«مهدی رستمی» در گفت و گو با ایسنا، اظهار کرد: لکنت زبان نوعی اختلال در گفتار است که معمولا در کودکی شروع شده و تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند و برخلاف سایر اختلالات صوتی و گفتاری، به سهولت اصلاح و درمان نمی‌شود و می‌تواند تأثیر منفی روانی ماندگاری بر شخص و ارتباط او با دیگران بگذارد.

وی گفت:  بین لکنت زبان و عواملی مانند سابقه ژنتیکی در خانواده، عوامل محیطی مانند ترس و اضطراب و عوامل برهم‌زننده روال عادی زندگی کودک مانند طلاق و تولد فرزند جدید و یا حتی تغییر در محل زندگی، ارتباط معناداری وجود دارد.

پاتولوژیست گفتار و زبان گفت: لازم است والدین در صورت متوجه شدن این موضوع به یک آسیب‌شناس گفتار و زبان مراجعه کنند چون متاسفانه اکثر والدین به محض مشاهده ناروانی گفتاری در فرزندانشان، به امید درمان خودبخودی کودکان، هفته ها و ماهها درمان او را به تعویق می‌اندازند که این خطا موجب شدت گرفتن لکنت، بروز علایم فیزیکی و کاهش اعتماد به نفس کودک می‌شود.

وی ادامه داد: درمان لکنت بسیار تخصصی است وعواملی مانند تجربه گفتاردرمانگر، استفاده از تکنیک‌های درمانی مناسب با سن و شدت لکنت، استفاده از روش‌های شناختی-رفتاری مناسب، گروه درمانی، استفاده از تکنیک‌های درمانی خانواده محور در درمان موفق و بدون بازگشت لکنت مؤثر هستند.

رستمی گفت: هر چه محیط خانه آرامش بیشتری داشته باشد، باعث کاهش تنش، استرس و اضطراب کودک شده و کنترل این عوامل تنش‌زا و کاهش هیجانات کودک می‌تواند تأثیر زیادی در روانی گفتار او داشته باشد.

وی تاکید کرد: عواملی مانند تنبیه، برچسب زدن، قطع کردن صحبت کودک در هنگام لکنت، تکمیل کردن کلماتی که کودک حین گفتن آنها دچار لکنت می‌شود، عدم توجه و تماس چشمی با کودک حین صحبت کردن و بروز نگرانی والدین از لکنت کودک، هم باعث افزایش شدت لکنت و هم موجب اختلال در روند درمان می‌شود.

انتهای پیام