به گزارش ایسنا، تحت توافق تجاری مقدماتی که هفته گذشته اعلام شد، واشنگتن بعضی از تعرفه‌ها بر کالاهای چینی را در قبال خرید ۲۰۰ میلیارد دلار محصولات کشاورزی، تولیدی و انرژی آمریکایی توسط چین در دو سال آینده کاهش می‌دهد. اگرچه این توافق، تحول مثبتی در تنش‌زدایی از روابط تجاری میان دو اقتصاد بزرگ جهان به شمار می‌رود اما چین را ملزم به قبول تعهداتی کرده که عمل به آنها ممکن است غیرممکن باشد.
رابرت لایتیزر، نماینده تجاری آمریکا اظهار کرده که پکن موافقت کرده است خرید از آمریکا را در دو سال آینده به میزان ۲۰۰ میلیارد دلار افزایش دهد که بالاتر از سطح واردات در سال ۲۰۱۷ خواهد بود که هنوز جنگ تجاری میان دو کشور شعله‌ور نشده بود.
پیش از این که دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا در سال ۲۰۱۸ جنگ تجاری را با وضع تعرفه‌های سنگین آغاز کند، چین در سال ۲۰۱۷ حدود ۱۳۰ میلیارد دلار کالا و ۵۶ میلیارد دلار خدمات آمریکایی خریداری کرده بود.
اگرچه زمینه برای افزایش واردات کالاهای تولیدی و خدمات آمریکایی توسط چین وجود دارد اما روشن است که چنین خرید سنگینی باید در بخش کالاها به خصوص اقلام کشاورزی مانند سویا و خوک و انرژی مانند نفت خام، زغال سنگ و گاز طبیعی مایع (LNG) باشد.
اینجاست که محاسبات مربوط به مفاد توافق تجاری مقدماتی واقعا دشوار می‌شود و آشکار می‌شود که پکن حتی اگر بهترین اراده را هم در جهان داشته باشد، برای عمل به خرید ۲۰۰ میلیارد دلار به مشکل خواهد خورد.
یکی از بهترین امیدها برای افزایش واردات چین از آمریکا، نفت خام است؛ به خصوص که آمریکا به مدد صنعت نفت شیل به بزرگترین تولیدکننده نفت جهان تبدیل شده و نفت زیادی برای صادرات دارد. در حقیقت، واردات نفت از آمریکا به چین پیش از آغاز مناقشه تجاری رو به رشد بود و پس از شدت گرفتن جنگ تعرفه‌ای سقوط کرد.
بهترین ماه برای واردات نفت از آمریکا ژوئن سال ۲۰۱۸ بود که ۴۶۶ هزار بشکه در روز نفت آمریکا به بنادر چین رسیده بود.
طبق آمار کشتیرانی و بنادر، میانگین واردات نفت از آمریکا به چین در شش ماه نخست سال میلادی گذشته ۳۴۴ هزار بشکه در روز بود.
اگر فرض بگیریم که واردات چین سه برابر شده و به حدود یک میلیون بشکه در روز خواهد رسید و قیمت نفت ۶۰ دلار در هر بشکه خواهد بود (بهای فعلی معاملات آتی وست تگزاس اینترمدیت بالای ۶۰ دلار است)، درآمد سالانه آمریکا از فروش نفت به چین حدود ۲۱.۹ میلیارد دلار خواهد بود.
گاز طبیعی مایع (LNG) بخش دیگری است که پیش از مناقشه تجاری، دورنمای امیدوارکننده‌ای برای صادرات به چین داشت و ۲۵ محموله حامل ۱.۷۳ میلیون تن LNG در شش ماه نخست سال ۲۰۱۸ به چین صادر شده بود.
اگر فرض بگیریم که این نرخ سه برابر شود، واردات سالانه LNG از آمریکا به چین به ۱۰.۴ میلیون تن می‌رسد که معادل حدود ۲۰ درصد از کل واردات LNG چین خواهد بود. قیمت محموله‌های تک LNG در بازار آسیا حدود پنج دلار و ۶۵ سنت به ازای هر میلیون واحد حرارتی بریتیش است که معادل حدود ۳۰۲ دلار به ازای هر تن LNG است و ۱۰.۴ میلیون تن صادرات LNG حدود ۳.۱۴ میلیارد دلار ارزش خواهد داشت.
همچنین صادرات زغال سنگ آمریکا به چین هم می‌تواند افزایش پیدا کند. بهترین ماه صادرات آمریکا به چین فوریه ۲۰۱۷ بود که ۹۵۷ هزار تن زغال سنگ به چین فروخته بود. اگر این رقم سه برابر شود و زغال سنگ صادراتی زغال سنگ کک‌شو باشد که گران تر است، واردات سالانه زغال سنگ چین از آمریکا حدود ۳۶ میلیون تن خواهد بود و با قیمت فعلی حدود ۱۳۷ دلار در هر تن زغال سنگ کک‌شو، واردات سالانه ۳۶ میلیون تن زغال سنگ، حدود ۴.۹۳ میلیارد دلار ارزش خواهد داشت.
در حالی که واردات کشاورزی چین از آمریکا از نظر تئوری می‌تواند افزایش پیدا کند اما در عمل تحقق چنین امری بسیار دشوار خواهد بود.
ارزش صادرات کشاورزی آمریکا به چین حدود ۲۴ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ بود و لایتیزر اعلام کرده که پکن در دو سال آینده سالانه ۱۶ تا ۲۶ میلیارد دلار خرید کشاورزی خواهد داشت.
این رقم با توجه به این که سویا حدود نیمی از ارزش واردات کشاورزی چین از آمریکا بوده است، بسیار خوش بینانه به نظر می‌رسد اما تقاضا برای سویا به دلیل افت شمار دام‌های چینی به دلیل شیوع تب خوکی آفریقایی، به شدت کاهش پیدا کرده است.
همچنین ساده انگارانه خواهد بود که تصور کنیم سایر صادرکنندگان به چین دست روی دست خواهند گذاشت و اجازه می دهند سهم بازارشان توسط آمریکا تصرف شود.
صادرکنندگان کشاورزی مانند برزیل، آرژانتین و استرالیا ممکن است کاملا آماده باشند تا هزینه‌ها را کاهش داده و همچنان سود کنند و اوضاع را برای صادرکنندگان آمریکایی دشوارتر کنند. این وضعیت درباره محصولات انرژی هم صدق می‌کند.
بر اساس گزارش رویترز، در مجموع هر گونه پیشرفت در حل مناقشه تجاری میان آمریکا و چین، برای اقتصاد جهانی مثبت است اما تعهدات چین برای این میزان واردات غیرقابل تحقق به نظر می‌رسد که یک ریسک کاملا واقعی برای دوام توافق تجاری واشنگتن و پکن است.
انتهای پیام
نظرات