به گزارش ایسنا، در یادداشتی در روزنامه همشهری به قلم رسول بهروش آمده است: «فوتبال ایران در این سال‌ها به خیلی از بازیکنان و مربیان خارجی پول مفت داده است. اینجا گنجشک را رنگ می‌کنند و به اسم قناری به مشتی مدیر غیر متخصص و چه‌بسا فاسد و فرصت‌طلب قالب می‌کنند، بعد هم دور ِ هم پولش را می‌خورند. فوتبالیست ۳۰ هزار دلاری را ۵۰۰ هزار دلار می‌فروشند تا سبیل مشتی  دلال چرب شود. این قصه‌های غم‌انگیز آن قدر پرتعداد بوده که دیگر درد و رنج ناشی از آن کمرنگ شده؛ مثل گرفتاری و مصیبت که وقتی از حد می‌گذرد، برای آدم عادی می‌شود. با این همه اما اواخر هفته گذشته زمانی که خبر تسویه‌حساب قطعی با برانکو ایوانکوویچ منتشر شد، بسیاری از هواداران فوتبال ایران واکنشی متفاوت نسبت به این موضوع نشان دادند: «نوش جانش!»

ساده است که چرا مردم در یک اتفاق نادر، نه‌تنها پول پرداختی به طرف خارجی را حق او می‌دانند بلکه بابت تأخیر در وصول مطالباتش شاکی هستند. پولی که برانکو از پرسپولیس گرفت، مزد حلال کار است؛ پاداش احیا کردن تیمی که راه و رسم بزرگی را از یاد برده بود. برانکو با پرسپولیس ۷ جام گرفت و تیمی ساخت که بعد از خودش هم سر پا ایستاد. او راه و رسم مبارزه با بازیکن‌سالاری را نشان داد و رفتارش در این زمینه به یک ضرب‌المثل تبدیل شد.

ایوانکوویچ هم مثل هر آدم دیگری حتما عیب و ایراد داشته، اما منصفانه باید گفت کفه مزایا و خدمات او به فوتبال ایران به‌شدت سنگینی می‌کند. مربی کروات هفته گذشته از انتشار کتاب خاطراتش در پرسپولیس به‌دست مترجم سابقش حمایت و آن را تبلیغ کرد. این همان مترجمی است که فایل تصویری عجیب مکالمه‌اش با محسن مسلمان می‌توانست به نقطه پایان کارش در پرسپولیس تبدیل شود اما برانکو او را بخشید و حالا نشان می‌دهد این اغماض از صمیم قلب بوده است.

طرف دوم آن فایل اما خود آقای مسلمان بود؛ بازیکنی که درست در شب تسویه با برانکو، قراردادش را با سپاهان فسخ کرد. ستاره‌ای که یک استادیوم نامش را فریاد می‌کشیدند توسط ایوانکوویچ کنار گذاشته شد. راستی او در این ۲ سال چقدر فوتبال بازی کرد؟ و چقدر جای خالی‌اش در پرسپولیس احساس شد؟ این فلسفه «نوش جان» گفتن‌ها به برانکوست؛ کاش هر چه دلار خرج این فوتبال می‌کردیم، از همین جنس بود.»

انتهای پیام