما امروز تشکل‌ها در گفت‌وگوها، جلسات و تصمیم‌ها حضور دارند. احترام و شأنیتی که امروز برای فعالیت مردمی قائل می‌شوند، حاصل مطالبه‌گری خود سمن‌هاست؛ و این چیزی نیست که یک‌شبه به دست بیاید.

به گزارش ایسنا، اکنون خانه جوان و خانه تشکل‌های مردم‌نهاد یزد، دیگر فقط یک نشانی روی نقشه نیست؛ قرارگاهی است برای هم‌افزایی، گفت‌وگو و کنش اجتماعی؛ خانه‌ای که درهایش به روی جوانان و فعالان مردمی باز است و قرار است بماند. چه خوش گفته‌اند قدیمی‌ها، «خانه‌ای که با دل ساخته شود، با باد خراب نمی‌شود».

انتهای پیام