معاون هوگو چاوز که در نبود وی زمام امور کشور را در اختیار داشت، ازانقلابیون اصیل ونزوئلا و همراه وفادار چاوز محسوب می‌شود که در حال حاضر بیشترین اقبال را برای جانشینی وی دارد.

به گزارش ایسنا، در ادامه در بخش‎های دیگری از گزارش مشرق آمده است: مرگ چاوز در شرایطی اعلام شد که کمتر کسی در به قدرت رسیدن معاون وی، نیکلاس مادورو، تردید دارد. نیکولاس مادورو ۵۰ ساله، فعالیت سیاسی خود را از زمان نوجوانی با حمایت از جنبش انقلابی بولیویاری آغاز کرد و از زمانی که راننده اتوبوس بود به نمایندگی از کارگران در اتحادیه صنف حمل و نقل در کاراکاس رسما وارد سیاست شد. وی یکی از بنیان گذاران حزب سیاسی است که بعد‌ها حزب چاوز از دل آن بوجود آمد.

مادورو در سال ۲۰۰۰ نماینده شورای ملی بود و دفاع جانانه او از سیاست‌های چاوز، او رابه یکی از حامیان مورد علاقه وی تبدیل کرد. وی از سال ۲۰۰۶ وزیر خارجه ونزوئلا بوده و پس از برگزاری انتخابات ماه اکتبر به معاون اولی رئیس جمهور ارتقا یافت. مادورو در دوران تصدیش در وزارت خارجه، مدافع جدی ایده‌های چاوز بود و همراه با چاوز منتقد سرسخت مسائل جهانی با رویکرد حزب چپ بشمار می‌رفت.

وی که پیش از تصدی وزارت خارجه رئیس قوه مقننه بود، پس از وزارت، پست قبلی خود را به همسرش سیلیا فلوره واگذرا کرد. فلوره اولین زنی است که در فاصله سالهای ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱ ریاست شورای ملی را به عهده گرفته است.

در سال ۱۹۹۲ که چاوز در پی کودتای نظامی ناموفق خود به زندان افتاد، فلوره با هدایت تیم قضایی توانست وی را پس از دو سال، از زندان آزاد کند. فلوره درحال حاضر دادستان کل کشور است. به نظر می‌رسد مادورو و همسرش زوج قدرتمندی در دایره حاکمیت ونزوئلا هستند. مادورو از اولین روزهای درمان سرطان چاوز در نیمه سال ۲۰۱۱، همراه وی بوده و اغلب با او به هاوانا سفر می‌کرد. در طول برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ماه اکتبر در ونزوئلا، مادورو در اقدامی که نشان از وفاداری داشت، رانندگی اتوبوس حامل چاوز و همراهانش را شخصا به عهده گرفت.

پیشینه عضویت وی در اتحادیه کارگری سبب شده است نظر طرفداران چاوز به وی مثبت بوده و احترام زیادی برای او قائل باشند. از نظر دیپلمات‌های خارجی، مادورو بسیار خوش برخورد است و در میان همه اطرافیان چاوز بهتر می‌توان با وی ارتباط برقرار کرد.

به نظر می‌رسد مادورو یکی از قوی‌ترین مدافعان سیاست‌های ضد امپریالیستی ونزوئلاست که نقش اساسی در تحکیم روابط با سوریه و ایران داشته است. این در حالی است که با عود سرطان چاوز، وی مادورو را به عنوان جانشین خود در حزب و ریاست جمهوری معرفی کرده است و طبق قانون اساسی ونزوئلا، اگر چاوز نتواند دولت را اداره کند معاون اول وی بطور موقت جانشین او خواهد شد. چاوز به طرفدارانش تاکید کرده در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری، مادرور کاندیدای حزب متبوع‌اش خواهد بود و از مردم خواست برای تداوم انقلاب بولیویاری به مادورو رای بدهند.

چاوز؛ از تولد تا قدرت

هوگو رافائل چاوز فریاس در تاریخ ۲۸ ژوئیه ۱۹۵۴ در شهر سابانتا در دشت‌های غربی ونزوئلا متولد شد. وی پس تحصیل در مدارس عمومی، وارد دانشکده نظامی ونزوئلا شد و سپس در سال ۱۹۷۱ به عنوان کادر ثابت به خدمت ارتش در آمد. وی پیش از ریاست جمهوری به عنوان یک چترباز و مدرس تاریخ دانشکده نظامی به آرامی شبکه‌ای از سربازان ناراضی را سازماندهی کرد. در چهارم فوریه ۱۹۹۲ به کودتا علیه کارلوس آندرس پرز رییس جمهوری وقت دست زد، اما طرح کودتا با شکست مواجه شد و وی به سی سال زندان محکوم شد. اما رییس جمهوری بعدی وی را پیش از محاکمه مورد عفو قرار داد.

وی به عنوان نامزدی اصلاح طلب وارد عرصه رقابت انتخاباتی شد و در ششم دسامبر ۱۹۹۸ به ریاست جمهوری ونزوئلا برگزیده شد ودر دوم فوریه ۱۹۹۹ زمام امور کشور را به دست گرفت. چاوز برتصویب قانون اساسی جدید که دوره ریاست جمهوری را از پنج به شش سال افزایش داد، نظارت کرد. وی با کوبا هم پیمان شد و به طور فزاینده ازکودتای نافرجام آمریکا در سال ۲۰۰۲ انتقاد کرد و به تقویت قدرت خود ادامه داد وبه عنوان چپ گرا‌ترین رهبر نیم کره غربی امریکای لاتین ظهور کرد. او برای کشورهای متحدش کمک فرستاد و با اجرای برنامه‌های سوسیالیستی پایگاهش را در بین اقشار فقیر داخل کشور مستحکم کرد.

چاوز در سال ۲۰۰۶ از نو به ریاست جمهوری رسید ودر سال ۲۰۱۲ مجددا به این سمت برگزیده شد. وی دو بار ازدواج کرد و طلاق گرفت و حاصل این ازدواج‌ها چهار فرزند و چهار نوه است. ماریا یاروزا یکی از دخترانش اغلب در رویدادهای رسمی در کنار وی بود و به طور غیر رسمی بانوی اول ونزوئلا شمرده می‌شد.

چاوز در مصاحبه با رسانه‌ها در سال ۲۰۰۷ گفت: آنچه مرا آزار می‌دهد، فقر است و همین امر مرا به یک انقلابی تبدیل کرد.

انتهای پیام